آرات را می‌شناسیم. خبری آمد از مدیر آکادمی باشگاه سپاهان. او گفته: «فشار تمرینی بالا باعث شده صفحات رشد بچه بسته شود. این بچه نیاز دارد تمریناتش تغییر کند تا بتواند رشد کند.»
اگر این حرف درست باشد، آیا قانون می‌تواند پشت آرات بایستد؟ آرات و البته تمام کودکان کار اینستاگرامی.
شاید بعضی در پاسخ این سوال، پدر «رومینا»ها را به یاد بیاورند و بگویند وقتی قانون اجازه می‌دهد پدری فرزندش را بکشد و مجازات نشود، در مواجه با امثالِ آرات که دیگر هیچ‌کاری نخواهد کرد.
اما، این‌طور نیست. اول آنکه، پدری که فرزندش را می‌کشد فقط از مجازات قصاص (مرگ) رها می‌شود (ماده ۳۰۱ قانون مجازات اسلامی) و مجازات زندان (ولو اندک) و دیه پابرجاست.
دوم اینکه، بر اساس قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب ۱۳۹۹ اگر پدر و مادر، با فرزندشان سورفتار داشته باشند یا او را در وضعیت مخاطره‌آمیزی قرار دهند محکوم به مجازات حبس خواهند شد (تبصره ماده ۹).
دقت داشته باشیم که جرایم قانون حمایت از اطفال و نوجوانان جنبه عمومی دارد (ماده ۳۱) و نیازی به شکایت کسی نیست؛ یعنی همین که دادستان، مصاحبه مدیر آکادمی سپاهان را بخواند، اخلاقی و قانونی موظف به تعقیب است (بند ث ماده ۶۴ قانون آیین دادرسی کیفری). کودک، ابزار یا برده‌ی پدر و مادر نیست؛ اگر که قانون اجرا شود.
