فرزند پروری، کودکان و بازی‌های ویدیوئی؛ کنترل والدینی 3

پیشنهادات Ellie Gibson منتشر شده در بخش تکنولوژی سایت گاردین (2017)

مرتضی جمشیدی/ بازی بان - شماره سوم/ مرداد ماه 97

لینک دانلود: bazibaan.com

راهنمایی‌هایی حرفه‌ای در مورد این که فرزند شما چه نوع بازی‌هایی را می‌تواند بازی کند؛ چه مدت زمانی را می‌تواند صرف آن‌ها کند، چگونه شما می‌توانید زمان بازی او را محدود کنید و اگر دوستش بازی‌های خشونت آمیزی بازی می‌کند، شما باید چه کاری انجام دهید؟

بازی‌ها می‌توانند فرزندان شما را گردهم بیاورند و آن‌ها را برای چند روز سرگرم کنند - اما شما هستید که باید آن‌ها را متوقف کنید.

گویا برای من فرزندپروری با نه گفتن در هم آمیخته: نه، نمی‌توانی برای صبحانه شکلات بخوری. نه، نمی‌توانیم اسب بخریم و ... الان پسر بزرگم شش ساله شده و با بازی‌های ویدیوئی آشنا شده است؛ در نتیجه یک "نه" دیگر هم به لیست ما اضافه شده: نه، نمی‌توانیم کل روز Crash Bandicoot بازی کنیم.

خود من هم اساساً یک دهه از زندگیم را صرف بازی کردم و اگر الان هم دو فرزند کوچک نداشتم، همچنان به همان روش به زندگیم ادامه می‌دادم. البته خوشبختانه چون بازی بخشی از کارم به حساب می‌آید، می‌توانم وجودش را در زندگیم احساس کنم. من راجع به بازی‌ها مقاله می‌نویسم و به عنوان کارشناس بازی در برنامه تلویزیونی Dara O Briain’s Go 8 Bit حضور پیدا می‌کنم؛ در نتیجه می‌توانم برایتان در مورد حقایق خنده‌دار بازی‌ها مثل این که چرا ماریو سبیل دارد هم صحبت کنم؛ اما زمانی که صحبت از فرزندپروری می‌شود، اعتماد به نفسم افول می‌کند. ممکن است بتوانم مرحله اول Sonic the Hedgehog را در کمتر از 45 ثانیه تمام کنم، ولی هنوز نتوانسته‌ام در کمتر از 25 دقیقه کفش یک کودک را پایش کنم. با این وجود، والدین دیگر اغلب از من در مورد مدیریت بازی بچه‌های خود می پرسند. این مورد بیشترین سوالی است که با آن مواجه می‌شوم پس در ادامه می‌توانید بهترین پیشنهادهای من در این زمینه را بخوانید:

فرزندم چه بازی‌هایی را باید بازی کند؟

مانند فیلم‌ها، تمام بازی‌های ویدیوئی هم دارای رده‌بندی سنی هستند که باید به آن‌ها توجه کرد. اگر به فرزندتان اجازه نمی‌دهید تا یک فیلم +18 را تماشا کند، نباید بازی +18 را نیز بازی کند! خوشبختانه، این موضوع که تمام بازی‌ها درباره تیراندازی و کشت و کشتار هستند، تنها یک افسانه است. 18000 عنوان بازی در آمازون با رده‌بندی سنی 3+ وجود دارد که بعضی از آن‌ها بازی‌های خیلی خوبی هستند. حال، من چه توصیه‌ای می‌کنم؟ خب، ممکن است به دنبال بازی‌هایی بگردید که کودکان را تشویق به خلق چیزی کنند؛ مثل Minecraft, LittleBigPlanet, Lego Worlds یا Super Mario Maker. در این نوع بازی‌ها، کودکان می‌توانند از قوه تخیل خود استفاده کنند و شما هم کمتر احساس گناه می‌کنید که چرا آن‌ها را به جای بازی کردن در حال یک کار مفید دیگر مانند ورزش یا ریاضی حل کردن نمی‌بینید. اگر هم تبلت دارید، باید بگویم که Toca Boca بازی‌های زیبا و جذابی برای کودکان می‌سازد؛ به طوری که مطمئن هستید پس از 30 ثانیه بازی کردن، حوصله فرزندتان سر نمی‌رود و صدای گریه‌اش بلند نمی‌شود. Super Mario Maker هم بازی فوق العاده‌ای برای آموزش هنر و طراحی بازی به کودکان است که می‌توانید به کمک فرزندتان بروید، مراحل مختلف را بسازید و آن‌ها را تست کنید.

