من معمولا عصرها برای پیاده روی میرم توی پارک. خیلی دقت میکنم به آدم هایی که توی پارک هستن. سن و سالشون، لباس پوشیدنشون، کارایی که میکنن و ...دیروز با افرا (یه دختر کوچ.لی پنج ساله) رفتیم پارک. ما خیلی دوست داشتیم که افرا یه همبازی پیدا کنه، اما متاسفانه هیچ کس با بچه نیومده بود پارک. خیلی تو فکر فرو رفتم. فکر کردم مگه بچه نیاز به بازی ندارن؟ حالا که مهدها و مدرسه ها بسته شده کجا دوستاشون رو میبینن؟ دائما تو خونه ان؟ پس بازی با همسن و سالاشون چی؟ خیلی دلم برای افرا سوخت. البته دلم بیشتر برای اون بچه هایی سوخت که توی خونه بودن. دغدغه ی زی لولو همون بچه هاست. دلمون میخواد دست والدینشون رو بگیریم و باهاشون حرف بزنیم تا به یه راه حل مشترک برسیم.
خیلی دوست داریم نظر شما رو هم بدونیم.
تجربه
