دوستی در کانال تلگرامی‌اش نوشته بود:
"یک بار یکی گفت می‌دانم نوشتن باعث تثبیتِ غم‌م می‌شود و حال‌م را بدتر می‌کند، و سعی کرد ننویسد.
بعد دوباره شروع کرد به نوشتن و روزی دیگر دست کشید،
و باز
و باز
دلم میخاست بروم بهش بگویم تقلای بی‌هوده چه می‌کنی ما معتادیم به نوشتن! و خوانده شدن!
ما اگر ننویسم اندوه ما را می‌خورد!
ما فقط گوشه‌ی لباس‌ش را این جاها گیر می‌دهیم تا کمتر دستش بهمان برسد و به جان‌مان خنجر بزند.
کلمه‌ها ما را نجات نمی‌دهند،
حتی آرام‌مان نمی‌کنند!
ما فقط می‌نویسیم چون رنج، پیوسته در قلب‌مان می‌جوشد و می‌جوشد و کارِ دیگری از دستمان برنمی‌آید."
و من برای همین از کتابها می‌نویسم...
