رباعی

خدای منّتش همیشه همراهِ عبد است و عبد بر ذمّه اش این رحمت؛آگاهانه نوشیدن معرفت عترت از آدمی انسانی متعهد سازد و پیمان بفرموده ذاتِ عزّوجل موردِ بازخواست به روز حشر.

عاقلان پشت به غرایظ در پسِ رو جویایِ معیّت با بی نیازترین وجود می‌باشند؛مهابت در این سفر مبرم و وفاداری شاه کلید در برخورد با بن بست است.

سرگردانی در ره و کهولت معبر که منتهی به ویرانیست جزء بیماری و شقاوت قلب ندارد که این نکبت گران است.

هر که این دالانِ نحس که متبلور گشت عیوبش به اراده ی حقّ رها کرده و خواستار دوری از آن شد به خوش باشی و نيک بختی رسد انشالله.

یاعلی‌مدد