معرفی فیلم پرندگان (The Birds) از آلفرد هیچکاک | بررسی آثار هیچکاک قسمت هشتم

سلام به دوستداران ژانر وحشت و سلام ویژه به هواداران آلفرد هیچکاک. امروز در این مقاله با فاصله ای کوتاه از آخرین معرفی فیلم های هیچکاک، دوباره سری به آثار این کارگردان زده ام و می‌خواهم یکی از فیلم های بسیار مشهورش را به شما معرفی کنم. پرندگان (The Birds) فیلم امشب ما برای معرفی است. همراه باشید.

فیلم پرندگان را آخرین شاهکار هیچکاک می‌نامند. با وجود اینکه پس از انتشار این فیلم در ۱۹۶۳ همچنان چند فیلم به دست این کارگردان ساخته شد، اما دیگر هیچوقت کیفیت آثار او مانند پیش نشدند. پرندگان اما آخرین فیلم هیچکاک است که از همه لحاظ به یک شاهکار هنری شباهت دارد.

مانند همیشه باید به تعلیق فیلم اشاره کنیم که مجذوب کننده است و مخاطب را میخکوب نگه می‌دارد. هیچکاک در این فیلم مانند بسیاری از فیلم هایش (نه همه شان) سراغ تعلیق ابدی رفته. چیزی که پیش تر در سرگیجه هم شاهد آن بودیم. امروزه تعلیق ابدی را پایان باز هم می‌نامنذ ولی تفاوت هایی میان آن ها هست. به نظر من در پایان باز یک نتیجه گیری ریز وجود دارد ولی در تعلیق ابدی چنین چیزی نیست (شاید هم بالعکس. نمی‌دانم؛ نظر در این باره بر عهده منتقدان و صاحب نظران).

تیم بازیگری پرندگان در کنار شخصیت پردازی معرکه آن از دیگر نقاط قوت فیلم است. همه چیز به گونه ای طراحی شده تا شما به راحتی با شخصیت ها انس بگیرید و در پایان فیلم به خوبی آن ها را بشناسید. این موضوع بسیار ارزشمند و مهم است و نباید به سادگی از کنار آن گذشت. شخصیت پردازی قوی نقطه قوتی است که فیلم را چند پله بالاتر می‌برد و به جذابیت آن تا خد زیادی می‌افزاید.

فیلم پرندگان از دید من تنها فیلمی است که در کنار روانی در دسته ژانر وحشت قرار می‌گیرد. زیرا باقی آثار هیچکاک عمدتا جنایی هستند و یا به مسائل عاشقانه با چاشنی معمایی می‌پردازند ولی پرندگان و روانی ارتباط چندانی با جنایت و معما و رمانتیسم ندارند. یکی درباره قاتلی روانی است و دیگری درباره یورش پرندگان به شهری ساحلی. در کنار این قضیه، پرندگان عناصری دارد که آن را به فیلمی ترسناک تبدیل می‌کند. مهم ترین آن هم وجود صحنه صورت بدون چشم (عکس خوبی از این سکانس نیافتم، یا فیلم را ببینید یا در صورت علاقه سرچی در گوگل کنید) در فیلم است که چیزی از یک سکانس دلهره آور کم ندارد. همچنین پرندگانی که در شهر می‌چرخند و آدم می‌کشند، ترسناک اند دیگر. نیستند؟

در پایان هم باید به بخش پرنده ها اشاره کنم‌. شاید مخاطب امروزی صحنه های مربوط به یورش پرندگان را تصنعی و غیر واقعی بداند ولی باید با توجه به تجهیزات و شرایط آن زمان به ماجرا نگاه انداخت. هیچکاک در سال ۱۹۶۳ علاوه بر استفاده از پرندگان رایانه ای که در حاشیه تصاویر (و در تصویر اول همین مقاله) به راحتی قابل تشخیص اند از چند صد پرنده حقیقی هم استفاده کرده که واقعا قابل تحسین است چرا که کنترل آن همه پرنده کار بسیار سختی است و فقط کسی که عاشق کارش (در این مورد فیلم سازی) باشد حاضر به پذیرفتن شرایط دشوار و انجام چنین کاری است. اگر کارگردانان امروزی ذره ای اندازه هیچکاک علاقه و در کنار آن تخصص داشتند وضعیت سینما به این شکل نبود. هر چند تاثیرات عصر آکواریوس و زندگی در قرن بیست و یکم را هم نمی‌توان نادیده گرفت.

در پایان باید بگویم که دنیای آثار هیچکاک آدم را دیوانه می‌کند. حیف است تا زمانی که این آثار شاخص هستند زمان با ارزش تر از طلایمان را صرف دیدن آثار سخیف و مبتذل کنیم. مرا از نظرات با ارزشتان محروم نسازید و تا مقالات بعد خدانگهدارتان.