جراحان پلاستیک روز‌به‌روز بیمارانی را ویزیت میکنند که می‌خواهند بیشتر شبیه به سلفی‌هایشان شوند.سوال اینجاست که آیا واقعا این قضیه دارد به یک بیماری روانی روزافزرون تبدیل میشود؟
تا به حال به این اندازه زیبا نبوده‌اید. پوست‌تان بدون کک است، بینی‌تان کوچک‌تر به نظر می‌رسد، لب‌هایتان پف کرده‌اند و چشمانی انیمه‌گونه دارید. حال شما آماده‌اید که آن عکس را پست کنید و لایک‌هایش را بشمارید.
مشکل اینجاست : آیا این واقعا خود شمایید؟
با فیلتر فضاهای مجازی‌ای مانند اینستاگرام و اسنپ‌چت که نور را صاف می‌کند، استایل را بی‌نقص می‌کند و اپلیکیشن‌های ویرایش عکسی که نسخه‌ای لاغر‌تر از خودتان به شما عرضه می‌کند، وارد عصر جدیدی از کمال‌گرایی سلفی شده‌ایم. اما، بعضی از متخصصین می‌گویند که تمام این بی‌نقص بودن که در فضای مجازی حاکم است، دارد از طریق گوشی‌هایمان ما را از زندگی واقعی‌مان دور می‌کند. تعداد زیادی از افراد با خود می‌گویند که می‌خواهند شبیه همان سلفی‌هایشان شوند و مسیر افراطی را پیش می‌گیرند.
این ترند، که بعضی افراد آن را به عنوان " سندروم اسنپ‌چت" می‌شناسند، واقعی است و سال به سال دارد قوی‌تر میشود. بر اساس داده‌های آکادمی جراحی پلاستیک و بازسازی صورت سال 2017 ( AAFPRS)، ۵۵ درصد جراحان پلاستیک صورت می‌گویند بیمارانشان خواستار جراحی‌های زیبایی هستند تا در فضای مجازی بهتر به نظر برسند. که همین آمار نسبت به سال گذشته ۱۳ درصد افزایش داشته است.
یک مقاله که در سال 2018 در ژورنال JAMA Facial Plastic Surgery منتشر شده اشاره می‌کند که روتوش صورت قبلا فقط مختص سلبریتی‌ها بود. مردم به چشم می‌دیدند که سلبریتی چقدر روی جلد مجله‌ها بی‌نقص به نظر می‌رسند، اما می‌دانستند که برای رسیدن به آن ظاهر باید هفت‌خان رستم را طی کنند. همین قضیه روی استاندارد زیبایی جامعه تاثیر میگذاشت . ولی حال روند قضیه عوض شده است. فیلترها، نورپردازی‌ها و حقه‌های دیگرِ فضای مجازی به عامه مردم معرفی شده است: « شما کافیست یه چرخ سریع در اینستاگرام بزنید و لایک‌ها شروع به ریختن میکنند. این فیلترها و ویرایش‌ها تبدیل به نرم شده‌اند و دیدگاه مردم نسبت به زیبایی عوض شده.»
دیدن نقص‌های خودمان داخل آینه و داشتن این دانش که ما بدون این نقص‌ها ممکن است چه شکلی شویم، چیز جدیدی نیست. پاتریک جی. بیرنه، عضو هیئت AAFPRS و مدیر گروه جراحی پلاستیک و بازسازی صورت دانشکده پزشکی جونز هاپکینز در بالتیمور می‌گوید: « مردم هرچه زمان بیشتر در فضای مجازی می‌گذرانند، مغزشان بیشتر در معرض محتوا آنها خواهد بود. برای بعضی از افراد، این قضیه به معنای انگیزه بیشتر برای واقعی بودنی که مورد تایید جامعه نیست، خواهد بود.»
علاوه بر این مشکل ، مسئله‌ی علاقه به مکرر دیدنِ اکانت فضای مجازی خودمان است که در آن هر لحظه استوری‌های دیگران آپدیت میشود. در نظرسنجی سایت Everyday Health درباره استرس، ۵۷ درصد شرکت کننده‌گان از جمله افراد نوجوان،جوان و بزرگسال گفته‌اند که هر روز اکانت مجازی‌شان را چک میکنند.
