راه‌های مختلفی برای اتصال چرخ‌های خودرو وجود دارد تا بتوانند روی فنرها و دمپرهای خود به بالا و پایین حرکت کنند و این کار را با کمترین تغییر در فاصله چرخ‌های مجاور یا در زاویه نزدیک به عمودی لاستیک‌ها انجام دهید. به جاده
چرخ های جلو باید آزاد باشند تا روی چرخاننده فرمان خود بچرخند. چرخ‌های محرک، اعم از جلو یا عقب، باید آزاد باشند تا با محورهای محرک بچرخند.
یک خودروی دیفرانسیل عقب اغلب دارای یک محور زنده است ، لوله ای که شامل شفت های محرک (نیم شفت) و دنده های دیفرانسیل است. یک خودروی چهار چرخ متحرک ممکن است یک محور جلوی زنده نیز داشته باشد.
یک محور مرده - یک پرتو سفت و سخت - اکنون فقط در وانت ها و کامیون ها در جلو استفاده می شود. برخی از خودروهای دیفرانسیل جلو دارای محور عقب مرده هستند.
یک محور صلب دارای فنرها و پیوندهایی برای جلوگیری از حرکت جانبی است.
به جای استفاده از یک محور مشترک، هر چرخ خودرویی با سیستم تعلیق مستقل به طور مستقل به بدنه یا فریم فرعی متصل می شود. ممکن است از ترکیبات فنری مختلف استفاده شود.
هنگامی که چرخ های محرک به طور مستقل به حالت تعلیق در می آیند، دیفرانسیل روی قاب ثابت می شود و چرخ ها را با محورهای محرک متصل می کند.
پنج نوع سیستم تعلیق در استفاده رایج وجود دارد.
جنازه های دوبل بیشتر در قسمت جلو استفاده می شود. دو استخوان جناغی وجود دارد که یکی بالای دیگری قرار دارد تا چرخ را در هنگام بالا و پایین شدن صاف نگه دارد.
سیستم تعلیق مک فرسون را می توان هم در جلو و هم در عقب استفاده کرد. توپی چرخ به طور صلب بر روی یک پایه لوله ای عمودی، تلسکوپی که انتهای بالایی آن به قاب یا یک بال تقویت شده متصل است، ثابت می شود.
در چرخ‌های جلو، کل استوانه می‌چرخد تا امکان فرمان را فراهم کند. بازوهای چرخشی به سمت داخل و جلو به سمت قاب کشیده می شوند تا چرخ را صاف نگه دارند و در برابر نیروهای شتاب و ترمز مقاومت کنند.
یک بازوی دنباله دار در یک انتها به توپی چرخ متصل است و به سمت جلو تا یک محور روی قاب امتداد می یابد.
بازو را می توان به شکل V با دو محور، در کنار هم یا با محور داخلی کمی در پشت بازوی جلویی - یک بازوی نیمه دنباله دار، باز کرد. بازوهای دنباله دار معمولاً فقط در قسمت عقب یافت می شوند.
یک بازوی پیشرو ، که فقط در جلو استفاده می‌شود، برعکس بازوی عقبی است که چرخ در جلوی محور قرار دارد.
محورهای چرخشی ممکن است در جلو یا عقب باشند. این سیستم مانند یک محور پرتو است که به دو نیم شده و به محورهای روی قاب متصل شده است.
معمولاً نیم‌محور به شکل V با محورهای جلو و عقب باز می‌شود تا از پیچ خوردن جلوگیری شود.
برای جلوگیری از غلتیدن خودروها - خم شدن به گوشه ها - از میله ضد غلت استفاده می شود، اغلب در جلو، گاهی در عقب و گاهی در جلو و عقب.
این یک میله پیچشی است که از طریق دو محور در دو طرف قاب خودرو عبور می کند.
در خارج از محورها، میله به عقب خم می شود و یک سر آن معمولاً از طریق یک یا دو بوش لاستیکی انعطاف پذیر به هر چرخ متصل می شود.
هنگامی که یک چرخ به سمت بالا حرکت می کند، یک سر میله را به سمت بالا می کشد و سر دیگر به سمت پایین خودرو شما .
