بازی بان/نقدی کوتاه بر بازی مهدیار

علی متقی/مجله بازی بان-شماره اول

لینک دانلود: http://yon.ir/baziban1Lo

مهدیار یک بازی ماجرایی کوتاه اســت که عوامل سازنده آن سعی داشته اند در قالب یک بازی جذاب برای گروه ســنی هدف، پیام های ارزشی و اعتقادی را بصورت غیر مســتقیم منتقل کنند. در یک نگاه سطحی می
توان بــازی را از جهت طراحی های گرافیکی، مثبت ارزیابی کرد؛ چراکه محیط و شخصیت های داستانی به خوبی طراحی شده اند و از این حیث مشکلی به چشم نمی آید. اما آیا همین ویژگی برای یک بازی کافیست؟
اینکه در لابلای بازیهای پر زرق و برق امروزی که خصوصاً برای گوشــی های هوشــمند به سرعت هر چه تمام تر هر روز بازی جدیدی عرضه می شــود؛ یک بازی با نکات مثبت فرهنگی تولید شده است که سعی کرده حداقل های استاندارد کیفیتی را رعایت کند جای خوشحالیست. اما اگر بخواهیم بدون تعارف این بازی را بررســی کنیم نکات ریز بسیاری وجود دارد که در رابطه با نواقص و کاستیهای آن می توان مطرح کرد.
مدتیست شــماره دوم از بازی مهدیار برای سیستم عامل اندروید منتشر شــده که با استقبال خوبی از طرف کاربران مارکت ایرانی کافه بازار روبرو شــده است. با ورود به بازی وارد منویی می شویم کــه با چندین دکمه گرافیکــی معمول، می توان وارد بخش های مختلف آن شــد. منو با طرح گرافیکی خوبی تهیه شــده که شــخصیت اصلی بازی در وســط آن دیده می شود. نحــوه تعامل با دکمه هــای این منوی اســتاندارد نیز به بازیکن توضیح داده می شود. بعد از ورود به خود بازی، یک انیمیشن داستانی کوتاه و بی صدا بعنوان مقدمهً نمایش داده می شود. اگر قبلا مهدیار 1 را بازی کرده باشــید، خوب از قصه خبر دارید و بدون اتلاف وقــت و تکرارهای بی دلیل وارد اصل ماجرا می شــوید؛ اگر هم برای اولین بار در حال تجربه بازی باشید باز هم مشکل خاصی از جهت ارتباط با داستان پیدا نمی کنید. در اولین صحنه ای که بازیکن می تواند شخصیت بازی را حرکت دهد و با توجه به طبیعت اکثر بازیهای ماجرایی، بازیکن روی شــخصیت مقابل اشاره (کلیک) می کند. اما در این بازی یک دایره کوچک جلوی شخصیت هایی که قابلیت تعامل و گفتگو با آن ها را وجود دارد ظاهر می شود که اندکی غیر معمول اســت و ممکن است لحظاتی بازیکن را سردرگم کند. در رابطه با اشیاء و محیط بازی این نکته رایج است؛ اما در بازیهای مشابه معمولاً با اشــاره روی بدن شخصیت ها می توان با آن ها گفتگو کرد که در مهدیار اینگونه نیست. نکته جذاب در مواجه اول بازیکن با فضای بازی، انیمیشن خوب شخصیت ها و صداگذاری خوب برای گفتگوهاست. با وجود دو بعدی بودن، به دلیل
اســتفاده از رنگ های شاد و گیرا، حس خوبی به بازیکن منتقل می شود و از دیــدن صحنه های مختلف بازی لذت می بــرد. یک نکته ریز دیگر در رابطه با جزئیات گرافیکی وجود دارد که عدم دقت در طراحی صحنه نمازخانه مدرسه اســت. با وجود اینکه نمازخانه مکان مقدسی محسوب می شود شاهد این هستیم که مهدیار و معلم او با کفش روی فرش نمازخانه ایســتاده اند و این خــودش یک نکته منفی برای بازی محسوب می شود. نکته دیگر بلند بودن موی ســر مهدیار است که باز هم برخلاف عرف بچه های مدرسه ای بوده
