بعضی از پدر و مادرا فکر میکنن حتما باید پا به پای بچه هاشون بازی کنن، اصلا اگه وارد بازی بچه هاشون نشن احساس عذاب وجدان میکنن!
شما چطور؟ توی بازی بچه ها دخالت نمیکنین؟ یا برعکس سعی میکنین همبازی بشین و کنترل بزیشون رو تو دست بگیرین و کمکشون کنید؟
قابل درکه که ما از سر علاقه و میل به یادگیری بچه ها همبازیشون میشیم اما این نکته یادتون نره که باید کم کم به بچه ها یاد بدیم مستقل بازی کنن.
چرا؟
چون به هر حال موقع بازی با اونا سد راهشون میشیم و ممکنه مانع خلاقیت و تخیلشون بشیم
