بیزینس مدل های بلاکچینی و نحوه کارکرد آنها (قسمت دوم)

در قسمت اول این مقاله، در رابطه با اولین مدل کسب و کار رایج در پروژه های بلاکچینی که"توکن کاربردی" هست صحبت کردم.

در قسمت دوم، قصد دارم در رابطه با دو تا از مدل های رایج دیگه که تو بلاکچین استفاده میشن صحبت کنم که شامل "توکن های سکیوریتی" و "پلتفرم های توسعه" هست.

توکن سکیوریتی یا Security Token

تشخیص سکیوریتی بودن یا نبودن یک توکن گاها خیلی سخت و پیچیده میشه مخصوصا وقتی قراره تو کشورهای مختلف عرضه بشه! عموما پروژه ها/استارتاپ های بلاکچینی از یک وکیل برای تایید یا رد این موضوع استفاده میکنن (چون برای شروع به فروش توکن ها نیاز به نامه ی رسمی وکیل هست)، اما درکل، توکن ها زمانی سکیوریتی حساب میشن که از طرف نگه دارنگان توکن، توقع دریافت های مالی از زحمت دیگران وجود داشته باشه! (مثل مدل عرضه ی عمومی در بازار بورس).

یک توکن سکیوریتی درواقع یک قرارداد سرمایه گذاری هست که نمایانگر مالکیت یک دارایی فیزیکی یا دیجیتالی مثل: املاک، ماشین، ارزهای فیزیکی یا رمزی و... هست، همچنین این مالکیت باید در بلاکچین تایید شود.

این نوع توکن ها عموما برای دموکراتیزه کردن دارایی ها (پخش ثروت) خلق شدن، برای مثال، قبل از این توکن ها امکان فروش یک ملک به ۱۰۰ یا ۲۰۰ نفر (حتی بالاتر) وجود نداشت، اما حالا میتونیم با توکن های سکیوریتی اینکار رو انجام بدیم و سود یا ضرر معاملات رو بین افراد تقسیم کنیم..

اما این توکن ها چه فایده ای دارن؟

بعد از اینکه تایید مالکیت روی بلاکچین انجام بشه، نگه دارنگان توکن میتونن:

۱- توکنشون رو تو والت های (کیف پول) مختلف ذخیره کنن

۲- توکنشون رو با دارایی های دیگه مبادله کنن (شامل پول فیات)

۳- توکنشون رو بعنوان وثیقه برای گرفتن وام استفاده کنن

۴- در برخی موارد (توکن های با پستوانه سهام)، نگه دارنگان میتونن حق رای یا حتی سود ماهیانه/سالیانه از نگه داشتن سهام (توکن) داشته باشن.

پلتفرم های توسعه یا Development Platforms

با گسترش تکنولوژی بلاکچین، خیلی از استارتاپ ها/سازمان ها و ارگان ها، برای رفع مشکلات و چالش های بیزینسی سنتی خودشون، به فکر توسعه اپلیکیشن های غیر متمرکز یا (Dapp) افتادن، اما برای اینکار نیاز به پلتفرم های تخصصی توسعه داشتن که این امکان توسط پلتفرم های متن باز برای توسعه روی بلاکچین فراهم میشه.

اما اصلا چرا بیزینس ها/استارتاپ ها باید به فکر استفاده اپلیکیشن های غیرمتمرکز باشن؟

جواب این سوال واضح هست.. استفاده از ویژگی های بلاکچین! چون پلتفرم های نسبتا زیادی برای اینکار وجود داره، عموما تفاوت هایی هم بین کارکرد و هدفشون هست، که در مقالات بعدی حتما بهشون پرداخته میشه، اما تو این مقاله، به چنتا از مزایای اصلی توسعه اپلیکیشن های غیرمتمرکز اشاره میکنم:

۱- افزایش امنیت

۲- افزایش شفافیت

۳- افزایش اعتماد

۴- افزایش سرعت (در برخی موارد خاص)

۵- بهبود پروسه ذخیره سازی اطلاعات و..

برگردیم به پلتفرم های توسعه، هرچقدر تعداد Dapp های موجود تو پلتفرم بیشتر بشه، ارزش پلتفرم هم بالاتر میره (براساس تئوری شبکه)، اما سوال اینجاست که چطور از گسترش تعداد dapp ها ارزش در اکوسیستم ایجاد میشه؟ دو مدل کلی وجود داره (درواقع بنظر من مدل های زیادی میتونه باشه که بستگی به خلاقیت و نیازهای تیم توسعه داره):

*درواقع منظور من از ایجاد ارزش، کارآفرینی و ایجاد ارزش مالی برای سایر حاضرین اکوسیستم هست*

۱- حسابرسی یا Auditing

اپلیکیشن های غیرمتمرکز عموما با مقادیر زیادی پول سر و کار دارن، پس مثل رویکرد سنتی حسابرسی، به یک کنترل کننده / تایید کننده ی درست بودن معاملات و جابجایی های مالی/غیر مالی نیاز دارن، با این تفاوت که تو بلاکچین این فرد/افراد یا شرکت، باید برنامه نویس بلاکچین (قراردادهای هوشمند) باشن (از لحاظ قانونی هم معرفی یک حسابرس در بیشتر موارد الزامی هست)، چون کوچکترین اشتباه در کدها میتونه باعث یک فاجعه غیر قابل بازگشت بشه!
برای اینکار میتونیم از شرکت هایی که کارشون این هست استفاده کنیم، افراد متخصص استخدام کنیم یا برنامه های تشویقی بزاریم (که عموما برون سپاری کردنش مزایای بیشتری داره).

۲- کارمزد شبکه یا Network Fee
مدل اصلی درآمدی که پلتفرن ها استفاده میکنن همین کارمزد شبکه هست، مثلا تو اتریوم Ethereum وقتی یک Dapp میسازید باید Gas Fee پرداخت کنید که حکم هزینه ی استفاده از پلتفرم رو داره. این مدل رو Dappها هم برای کسب درآمد استفاده میکنن (میتونه هم توکن کاربردی باشه هم سکیوریتی)

شبکه های مجازی من:

Linkedin

Twitter