ترس و شوق

از گناه آینده، وز عذاب یزدانی

ایمنی به کف ناید، گرچه از نکویانی

ایمن ار شدی جانا، از حسابِ بد می‌دان

مطلقاً زیانکاری، در شمار گمراهان

گرچه بد بسی کردی، از خدا نشو نومید

روح و رحمتِ یزدان، ای بسا به دل بدمید

نا امیدی از رحمت، خود، نشان کُفران است

هستی ات چو هست از رب، دعوتش به غفران است

ترسِ از بدی‌هایت، شوق تو به غفرانش

دافعِ عذاب از تو است، جاذِبت به بُستانش

سروده‌ی محمد امین امیدی در 26 مهر 1404. برگرفته از حکمت 377 نهج‌البلاغه.