توی این پست می‌خوام باز بعد از مدت‌ها نشون بدم که ذهن ما چطور درگیر اعداد و ارقام لایک و فالوور میشه و چطور هرچقدر این اعداد بیشتر یا کمتر باشن روی شادی یا غمگین بودن ما، روی انگیزه‌ی ادامه دادن یا دلسرد شدن رفتار و تغییر دست نوشته‌های ما اثر می‌ذاره اثری که شاید حتی خودمون هم متوجهش نباشیم اما ناخودآگاه ما به دنبال اون اثر تغییر رویه میده
توی یک هفته گذشته سعی کردم بخشی از موضوعاتی که دغدغه فکری سال‌های زندگی من بودن رو بنویسم چیزهایی که بخاطرش تقریبا ۶ ماهه دارم توی اینستاگرام تحقیق می‌کنم، داده جمع می‌کنم، اسکرین شات بگیر، دسته بندی بکن، مطلب جمع بکن، تحقیق بکن، فکر بکن، بنویس و نهایتا تونستم توی ۱۰ تا مقاله خلاصه بکنم فقط بخش کوچکی از چیزی که به وسعت یک سیاره توی سرم رو به انفجار هست اما ... چیزی که برام جالب بود این بود که هر بار این پست‌ها رو یکی پس از دیگری منتشر می‌کردم میزان فالوورها کمتر و کمتر می‌شد یعنی کسانی که قبلا من رو دنبال کرده بودن الان داشتن رد دنبال می‌زدن و آنفالو می‌کردن ... سعی کردم بی‌اهمیت باشم سعی کردم اصلا نگاه نکنم تا جایی که دستم می‌رسه بهش توجهی نکنم اما نمی‌شد مغزم درگیرش شده بود تا جایی که حتی دلم می‌خواست برم پیداش کنم ببینم کی منو آنفالو کرده؟ چرا آنفالو کرده؟ دلیلش چی بوده؟ واقعا مسخره‌اس که این نیاز به دیده شدن و تایید شدن چقدر توی مغز آدم ریشه می‌کنه
سعی کردم برگردم به قوانین اصلی صفحه‌ام همونطور که از اولین روزی که اینجا شروع به کار کردم به خودم قول دادم و این قول رو تبدیل به قانون کردم که:
هرگز توی این فضا هیچکس رو دنبال یا لایک نمی‌کنی و هرگز برای کسی کامنت نمی‌ذاری، هرگز توی این فضا با کسی دوست نمیشی یا طرح دوستی نمی‌ریزی تو اینجا برای ثبت افکارت اومدی نه برای دوستیابی!!! این یک رسالت هست نه یک بازی!! هرگز توی این فضا به تعداد لایک‌ها، فالوورها و ویوها نگاه نمی‌کنی اصلا مهم نیست هزار نفر تو رو دنبال کنن یا یک نفر، مهم نیست هزار نفر پستت رو ببینن یا یک نفر تو رسالتت رو انجام میدی و رد میشی بدون توجه به میزان تایید و تحسین شدن
تو تمام این مدتی که اینجا بودم سعی کردم با دل و جون به این قانون متعهد و پایبند باشم آدم‌های زیادی اومدن که دستی ازم بگیرن یا از سر ترحم یا همذات پنداری پیشنهاد دوستی بدن با اینکه دلم می‌خواست اما رد کردم، هیچکس رو لایک و فالو نکردم و برای هیچکس کامنتی نذاشتم، سعی کردم تا جایی که می‌تونم اصلا پیگیر پست‌هام نباشم که ببینم چند نفر لایک کردن یا کامنت گذاشتن یا چند نفر منو دنبال کردن سعی کردم تا جایی که می‌تونم کور باشم ولی به لطف آپدیت جدید سایت ویرگول این قضیه کور بودن واقعا مشکل شده و طراحی سایت طوری تغییر کرده که اصلا نمی‌تونم ندیده بگیرم