نکته: اگر در گذشته گیمر بودید، چند عدد از بازی‌های مورد علاقه زمان خود را به او معرفی کنید. این کار باعث می‌شود تا بتوانید در مورد گذشته‌ها با هم حرف بزنید و این بار شما باشید که او را در آن بازی‌ها شکست می‌دهید.

این روزها بازسازی بازی‌های کلاسیکی مثل Ratchet & Clank و Crash Bandicoot به علاوه تولید نسخه‌های جدید مجموعه‌های به یاد ماندنی مثل Legend of Zelda و Mario Kart در جریان است؛ پس می‌توانید آن‌ها را بازی کنید و به سراغ بازی‌های اصلی آن‌ها که به نظر می‌رسند از Ceefax ساخته شده‌اند، نروید. علاوه بر این می‌توانید نسخه‌های مناسب کودکان برای بازی‌های مورد علاقتان را تهیه کنید. برای مثال، اگر بازی Grand Theft Auto را دوست دارید، بازی Lego City Undercover را امتحان کنید و اگر طرفدار بازی Doom هستید، بازی Splatoon را به فرزندانتان معرفی کنید.

فرزندم چه مدت زمانی می‌تواند بازی کند؟

اگر حالت ایده آل را در نظر بگیریم، فرزندانم می‌بایست روزهای خود را صرف ساختن قایق از تکه های چوب و گرفتن ماهی قزل‌آلا بکنند و زیر نور خورشید با شادمانی بخندند؛ اما متأسفانه ما در دنیای واقعی زندگی می‌کنیم و باید گفت که آن‌ها از این گونه کارها متنفرند. با وجود این، می‌دانم که وقتشان را در فضای بیرون و برای انجام کارهای خوبی مانند کتاب خواندن و شرکت در کلاس‌های آموزشی هم صرف می‌کنند؛ در کنار این که اجازه دارند بازی‌های ویدیوئی نیز بازی کنند. در کل، موضوع، رعایت تعادل است. مثلا به آن‌ها اجازه نمی‌دهم تا کل روز بازی کنند؛ همان طور که اجازه نمی‌دهم سر هر وعده غذایی شکلات بخورند مگر زمانی که تخم مرغ هم برای خوردن در خانه نداشته باشیم.

نکته: هیچ گونه توصیه رسمی از سمت بریتانیا برای تعداد ساعات مناسب برای گذران وقت در مقابل صفحه نمایشگر وجود ندارد؛ اما توصیه American Academy of Paediatrics این است که کودکان زیر 18 ماه به هیچ عنوان در مقابل صفحه نمایش قرار نگیرند و تا سن پنج سالگی هم حداکثر یک ساعت در روز اجازه این کار را داشته باشند. در عین حال، تعداد ساعات پیشنهادی خاصی برای کودکان شش سال به بالا وجود ندارد؛ اما می‌‌دانید که انجام هر کاری برای بیش از چند ساعت در روز فکر خوبی نیست - اغلب 90 دقیقه به عنوان حداکثر زمان قابل قبول در نظر گرفته می‌شود. با این وجود، تحقیقات مختلفی در این زمینه انجام شده که به نظر می‌رسد تا به حال چندان علمی و دقیق گزارش نشده است. در اوایل سال جاری، گروهی از دانشمندان در نامه‌ای سرگشاده خواستار بررسی زمان مناسب برای گذران وقت در مقابل صفحه نمایش و مضر نبودن ذاتی بازی، بر اساس شواهد واقعی شدند. و خب من در جایگاهی نیستم که بخواهم با دانشمندان بحث کنم!

بهترین راه برای جدا کردن کودکان از صفحه نمایشگر چیست؟

اگر در همان ابتدا بر سر زمان با هم به توافق برسید، راحت تر می‌توانید فرزندانتان را از صفحه نمایش جدا کنید. پنج دقیقه قبل از این که زمانشان به پایان برسد، به آن‌ها هشدار دهید تا بتوانند میزان پیشرفتشان در بازی را ذخیره کنند.

