حتما شما هم اطرافتون کسانی رو دیدین که به اصطلاح لای پرقو بزرگ شدن. کسانی که میخوان همیشه همه چی بر وفق مرادشون باشه و همیشه بهشون خوش بگذره. البته کیه که نخواد زندگی راحت و بی‌دغدغه داشته باشه، اما چیزی که مهمه نحوه برخورد بامسائله. همینه که آدما رو از هم متمایز میکنه. کسانی که حتی نمیخوان مشکلات رو بپذیرن چه برسه به اینکه بخوان حلش کنن. من بهشون میگم پرنسس. چون تو دنیای خوش و خرم خودشون زندگی میکنن. میخوام بگم این پرنسس/پرنس ها چه طوری‌اند.
مسئولیت‌پذیر نیستن: به نظرم این مهم‌ترین ویژگی‌شونه. یعنی مسئولیت هیچی رو قبول نمیکنن و تا جایی که ممکنه از زیر کار در میرن. چون فکر میکنن بقیه برای خدمت‌رسانی به اونا بوجود اومدن و حالا که اونا هستن چرا ما به خودمون زحمت بدیم.
آستانه تحمل پایین: این‌جور آدما نمیخوان هیچ گزندی بهشون برسه ( هیچکس نمیخواد ولی از واقعیت نمیشه فرار کرد) و اگر کوچکترین مشکلی براشون پیش بیاد زمین و زمان باید برای اون‌ها غصه‌دار بشن.
بزرگنمایی: بزرگنمایی هم در ادامه آستانه تحمل پایینه. مثلا اگه مریض بشن و یه واحد درد داشته باشن جوری وانمود میکنن که انگار ده واحد درد دارن. حالا خدا نکنه در روابط عاطفی کوچکترین مشکلی براشون پیش بیاد، اون وقته که تا مرز خودکشی و قرص اعصاب و... پیش میرن.
همیشه فکر میکنن شرایط‌شون با بقیه فرق داره: این آدما از نظر خودشون همیشه تو شرایط خاصی‌اند و بقیه درک‌شون نمیکنن. اطرافیان مدام باید مراعات حال‌شون رو بکنن.
منتظر ناجی‌اند: این تو دخترایی که مدل پرنسسی زندگی میکنن (نه همه‌ی دخترا) پررنگ‌تره. همیشه منتظر یه ناجی یا قهرمان‌اند تا اونا رو به اوج خوشبختی برسونه. در واقع دنبال همون شاهزاده‌ی سوار بر اسب سفیداند.
اینا چیزایی بود که من به چشم دیدم. واقعا تحمل همچین آدمایی صبر و تحمل زیادی میخواد. شما چی؟ برخود داشتین باهمچین آدمایی؟