با آپدیت جدید سایت ویرگول، توی فهرست نوشته‌هات می‌تونی میزان "ایمپرشن" هر پست رو ببینی، این ویژگی قبلا توی فهرست پست‌ها در دسترس نبود و باید روی گزینه "آمار پست" می‌زدی تا ببینی چند نفر اون رو دیدن که من هرگز دنبالش رو نگرفتم ولی الان؟ به لطف این شگرد زیبای ویرگول که عمدا کاری کرد ایمپرشن یا همون ویوی پست‌ها جلوی چشم کاربر باشه تا تحریک بشه برای بالا بردن ویوی پستش توی خرید پک‌های افزایش ویو شرکت بکنه الان دیگه هر روز خواسته یا ناخواسته باهاش روبرو میشم
این یک حقه روانشناسی هست شاید اسمی بلد نیستم روی کارشون بذارم اما خیلی خوب می‌دونم چطور دارن با ذهن کاربراشون بازی می‌کنن، تصور کنین ایمپرشن جلوی چشم کاربر نبود و روی یک گزینه می‌زد خب خیلی‌ها مثل من هستن و ترجیح میدن اصلا نبینن اما حالا که به عمد جلوی چشم کاربر گذاشتن کافیه میزان ویو روند کاهشی داشته باشه ذهن کاربر ناخودآگاه تحریک میشه توی خرید ویو شرکت کنه شاید باور نکنین اما این حقه‌ها رو حتی شرکت‌های بزرگ هم اجرا می‌کنن و این چیزی هست که ناخواسته روی ذهن شما اثر می‌ذاره و برای این سایت‌ها پول بیشتر به ارمغان میاره
در نتیجه وقتی چشمم به آمار پست‌های اخیر خورد ذهنم درگیر شد که آیا از اول همینقدر ویو داشتم فقط؟ پس رفتم پست‌های قبلی رو گشتم و دیدم بله همونطور که از پایین اومدن فالوورها هم مشخص هست آمار پست‌ها هم کاهش داشته، طوری که قبلا هر پست بین ۱۵۰۰ تا ۲ هزار ویو داشته الان پست‌ها نهایتا ۱۵۰ تا ۲۰۰ عدد ویو دارن که میشه گفت یک دهم چیزی که قبلا بوده هست هرچقدر هم که سعی کنم انکارش کنم با این حرکت زیبای سایت ویرگول که ایمپرشن پست‌هام رو دائم جلوی چشمم میاره باعث میشه ناخودآگاهم درگیرش بشه، از وقتی اینها رو دیدم نسبت به اوایلِ شروع سلسله مقالات "تحلیل اینستاگرام" دلسردتر شدم قشنگ این رو توی وجودم حس می‌کنم چون من سعی می‌کنم تا جای ممکن احساسات و تصمیم‌هام رو ریشه‌یابی کنم و توی ناخودآگاهم دنبال دلیل بگردم و به خودشناسی برسم پس خوب می‌دونم که هرچقدر هم انکارش کنم دیدن اینها اثر خودش رو می‌ذاره
دقیقا به همین خاطر هست که هیچوقت با هیچ کدوم شما طرح دوستی بیش از حد نمی‌ریزم و هیچکس رو فالو یا لایک نمی‌کنم من برای دل خودم می‌نویسم دلم می‌خواد اگر لایک می‌کنین یا دنبال می‌کنین بخاطر دست نوشته‌هام باشه چون خوندنش رو دوست دارین نه اینکه مثل آپارات یا نماشا یا اینستاگرام یا هر جایی که قبلا توش بودم تبدیل به یه مسابقه بشه که میگن من تو رو فالو می‌کنم توام منو فالو کن، من تو رو لایک می‌کنم توام منو لایک کن، بعد تازه وسواس‌های ذهنیم به این مسائل اضافه میشه یعنی هر روزی که بیام توی سایت مغزم دائم درگیره که ببینم فلانی رو لایک کردم؟ برای اون یکی کامنت گذاشتم؟ نکنه بیساری منو فالو کرده بود من فالوش نکردم ناراحت بشه!!! وااای چه خر تو خری بود!!! چیزی که هرگز نمی‌خوام دوباره درگیرش بشم
این یه توضیح مختصر از اینکه چطور مغز و ناخودآگاه من تحت تاثیر لایک، فالو، ویو، کامنت و دوستی‌های قراردادی فالو=فالو، لایک=لایک، کامنت=کامنت قرار می‌گیره چیزی که سعی می‌کنم ازش دور بمونم و امیدوارم بتونم از این مسئله هم گذر کنم
پست شماره ۹۳ / ۱۰۴۳ کلمه
تاریخ ۱۲ اسفند ۱۴۰۲
سایت ویرگول
