در ابتدای امر دوربینها از فیلم برای ثبت تصویر استفاده نمی‌کردند. در روزهای اول، صفحات شیشه‌ای یا فلزی پوشیده شده از یک مایع حساس به نور، وظیفه‌ی ثبت تصاویر را در دوربینها بر عهده داشت. این صفحه‌ی شیشه‌ای یا فلزی آغشته به مایع حساس به نور در پشت لنز قرار می‌گرفت. البته پیش از آنکه صفحه‌ی مورد نظر در جای خود قرار گیرد، عکاس با استفاده از دریچه‌ی دوربین، منظره‌ی مورد نظر خود را کادربندی کرده و سپس صفحه را در جای خود قرار می‌داد.
تولیدکنندگان دوربینهای عکاسی برای تسریع فرآیند تصویربرداری، لنز دومی را به دوربینها در نزدیکی لنز اول اضافه کردند. با استفاده از لنز دوم، عکاسان می‌توانستند فوکوس و کادربندی را بدون نیاز به جابجا کردن صفحه‌ی شیشه‌ای یا فلزی انجام دهند.
https://cdn01.zoomit.ir/2016/10/e7c15872-013d-4a64-ae35-691dd1cee5a8.jpg
اگرچه این لنز‌های جانبی بصورت تقریبی اطلاعاتی نزدیک به لنز اصلی را در اختیار تصویربردار قرار می‌دادند، اما کاربردی بودن این لنز باعث شده تا به امروز شاهد استفاده از چنین لنزی در فیلمبرداری و عکاسی باشیم. لنز دوم امروزه به فاصله یاب یا Rangefinder مشهور است. با استفاده از فاصله یاب، تصویربرداران می‌توانند اطلاعات کاربردی زیادی را کسب کنند که مهم‌ترین آن سنجش فاصله‌ای است که دوربین از سوژه داشته و از این امکان برای انجام فوکوس دقیق‌تر استفاده می‌شود.
در ابتدای قرن بیستم، آینه به دوربینهای عکاسی اضافه شد. ورود آینه منجر به تولید و عرضه‌ی دو نوع دوربین جدید به بازار شد. اولین نوع دوربینهای مجهز به لنز دوگانه بودند که با استفاده از آینه، تصویر لنز بالایی روی نمایشگر نیمه شفافی در روی دوربین بازتاب یافته و منظره قابل رویت بود. لنز دوم که در زیر لنز بالایی داشت، وظیفه نوردهی به فیلم را پس از باز شدن شاتر بر عهده داشت. تغییر اعمال شده روی لنز بالایی برای فوکوس روی لنز دوم نیز اعمال می‌شد.
نوع دوم دوربین‌هایی که با اضافه شدن آینه متولد شدند، ساختاری مشابه دوربینهای DSLR کنونی داشتند. در این طراحی، آینه بین لنز و فیلم قرار میگیرد. در این طراحی تا زمانی که کلید شاتر فشرده نشده باشد، آینه در وضعیتی قرار دارد که تصویر دریافتی از لنز را به سمت منظره‌یاب در پشت دوربین انتقال می‌دهد. اما زمانی که کلید شاتر فشرده می‌شود، آینه به سمت بالا رفته و نور عبوری از لنز با فیلم تماس پیدا میکند. این دوربینها که از وجود فیلم برای ثبت تصویر با چنین ساختاری بهره می‌برند، در اصطلاح SLR (Single Reflex Lens) خونده میشوند. مزیت این نوع طراحی علاوه مشاهده‌ی منظره از طریق لنز اصلی، کوچک‌تر بودن طراحی نهایی دوربین است.
این نوع طراحی برای دوربینهای عکاسی را باید محبوب‌ترین نمونه خواند، بطوری که پس از ظهور صنعت دیجیتال، سنسور دیجیتال جای فیلم را گرفت، ولی ساختار دوربین تغییر آنچنانی نکرد. نتیجه‌ی تغییرات اعمال شده دوربینهای DSLR امروزی است. با توسعه‌ی دوربینهای DSLR و پیشرفت فناوری، نوع دیگری از دوربینها نیز با نام بدون آینه متولد شدند.
یک دوربین DSLR با استفاده از یک سیستم آینه‌ای، نور را به سمت منظره یاب اپتیکی بازتاب میکند، و یا نور را مستقیما از سنسور دوربین عبور می‌دهد؛ اما یک دوربین بدون آینه ( Mirrorless Camera ) این سیستم را ندارد (دلیل نام گذاری این دوربین ها هم همین است).
