ناپایداری دنیا

بسا آنکه فردی به روزی خوش است

که پیش از شبش مرده و خامُش است

بسا مردمانی که در شب بُدند

چنان غرق نعمت که رشک‌آورند

به پیش از سپیده اجل سر رسید

همه رشته‌های خوشی را بُرید

به شب، مردمان غبطه اش می‌خورند

سحرگه ز مرگش غمین می‌شوند

به دنیای فانی چه دل بسته ای؟

کجا تو ز تیر اجل رسته ای؟

سروده‌ی محمد امین امیدی در 29 مهر 1404. برگرفته از حکمت 380 نهج‌البلاغه.