این مطلب را در جایی خوانده بودم؛ خیلی به دلم نشست، گفتم آنرا بازنشر کنم:
قهرمان جوامعی باش که لیاقت داشتن قهرمان را دارند. جوامع والایی که قدر و منزلت قهرمان را میفهمند، او را ارج مینهند و با او حال و آینده خویش را میسازند و اعتلاء میبخشند.
قهرمان جوامع منحطی نباش که برای تسکین عقدهها و حقارتها و بینواییهای خود، نیاز به قهرمان دارند. به تعریف و تمجیدها و تشویقها و مزهریزیهای کوتاهمدتشان اعتنا نکن که چند شبی با تو ملعبه میکنند و دستمالیات میکنند و به تو مینازند و با تو فخر میفروشند و در نهایت همچون دستمال مصرفشدهای به دورت میاندازند و بیرونت میکنند. در بهترین حالت، تنهایت میگذارند و فراموشت میکنند و در بدترین حالت، به کمترین بهانهای لگدمال و لجنمالت میکنند، پا بر شانههایت میگذارند و خُرد و نابودت میکنند.
تو ارزندهتر از آنی که قربانی کسانی شوی که آیندهای ندارند و میخواهند ترا نیز به باتلاق خویش بِکِشند و بُکُشند.
قهرمان بشریت باش و نه قهرمان انگلهای بشریت. نگاه کن به تاریخ گذشتههای دور و نزدیک و بنگر به سرنوشت تلخ کسانی که قهرمان جوامع بیلیاقت بودهاند. چون آینده را تو میسازی!