در حالی که ما مطالعه کردن را جزء کارهای ارزشمند به حساب می اوریم و آن را نشانه رشدیافتگی فرد و جامعه میدانیم، جولیا کامرون در کتاب راه هنرمند بر این عقیده است که یکی از موانع مهم خلاقیت می تواند اشتغال دائمی وبیش از حد به دریافت اطلاعات باشدکه از جایی ببعد به صورت اعتیاد در می آید و کارکرد منفی دارد. او میگوید: "ما به جای هضم اندیشه ها و احساس های خودمان، در عوض اینکه خودمان چیزی بپزیم کلمات دیگران را می بلعیم." و کسانی را که می خواهند قوه خلاقه درون شان را فعال کنند به یک هفته پرهیز از مطالعه دعوت میکند. در این یک هفته که اسم آن را دیتاکس مطالعه ای گذاشته ام(برگرفته از اصطلاح دیتاکس شبکه های اجتماعی)، تمرین سکوت و سکون میکنیم، به جای رفتن به سراغ کتاب ها به درون مان رجوع میکنیم چرا که ندای هنرمند درون مان در سکوت شنیدنی ست. با انجام آگاهانه کارهایی مثل امورمنزل، گوش دادن به موسیقی، نوشتن، باغبانی،پیاده روی، وقت گذاشتن برای خانواده و دوستان و... هنر خودمان کم کم میتواند آلودگی هایی را که سد راه خلاقیت مان شده کنار بزند و چشمه جوشان هنرمندی مان جاری شود.
در یک هفته دیتاکسی که داشتم دریافتم گاهی برای فرار از رویارویی باخود و اموری که نیاز به صرف انرژی و تمرکز دارند، خودم را به آغوش مطالعه می انداختم سرخوش از تسکین موقتی و غافل از اثرات آسیب زننده آن بر هنرمند درونم.
مگر نه این است که هدف مان از مطالعه پیش رفتن در مسیر خردمندی است؟ بدون اندیشه ورزی و تولید اندیشه تازه چگونه میتوانیم به این هدف برسیم؟
