معرفی فیلم زندانیان (Prisoners) از دنی ویلنوو | بررسی سینما فریم

سلامی به شما همراهان عزیز. پس از چند روزی غیبت بازگشتم با معرفی فیلمی از سینمای نو. آثار کلاسیک را فراموش نکردم فقط برای مدیریت انتشار مقالات آینده آن ها را در اولویت بعدی قرار داده ام. بگذریم. فیلم امروز، زندانیان (Prisoners) نام دارد. فیلمی خوب (با ارفاق؛ در حد متوسط) که قصد معرفی آن را دارم. همراه باشید.

(از راست به چپ) - تصویر از جیک جیلنهال و پل دانو
(از راست به چپ) - تصویر از جیک جیلنهال و پل دانو

فیلم زندانیان فیلم بدی نیست. ولی خوب هم نیست. آثار جنایی امروزی عموما افراط زیادی در خلق صحنات جنایی نشان می‌دهند که اصلا به جذابیت فیلم چیزی اضافه نمی‌کنند. زندانیان هم همین کار را می‌کند. صحناتی در فیلم هستند که از چاشنی های آثار سینمای امروزی است. من این المان ها را دوست ندارم. اگر بخواهم نظر شخصی بدهم جنایی باید مثل آثار جیمز باند یا فیلم های هیچکاک باشد. البته می‌دانم که تفاوت های اساسی میان این ها وجود دارد ولی در کلیت ماجرا هر دو جنایی اند و در آن جنایت رخ می‌دهد.

بازیگران فیلم بازی خوبی ارائه می‌دهند. هیو جکمن، خوش پوش استرالیایی، بهترین بازی را در میان بازیگران دارد و سایر هنرپیشگان در رتبه های بعدی قرار دارند. داستان فیلم شبیه یک جنایی معمولی به نظر می‌رسد و بیشتر آثاری که امروزه می‌بینیم توانایی تقلید و یا در بهترین حالت الگو برداری از روی داستان این فیلم را دارند. منظورم این است که فیلم ظرفیت تبدیل شدن به الگو را دارد.

پای مسائل دیگری همچون کارگردانی و فیلنامه و غیره چون تخصصی درشان ندارم، بهتر است اینجا باز نشود. در همین بگویم که فیلم خوبی است ولی بیش از آنچه شایستگی آن را دارد به آن بها داده شده.

تصویر از هیو جکمن
تصویر از هیو جکمن

در پایان باید بگویم که اگر از این فیلم ها خوشتان می‌آید و هر بار که فیلمی از سینمای نو بررسی می‌کنم و تعریف آن چنانی نمی‌کنم، به دل نگیرید. اوایل خیلی این سبک سینما را دوست داشتم ولی از زمانی که پای سینمای کلاسیک و سینمای ملل به زندگی ام باز شد حتی فیلم های بالاتر از این هم دیگر به چشمم نمی‌آیند. اگر عمر ما را یاری کند حتما تمام این فیلم ها را معرفی خواهم کرد تا شما هم فیض ببرید.

ممنون که تا پایان این مقاله همراهی کردید و نظر بنده را درباره این فیلم مطالعه نمودید. با آرزوی موفقیت در زندگانی برای شما. بدرود تا مقالات آینده.