کنجکاوی باعث شد دیوانه نباشم !

چقدر خوب است که به فکر من هستی ، حتی تصور آن نیز مرا خوشحال‌ترین مخلوق عالم می‌کند.

گاهی اوقات فکر کردن به عظمت این جهان باعث می‌شود هیجان‌زده بشوم ، آنقدر که اگر تنها راه فهمیدن و درک این عظمت مرگ باشد براحتی آنرا می‌پذیرم . ارضای حس کنجکاوی تنها دلیل شیرین بودن مرگ برای من خواهد بود . گاهی در میان پیاده روی ظهرانه‌ام به آن‌هایی فکر می‌کنم که ناگهان مرده‌اند .

می‌دانی! مردی -یا زنی- صبح با زحمت از رختخواب بیدار شده ، صبحانه خورده یا نخورده از در بیرون زده و به سمت جایی رفته است که شاید هیچ دوست نداشته و ناگهان در اولین پیچ کوچه‌های خاکی ... بوم ... تنها چشم برهم زدنی بود ... ماشینی که مستی آنرا می‌راند و مردی –یازنی- که چنان مرده بود که با هفت هزار سالگان سربه‌سر شد .

در آخرین لحظه به چه می‌اندیشید ؟ منظور آخرینِ ... آخرینِ... آخرین لحظه است .درست یک لحظه بعد از اینکه فهمیده همه چیز تمام است .

همیشه دوست دارم به این فکر کنم که شاید در آخرین لحظه درهایی از علم مطلق و بدون محدویت بروی انسان باز می‌شود و روح کنجکاو انسان با دیدن آن نور چنان غرق لذت می‌شود که دیگر به زمین و سفر خاک فکر نخواهد کرد .

اما بایست ! ...

خاک و زمین ... اما اینها هم عجیب و پر از شگفتی هستند . به سنگی که در پیاده‌رو در جلوی پایت افتاده است فکر کن؟چند میلیارد سال ... می‌شنوی ؟ چند میلیارد سال و شاید ( تنها شاید ) لختی از زمین و یا حتی کهکشان و یا حتی"هستی" جوان‌تر باشد و اینک بعد از یک سفر عجیب و غریب چند میلیارد ساله جلوی پای تو سبز شده است .

از کومه ام بیرون میزنم ، کنار آن چند متری از پهنه‌ی هستی که دیگر آدم‌ها آن‌را متعلق به من می‌دانند ، هنوز گستره‌ای بکر هست .

به آن تکه‌ی خالی از جهان نگاه می‌کنم که چهار طرف آنرا آدم‌هایی –باکدام مجوز الهی؟- چیزهای بی‌معنی ساخته‌اند ، تکه ای از زمین که هنوز طعم خلاقیت و حرص و طمع ویروسی بنام آدم را نچشیده است .

به تمام آن سنگها فکر میکنم ، به آن بوته‌های خاری که درآن روییده است ، چه سفر طول و درازی و چقدر عجیب که ما هنوز می توانیم براحتی پا روی تاریخی چند میلیارد ساله بگذاریم .

راستش همین حالا تصمیم گرفتم تا بعد از این هیچگاه کفشی نپوشم ، اینطور هرچند دیوانه‌تر به نظر می‌رسم ولی می‌توانم هر گامی که برمی‌دارم را حس کنم ، داغی زمین ، تیزی خارهایی که روی زمین روییده و سنگریزه‌هایی که زیرخاک پنهان شده ، همه‌ی اینها هر لحظه مرا به یاد این سفر طولانی می‌اندازد و هرکدام به نحوی داستان سفر خود را برای من به تفصیل بیان خواهند کرد .

بهتر از آن استادان فلسفه‌ای که سعی می‌کنند فلسفه را پشت میزهای چوبی دانشگاه و با ابزار نمره در حلق دانشجویان احمقشان بریزند تا از این طریق لقمه نانی بدست آورند تا شاید بتوانند عرصه‌ی بزرگتری از هیچ را بدست آورند ، و آنها آنطور به تو القاء می‌کنند که اگر از افکار پریشان یکی مثل خودشان ، نمی‌توانی سر در بیاوری ، یک بدبخت بی‌سواد هستی! که البته لابد خودش هم نمی‌توانسته چیزی از گفته هایش بفهمد

چقدر عجیب است که تو در این دنیا هنوز می‌توانی براحتی و بدون اینکه لازم باشد از یکی مثل خودت مجوز داشته باشی ، پا به روی تاریخی چند میلیارد ساله بگذاری .

به مورچه ها نگاه می‌کنم که تند و تند دارند راه می‌روند . برخی چیزهایی را به داخل سوراخی که در یک قبر ایجاد شده است می‌برند – لابد حالشان از گوشت آدم بهم می‌خورد یا دوست دارند در کنار خوراک گوشت آدم کمی هم ران ملخ را امتحان کنند – و برخی تند و سریع از آن خارج می‌شوند . به آنها نگاه می‌کنم که تند و تند راه می‌روند . برای من آنها فقط مورچه هستند که دارند بی هدف می‌دوند ولی شاید آنها هم

– البته بعضی‌هایشان- مثل من دارند به چیزی فکر می‌کنند ، حتما آنها هم اسمی دارند و ممکن است دلشان برای دوستی تنگ شده باشد ، برخی دیگر شاید به نحوه ی مدیریت لانه ایراد بگیرند... .

دوست عزیز من ، ببخشید ، فکر کنم کنجکاوی باعث شده امروز دیوانه نباشم ، چون بچه های یک‌لا قبایی که همراه پدر و مادرهای لاغر مردنی‌شان آمده بودند تا زنی را که از دیشب تا ابد دیگر نمی‌توانست کار کند را دفن کنند ، فقط مرا نگاه می‌کنند و گاهی آن کله های کچلشان را می‌خارانند بی آنکه بخندند و یا تکه‌ای از تاریخ هستی را به سمت من نشانه روند .

به هرحال امیدوارم تو هم مثل من از ایده ی راه رفتن بدون کفش خوشت آمده باشد ، البته نگران نباش! وقتی کسی مثل تو بدون کفش راه برود بیشتر دیوانه کننده است تا دیوانه !