که تنها با در نظر گرفتن فضای کارتونی و جذابیت بصری شخصیت داستانی قابل توجیه است. در ادامه بازی و با ورود به حیاط مدرســه و دیدن پرچم کشــورمان، حس میهن دوستی به خوبی القا می شود. البته همیشه پیامهای ارزشی اگر بصورت غیر مستقیم و ضمنی به بازیکن منتقل شوند؛ اثر بهتری می گذارند. خوشبختانه در داستان مهدیار و تصمیماتی که در ادامه بازیکن با آن ها روبرو می شود، این نکته لحاظ شده است. مثلا اینکه بازیکن با یک تصمیم تاثیرگذار مواجه می شــود که هم می تواند به اصطلاح کار مثبت را انجام دهد هم کار منفی را و در هر دو حالت شاهد پیامد تصمیم خود می باشد که روش بســیار دقیقی است. گشتن کیف دانش آموزان بدون اجازه آنها برای پیدا کردن دزد پول ها یکی از این تصمیم هاست. مسئول یا معلم مدرسه با تذکر دادن به مهدیار او را متوجه اشتباهش می کند.ً در جــای جای بازی نکات آموزنده مختلفی وجــود دارد. مثلا به بازیکن آپارتمان نشین بصورت غیرمستقیم آموزش می دهد که می تواند گیاهان مصرفی را در بالکن خانه هم پرورش دهد و حتماً نباید برای اینکار باغچه یا زمین زراعی داشــت. زمانی که بازیکن وارد خانه می شود مادر مهدیار را بدون روســری می بیند و در جایی از بــازی مادر از مهدیار می خواهد که چادرش
را بــرای بیرون رفتن از خانه برای او بیاورد. این نکات آموزنده به خوبی در بازی پیاده سازی شده اند.
در بخــش هایی از بازی پیدا کردن اشــیاء مخفی هم گنجانده شــده که باید بدنبال اشــیایی که نامشان در پایین صفحه نشان داده شــده بگردیم. البته برخلاف بازیهای استاندارد در صورت اشاره پشت سر هم روی اشیاء صفحه، با اخطار مواجه نمی شویم و میتوان این بخش را بدون زحمت پشــت سر گذاشت. از دیگر نکات غیر قابل قبول بازی، بی استفاده بودن کوله پشتی مهدیار است که بیشتر جنبه ظاهری دارد و بدون
اســتفاده از آن می توان بازی را انجــام داد. یعنی تنها می توان محتویات درون کیف را نگاه کرد و خبری از ترکیب و استفاده از آیتم ها در جاهای مختلف وجود ندارد. از نکات منفی بازی که در شــماره اول هم شــاهدش بودیم، بیش از حد کوتاه بودن آن اســت. شــاید در مجموع مهدیار 2برای اتمام به 20دقیقه زمان نیاز داشته باشد. مینــی گیم های بازی هم آنچنان جذابیتی برای بازیکن ایجاد نمی کنند تا انگیزه ای
برای مراجعه مجدد به بازی پیدا کند. خصوصاً که قابلیت ثبت رکورد و رقابلت با دیگر بازیکنــان در آن وجود ندارد. با جمع بندی تمام ویژگی های مثبت و منفی بازی می توان این نتیجه را گرفت که مهدیار بازی خوبی اســت که نقص اصلی آن کوتاه بودن بازی و ســادگی طراحی آن است که البته ممکن است به دلیل راحت تر انجام دادنش توسط سنین کمتر چنین تصمیمی گرفته شده باشد. اما از جهات فنی (صدا، موسیقی و طراحی گرافیکی کاراکترها) و محتوایی، بازی مهدیار بازی خوب و قابل قبولی است.