یا رسول الله

یاد تو همچون ستاره بر سر رهوارها

می‌نماید راه حق را در پس دیوارها

در هیاهوهای پوچ و یاوه‌ی کفتارها

یاد تو آرامبخشی در دل بیمارها

ابرهای دیدگانم بهر تو باران شُدست

بغض دوری از وجودت در گلو چون خارها

دیدن ماه تمامت از خدا خواهم به شوق

تا شود خاک وجودم از بَرَت گلزارها

«یا رسول الله تویی خورشید اندر ابر حرف

چون برآمد آفتابت، محو شد گفتارها»

سروده‌ی محمد امین امیدی در 18 شهریور 1404. بیت آخر، با اندکی تصرف، تضمینی است بر آخرین بیت از غزل شماره‌ی 132 دیوان شمس.