در این دوربینها نوری که از لنز عبور میکند همیشه به سنسور تصویر میرسد. از آن جا که نور در یک منظره یاب اپتیکی ( optical viewfinder ( OVF ) ) منعکس نمی‌شود، معمولا دوربینهای بدون اینه دارای منظره‌یاب‌های الکترونیکی ( electronic viewfinders ( EVF ) ) و صفحه نمایش ( LCD ) هستند که آنچه را که سنسور تصویر می‌بیند، برگردانند.
به دلیل نداشتن سیستم آینه و منظره‌یاب اپتیکی، دوربینهای بدون آینه در مقایسه با دوربینهای DSLR ساده‌تر، سبک‌تر و کوچک‌تر هستند.
کیفیت و انعطاف دو فاکتور و دلیل اساسی برای استفاده از این دو نوع دوربین توسط عکاسان حرفه ای می‌باشد. دوربینهای بدون آینه و DSLR از نظر مشخصات، قابلیت ها و الگوریتم های پردازش تصویر تفاوتهای زیادی دارند. قابلیت تعویض لنز یکی از وجوه تمایز این دوربینها از دوربینهای معمولی است که برای اهداف مختلف تطبیق پذیر میشوند.
در دوربینهای DSLR یک آینه با زاویه 45 درجه وجود دارد که نور را در ابتدا به چشمی آینه یا ویزور منتقل میکند و پس از تنظیم صحنه با فشردن دکمه شاتر آینه به سمت بالا حرکت میکند و نور به حسگر برخورد میکند و تصویر بر روی آن ایجاد میگردد.در دوربینهای بدون آینه، این آینه حذف شده است و نور مستقیماً به حسگر میرسد..
پیشنهاد ضلع سوم:معرفی دوربین های dslr<br/>
دوربینهای بدون آینه ساختاری مشابه دوربینهای کامپکت یا موسوم به Point and Shoot دارند. در این دوربینها لنز دقیقا در جلوی شاتر و فیلم یا سنسور قرار میگیرد. با استفاده از این طراحی، مشکل نمایش منظره‌ی روبروی دوربین نیز تاحدودی حل می‌شود، بطوری که نور پس از برخورد با سنسور دوربین روی نمایشگری ال‌سی‌دی برای کاربر نمایش داده می‌شود.
کاربران با استفاده از نمایشگر ال‌سی‌دی در پشت دوربین، اقدام به کادربندی و ثبت تصویر می‌کنند، حال آنکه کیفیت پایین لنز، سنسور و ال‌سی‌های مورد استفاده در این نوع دوربینها باعث شده بود تا دوربینهای Point and Shoot آنچنان که باید جدی گرفته نشوند و همچنان دوربینهای DSLR به عنوان اصلی‌ترین گزینه برای تصویربرداری مورد استفاده قرار گیرند. با پیشرفت هر چه بیشتر فناوری تولید سنسور و کاهش قیمت‌ها، تولیدکنندگان اقدام به استفاده از سنسور، لنز و ال‌سی‌دی‌های قدرتمندتر کردند که در واقع دوربینهای بدون آینه جایگزینی دوربینهای DSLR را نوید دادند.
با وجود اینکه می‌توان دوربینهای Point and Shoot را نیز به نوعی بدون آینه خواند، اما این لفظ برای دوربین‌هایی مورد استفاده قرار میگیرد که می‌توان لنز آن‌ها را عوض کرد و همچنین امکان کنترل بسیاری از فاکتورهای عکاسی بصورت دستی روی آن‌ها وجود دارد. در دوربینهای بدون آینه در کنار وجود ViewFinder دیجیتال که همان ال‌سی‌دی است، معمولا یک منظره‌یاب سنتی نیز قرار میگیرد. در ابتدا از اصطلاح Electronic Viewfinder Interchengable Lens که به اختصار EVIL خوانده می‌شود برای مشخص کردن این نوع دوربینها استفاده می‌شد.
