قلب وارونه

دشمنان، هم از درون، هم از برون

در تلاش اند تا نمایندت زبون

اولین اقدام دشمن آن بوَد

که ز نیکی دست تو کوته کند

بعد از آن، دشمن بکوشد بی‌گمان

که ز نیکی‌ها ببُردتان زبان

و در آخر با هیاهویی چو دود

از درون‌تان مدح نیکی را زدود

آنکه در دل نیکوی‌ها را نیافت

یا ز زشتی‌ها ز دل او رو نتافت

قلب او وارونه باشد آن زمان

نیکوی را زشت بیند ز عمق جان

و بدی‌ها نزد او نیکی شود

اینچنین او سوی تاریکی رود

قلب‌هامان تیره شد! یا رب! امان!

خود زُدا این تیرگی‌ها را ز جان!

سروده‌ی محمد امین امیدی در 24 مهر 1404. برگرفته از حکمت 375 نهج‌البلاغه.