توضیح در مورد زبان فارسی توسط برسام باغبان زاده

🌌 زبان فارسی؛ زبان دل و جان

زبان فارسی در بستر عرفان، به ابزاری برای بیان حقیقت‌های ژرف و رازهای هستی بدل شده است. شاعران و عارفان بزرگ، از مولوی و حافظ تا عطار و سعدی، این زبان را همچون نی‌ای نالان در دست گرفته‌اند تا از فراق، عشق، فنا و بقا سخن بگویند.

---

✨ ویژگی‌های عرفانی زبان فارسی

- رمزآلودی واژگان: واژه‌هایی چون دل، جان، عشق، نور، سِر، فنا، بقا، وصال، هجر در عرفان فارسی بار معنایی بسیار عمیقی دارند.

- دوگانگی معنا: بسیاری از واژگان در عرفان، هم معنای ظاهری دارند و هم باطنی. مثلاً «شراب» در شعر حافظ، هم شراب انگوری است و هم شراب معرفت.

- موسیقی درونی: وزن و آهنگ شعر فارسی، به انتقال حس عرفانی کمک می‌کند. گویی واژه‌ها خود به سماع آمده‌اند.

---

🕊️ نمونه‌هایی از عرفان در زبان فارسی

- مولوی:

«از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟

به کجا می‌روم آخر، ننمایی وطنم؟»

این پرسش‌ها، زبان را به ابزاری برای جستجوی حقیقت بدل می‌کنند.

- حافظ:

«دوش دیدم که ملائک درِ میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند»

در این بیت، میخانه نماد مکاشفه و شراب نماد عشق الهی است.

---

🌿 زبان فارسی؛ آینهٔ سلوک

در عرفان، زبان فارسی نه فقط برای گفتن، بلکه برای نگفتن نیز به کار می‌رود. سکوت، ایهام، و اشاره، همه بخشی از این زبان‌اند. گویی واژه‌ها خود می‌دانند که حقیقت را نمی‌توان به‌تمامی گفت

، فقط می‌توان به آن اشاره کرد.