سال‌ها پیش زمانی که یک کنکوری تمام‌عیار بودم را خوب به خاطر دارم. دو سال بود که نه مهمانی میرفتم، نه در مسافرت‌های خانوادگی حضور داشتم و نه لحظه ای را بدون اضطراب آن امتحان کذایی میتوانستم با آرامش بگذرانم. عید هم در قرنطینه کامل بودم که مبادا آن 13 روز طلایی را که قلم‌چی گفته بود از دست دهم و رقیبان از من جلو بیفتند. در تمام آزمون های قلم چی و سنجش مرتب شرکت می کردم و طبق پیش بینی نمودارها و منحنی های قلم‌چی باید رتبه‌م سه رقمی می شد. بسیاری از ما فشاری که از طرف مدرسه، معلمان مدرسه و کلاس خصوصی، خانواده و سایر موارد! رویمان بود را خوب به خاطر داریم. به کمتر از رشته های اصطلاحاً تاپ هم راضی نمی شدیم! فقط دارو، دندان و پزشکی! روز کنکور فرا رسید و مرداد ماه رتبه ها اعلام شد. نتیجه ای که برایش روزها و شب¬ها تلاش کرده بودم دست نداد و من هم یک هفته تمام خودم را در اتاق حبس کرده بودم و اشک می ریختم و تصور می¬کردم دنیا به آخر رسیده! احتمالاً من از آن دسته از دانش آموزان بد امتحان بودم. گرچه لیسانس ام را در شهید بهشتی تهران خواندم و انصافاً چیزهای خوبی هم در طول آن سال¬ها یاد گرفتم. اما بد ماجرا آنجاست که تا مدت ها فکر می کردم بخشی از انتظاراتم برآورده نشده. اون روی سکه داستان اینه که هرگز بچه ها در طول تحصیلشان از سوی معلمان و نظام ناکارآمد آموزش و پرورش استعدادیابی نمی شوند. درست مثل داستان معروف بالا رفتن مورچه و فیل و میمون و ماهی از به درخت می¬مونه. حالا بذارید براتون یه مثال بزنم از تبعات ماجرا. دوستان زیادی را دور و برم می شناسم که بعد از تمام کردن لیسانس و حتی ارشدشان از نو دوباره کنکور داده اند. «س» دوست عزیزم که بعد از خوندن مترجمی و چند سال بعد از فارغ التحصیلی اش از نو کنکور تجربی داد و با پشتکار و علاقه ای که به پزشکی داشت تونست بعد از سه بار کنکور دادن قبول شود. «م» یکی از دوستان کارشناس ارشد جامعه شناسی از دانشگاه علامه تهران بعد از فارغ التحصیلی اش جامعه شناسی را کنار گذاشت و رفت دنبال ریاضی و خوشبختانه الان معلم ریاضی موفقی هم شده. «ت» ترم 7 مهندسی برق بوده که انصراف داده و دوباره به عشق زیان روسی از نو کنکور داد و الان هم به رشته ای که خوانده بسیار علاقه مند است و در این حوزه کار می کند. «ل» فیزیک خوانده و امسال در کنکور تجربی شرکت کرده تا در یکی از شاخه های این رشته ادامه تحصیل دهد. موارد بالا تنها چند موردِ معدود از ده ها موردی است که در ذهن دارم. علاوه بر این تنها به ذکر موارد موفقِ به سرانجام رسیده پرداختم. حال بیاید کمی واقع بینانه تر به داستان نگاه کنیم. اگر نیک بنگریم گرچه این افراد موفق شدند میل قلبی شان را دنبال کنند اما هزینه ی هنگفتی را هم خود و هم جامعه برای این کار پرداخته است. عزیز ترین هزینه ای که این بین از دست رفته روزهای ناب جوانی بوده که فرد باید مطابق با نظریه های معمول تحول، مراحل را درست طی می کرده تا خود را برای شغلی درخور استعداد و علاقه آماده کند. هزینه ی بعدی هزینه هایی هست که برای کلاس های کنکور و مدرسه خوب و خرید کتاب های کمک درسی و در نهایت به شرط پذیرش در دانشگاه دولتی، دولت متحمل شده و اگر هم دانشگاه آزاد بوده که دیگر واویلا! هزینه های مادی و معنوی که باید در مسیر درست صرف می شد اما انگار در خاک ریختن در جاده خاکی هزینه شد. جان کلام آن که عزیزانی که امروز رتبه تان اعلام شد و نتیجه تلاشتان را به خاطر آزمون غیر استاندارد کنکور و یا به هر دلیلی نتوانستید بگیرید؛ مجازید امروزتان را با اشک و آه سپری کنید. اما فردا که برخاستید فکر کنید و فکر کنید و فکر کنید و عمیق فکر کنید که فارغ از آنچه پدر، مادر و حتی معلمی که به شما امید بسته در رشته فلان قبول شوید، دوست دارید در َآینده به چه کسی تبدیل شوید. علایقتان چیست و چه استعدادهایی دارید. به شخصه عمیقاً بر این باورم که هر انسانی در حداقل یک حوزه استعداد عجیبی در او نهفته است. می دانم ممکن است راهنمای درستی نداشته باشید و کمی در این کار سردرگم باشید. می توانید از ویدیوهای الهام بخش یوتیوب و آدم های موفق و موثری که دور و برتان قرار دارند کمک بگیرید. بیایید بار ناکارآمدی نظام آموزش و پرورشی را که در آن «بدرشدی» و نه پرورش پیدا کرده ایم را به کمک هم و صد البته معلمان دلسوزی که در این شن¬باد کنکور سعی می¬کنند چراغی را برایتان روشن کنند خود به دوش بگیرید. دنیا به سمت «مهارت_محوری» پیش رفته. اگر استعدادهایتان را کشف کنید و مهارت هایتان را در همان راستا ارتقا بدهید می توانید روز به روز در جابگاه بهتری قرار گیرید. فراموش نکنید شکست در یک امتحان غیر استاندارد که بیشتر شبیه به بیزینس شده است هرگز و هرگز شرم ندارد. اگر اطرافتان دانش آموز کنکوری می¬شناسید که از نتیجه امتحانش راضی نیست این مطلب را برایش بفرستید. متشکرم