این " مدام چک کردن" یک ناهنجاریِ به تازگی شناخته شده در انجمن روانپزشکان آمریکا است. گزارش استرس در آمریکا ۲۰۱۷ نشان میدهد که ۸۷ درصد کسانی که هر روز اکانتشان را چک میکنند، نسبت به کسانی که کمتر این کار را انجام می‌دهند، اضطراب بیشتری را تحمل میکنند. در واقع، ۴۲ درصد این افراد، بابت تاثیر فضای مجازی بر سلامتی‌شان ابراز نگرانی میکنند ، در حالی که فقط ۲۷ درصد کسانی که هر روز فضای مجازی‌شان را چک نمی‌کنند ، همین را می‌گویند. حال اگر به این دستور پخت ، فشارهای زیبایی‌شناسانه هم بی‌افزاییم ، خروجی‌اش استرس، اضطراب و تغییر خلق خواهد بود.
جراحان پلاستیک هر‌روز شاهد این نمایش در مطب‌هایشان هستند. معمولا وقتی بیماران برای مشاوره به مطب مراجعه میکنند، روبرویشان یک آیینه قرار داده میشود و با استفاده از گوش پاک‌کن قسمت‌هایی از صورت‌شان که می‌خواهند تغییر دهند را نشان می‌دهند. امروزه این نقص‌ها ممکن است فقط داخل سلفی نشان داده شود، نه داخل آیینه. دکتر بیرنه می‌گوید: « برای بیماران آسان‌تر است که عکس‌های داخل موبایلشان را به من نشان دهند. به نظرشان نوک بینی‌شان زیادی بزرگ و چروکیده است، غبغب دارند و این مسئله تا جایی پیش می‌رود که دیگر نمیشود حتی آن به اصطلاح نقش‌هایشان را با چشم دید. » این مسئله ممکن است عواقب غیر‌قابل انکار زیاده‌روی در نگاه کردن به سلفی‌هایتان باشد.
فکر کردن راجع به این نقص وعیب‌های فرض شده می‌تواند حال هرکسی را بد کند. دکتر ساری شپییِرد ، روانپزشک و متخصص تصور ذهنی از بدن می‌گوید: « این عادت می‌تواند به حس ناامنی تبدیل شود که در نهایت به شکل استرس در بدن خودش را نشان میدهد.» وی ادامه میدهد: « این مسئله باعث ایجاد یک سیکل معیوب از افکار منفی میشود. شما نگران عیبی در خودتان هستید و انگار باید ظاهرتان را تغییر دهید و زمان و منابع زیادی را صرف این قضیه می‌کنید که همین قضیه باعث ایجاد استرس بیشتر میشود. »
دکتر مارک شوارتز، جراح پلاستیک در شهر نیویورک در این‌باره می‌گوید: « رغبت به برطرف کردن "نقص"ها بیشتر از همه در معرض زنان جوان است. این گروه تحت تاثیرِ ستاره‌های هالیوودی که در فضای مجازی می‌بینند ، علاقه به تزریق سیلیکون، استفاده از بوتاکس و لیپوساکشن دارند.» وی اضافه می‌کند: « آنها در طی فرآیند رشدشان عادت کرده‌اند که نسخه‌ای تحریف شده از خودشان ببینند : نسخه‌ای که صفحه‌های کوچک نمایشگر موبایلشان، همه‌ی عیب و ایرادهایشان را از بین برده.»
دکتر سام ریزک جراح پلاستیک صورت در شهر نیویورک نیز تایید می‌کند که نسل جوان این دوره، بیش از حد بر نمایش دادن خودشان در اینستاگرام و اسنپ‌چت تمرکز میکنند. وی می‌گوید: «سلفی با رینگ لایت و هزاران برنامه ویرایش عکس و فیلتر ، تصورِ ذهنی از خود را خراب کرده‌اند. خانواده کارداشیان‌ها تقریبا باعث و بانی بوجود آمدن این پدیده هستند. »
تفاوت اینجاست که مسائل کوچکی که قبلا دیده نمی‌شد ، حال به لطف فضای مجازی بزرگ‌نمایی شده است. دکتر شوارتز می‌گوید : « امروزه بیماران وسواس‌گونه تر به نقص‌هایشان نگاه میکنند. آنها از آن چیزی که پس از اعمال فیلتر ها می‌بینند خوششان می‌آید. تحمل یک غوز کوچک یا یک لکه ریز پوستی به شدت نسبت به نسل پیش پایین آمده است. »
این مقاله را با قسمتی از مونولوگ زیبای رابین ویلیامز در فیلم (Good Will Hunting) تمام می‌کنم:
« مردم این چیزها را نقص می‌نامند ولی اینطور نیست. اینا بخش‌ِ خوبِ آدما هستند. سپس ما تصمیم می‌گیریم که چه کسی را وارد دنیا عجیب‌مان کنیم. تو کامل نیستی رفیق. بذار خیالت رو راحت کنم; این دختری هم که باهاش آشنا شدی، اونم کامل نیست. اما مسئله اینجاست که آیا شما برای هم کامل هستید یا نه؟»