مصمم، اما منطقی باشید. اگر واقعا به یک دقیقه بیشتر برای تمام کردن یک مرحله یا شکست غول آخر نیاز دارند، بزرگواری به خرج داده و به آن ها اجازه دهید. آتش جهنم هم به اندازه خشم کودکی که بالاخره می‌خواهد آخرین ضربه را به Blargian Snagglebeast بزند و در همان لحظه مادرش دوشاخه دستگاه را از پریز می‌کشد، سوزاننده نیست.

گزینه اصلی این است که به آن‌ها بگویید هر دقیقه‌ای که پس از اتمام زمان تعیین شده بگذرد و همچنان دست از بازی کردن نکشند، پنج دقیقه از زمان بعدی که بخواهند بازی کنند، کسر می شود.

نکته: برای بچه‌های کوچکتر، از ساعت زنگ دار برای اعلام پایان مدت زمان مورد توافق استفاده کنید. آن را جایی بگذارید که بتوانند ببینند اما نتوانند به آن دسترسی داشته باشند.

چه می‌کنید اگر دوست فرزند شما Grand Theft Auto V بازی کند؟

دور نگه داشتن کودک از بازی‌های خشونت آمیز، هنگامی که به خانه دوستش رفته است، یکی از چالش‌های مهم والدین است. مدیریت این قضیه می‌تواند پیچیده‌تر از فرار کردن از دست نیروهای پلیس پس از این که از یک جواهر فروشی لوکس سرقت کرده‌اید، باشد. ‌در واقع می توان آن را یک میدان مین اجتماعی نامید. چگونه می‌خواهید بدون این که والدین آن کودک احساس کنند قضاوتشان می‌کنید، به آن‌ها بگویید که فکر نمی‌کنید بازی که فرزندشان اجازه دارد بازی کند، برای فرزند شما مناسب نیست؟

راستگو بودن خیلی عالی است؛ اما نه خیلی زیاد!

تأکید را بر روی فرزند خود بگذارید. توضیح دهید که نگران وی هستید و مطمئن نیستید که چقدر می‌تواند تحت تاثیر قرار بگیرد و برای مثال چقدر آماده دیدن صحنه‌ای است که در آن یک زامبی نازی با یک لوله زنگ زده لِه می شود.

احتمالا پدر و مادر آن کودک تا زمانی که آن جا ایستاده‌اید، با شما همدردی می‌کنند؛ اما به محض این که آن جا را ترک می‌کنید، به حساسیت‌ها و نگرانی‌هایتان که مشخص است ناشی از مطالعه مطالب آموزنده روزنامه‌ها و مجلات است، می‌خندند. نکته: با این که شواهد قاطعی مبنی بر ارتباط میان بازی‌های ویدیوئی و رفتار خشونت آمیز وجود نداشته، بحث‌های زیادی در این زمینه وجود دارد. به علاوه، بعید به نظر می‌رسد که فرزندتان با کمی بازی کردن به دیوانه‌ای آدمکش تبدیل شود. نکته مهم این است که بتوانید با او صادقانه و با صراحت گفت و گو کنید.

نتیجه گیری

مثل خیلی دیگر از جنبه‌های فرزندداری، مدیریت فرزندان در زمینه بازی‌های ویدیوئی نیازمند تصمیمات سنجیده و آگاهانه است. خودتان را با دانستن حقایق مسلح کنید. با Pegi ratings systemآشنا شوید (البته این نظام رده بندی در ایران ESRA نام دارد) و یاد بگیرید چگونه از قسمت کنترل والدین کنسول خود استفاده کنید. Xbox One ، PS4، Nintendo Switch، تبلت و موبایل هم این گزینه را دارند. وبسایت InternetMatters نیز شامل راهنمای مفیدی در این زمینه است. شما فرزند خود را بهتر از هر کس دیگری می‌شناسید، بنابراین به غرایز خود هنگام تشخیص آن چیزی که برایش مناسب است، اعتماد کنید.

مهمتر از همه، به یاد داشته باشید که بازی‌های ویدیوئی رسانه فوق العاده‌ای هستند و می‌توانند برای بچه‌ها مناسب باشند. بازی‌ها می‌توانند به ما بیاموزند که چگونه خلق کنیم، چگونه بازی کنیم و چگونه ببازیم. آن‌ها هیجان انگیز، ترسناک، الهام بخش، زیبا و خنده‌دار هستند و گاهی اوقات همه این صفات می‌توانند در یک بازی گردهم بیایند. و آخرین نکته این که ورای همه این موارد، بازی‌های ویدیوئی هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان سرگرم کننده هستند.