ستایش نیکو

ستایش به اندازه کن نازنین

که خُلقت ستوده شود اینچنین

چو بیش از حدش مدح فردی کنی

زبان گرم و دل رو به سردی کنی

زبان گرم مدح دروغین شده است

دلت سرد و غمگین ز نفرین شده است

چو کم‌تر ز حدش تو مدحش کنی

نه یارای آنی که درکش کنی

و یا آنکه قلبت پر است از حسد

به گردنت شد بسته حَبلِ مَسَد

سروده‌ی محمد امین امیدی در 27 شهریور 1404. برگرفته از حکمت 347 نهج‌البلاغه.