باران رحمت

پیش از تو بود این دل من تیره و نَژَند

هیچش نبود بهره ز انوار دل‌پسند

باران رحمتت به دل مرده ام فکند

از هر طرف ز علم و سخن سبزه ای بلند

آنکس که بود صاحب بینش ز اندرون

از لطف این سخن به عیان گشت بهره‌مند

شُکرِ تو هست مایه و سرمایه‌ی «امین»

از دانه است هرچه کند دود این سپند

سروده‌ی محمد امین امیدی در 23 آبان 1404.