اصلی‌ترین علت این کار را باید کمک به کاهش ابعاد گجت دانست. بدون وجود آینه بزرگی که داخل DSLRها قرار میگیرد، یک دوربین بدون آینه ابعاد به مراتب کوچکتری در مقایسه با رقیبش از دسته‌بندی دیگر خواهد داشت. پیشتر، کاربران عادی به منظور افزایش قابلیت حمل آن‌ها را خریداری می‌کردند، اما چند سالی است که عکاسان حرفه‌ای نیز به خرید دوربینهای Mirrorless رو آورده‌اند. در ادامه بیشتر به مزایای خرید یک دوربین فاقد آینه اشاره خواهیم کرد.
سریع ترین دوربین عکاسی کانن مدل ۱DX MK II با سرعت پیاپی ۱۴ فریم در ثانیه عکاسی می کند در حالی که دوربین های پاناسونیک G9 و سونی A9 دارای سرعت خیره کننده ۲۰ فریم در ثانیه هستند. هنگام بررسی مشخصات دوربین ها قدری محتاط باشید زیرا برخی دوربین های بدون آینه سرعت هایی به مراتب بیشتر ( تا ۶۰ فریم در ثانیه ) را عنوان می کنند اما در این حالت از سیستم شاتر الکترونیک استفاده شده و فوکوس بر روی اولین فریم قفل می شود. این امر برای تعقیب سوژه های متحرک مناسب نیست.
همچنین بایستی در مورد سرعت مورد نیاز واقع بینانه تصمیم بگیرید. عکسبرداری با سرعت ۶۰ فریم در ثانیه کارت حافظه شما را به سرعت پر می کند و پس از آن پیدا کردن عکس مطلوب از میان انبوهی از عکس ها کاری به مراتب دشوار خواهد بود.
سرعت عکسبرداری پیاپی دوربین های بدون آینه حتی در مدل های سطح پایین آن ها از سرعت اکثر دوربین های DSLR بیشتر است. بنابر این اگر سرعت عکسبرداری پیاپی مدنظر شما باشد بدون شک دوربین های بدون آینه گزینه شما خواهند بود.
دوربینهای بدون آینه مزایای زیادی نسبت به دوربینهای DSLR دارند. علاوه بر وزن بسیار سبک‌تر و اندازه کوچک‌تر ، استفاده از یک منظره یاب الکترونیکی در آن‌ها می‌تواند فواید بسیار زیادی برای عکاسان داشته باشد.
از آن‌جا که همه چیز مستقیما در سنسور تشکیل می‌شود، تنظیمات دوربین مانند وایت بالانس ( white balance )، کنتراست و saturation را می‌توان از طریق منظره‌یاب به طور مستقیم مشاهده کرد.
پوشش‌های اطلاعاتی دیگری از جمله هیستوگرام زنده را می‌توان داخل منظره‌یاب قرار داد که این کار به عکاسان اجازه می‌دهد دقیقا همان چیزی را که می‌بینند ثبت کنند.
هنگامی که این مزایا با قابلیت تشخیص کنتراست سریع یا سیستم تشخیص فاز سنسور ترکیب شود، برای این که مطمئن شوید که در هر عکسی، قادر هستید به طور دقیق فوکوس کنید، می توانید از توانایی زوم روی یک سوژه برای فوکوس کردن، بیشترین فوکوس ، تشخیص چهره و دیگر ویژگی های قدرتمند استفاده کنید.
هنگامی که در طول روز عکاسی می‌کنید، به جای صفحه نمایش ( LCD ) پشت دوربین ، می‌توانید از منظره یاب الکترونیکی، برای دیدن و بررسی عکس های خود استفاده کنید.
یکی از معایب این دوربینها این است که فقط زمانی که روشن باشند، منظره‌یاب الکترونیکی آن‌ها فعال می‌شود؛ درنتیجه سنسور تصویر شارژ زیادی مصرف میکند که می‌تواند عمر باتری دوربین عکاسی شما را به طور قابل توجهی کم کند.
همچنین منظره‌یاب الکترونیکی می‌تواند کند باشد و تاخیر داشته باشد، صفحه آن خاموش شود و یا دارای کنتراست بالا باشد که ممکن است برای بعضی عکاسان سخت باشد به آن عادت کنند، و باعث خستگی آن‌ها شود. اگر چه آخرین مدل‌های دوربینهای بدون آینه هنگام اتوفوکوس، بسیار سریع و دقیق هستند؛ اما در عکاسی سریع و پیاپی، خصوصا در شرایط کم نور ممکن است خیلی راضی کننده عمل نکنند.
پیشنهاد ضلع سوم برای مطالعه: ایده عکاسی خانگی: تئوری رنگ را عملی کنید
