رباعی ذیلِ دیوان ناتمام

خداوند برای انسان نعمتی قدرتمند عطا کرد بنام نیت.

نیت ؛ از معیت قلب و ذهن حاصل شود که هنگامه ی جهدِ در عملی آن را با آگاهی و مودّت انجام می‌دهی.

هر چه قلب بی غش تر نزد خداوند که بخشنده ی آنست مقرب تر و هر چه آدمی نزدیک تر به خدا بود از قوای فطری شهوت ، خشونت و توهم مفارقت دارد.

در تمام آن مراحل انسان فطرت را با خود یدک می‌کشد ؛ آنچه تو را همزمان از دیگر موجودات به خدایت مدغم می‌کند تهذیب و علم بر عملِ فی نفسه است.

و تو از خدا میخواهی و عطا کند.

بعضا بدلیل سختی این امورات داشتنِ همراه در مدّتِ سیرِ این مسیر آدمی را متقرب تر نسبتِ اغیار و عیّار میکند.

خدا بزرگ و نیات هر چه بزرگتر ، او بی نیاز و بخشندست ؛ امّا ، آنچه بخشیده نشود لاجرم حکمتی دارد.

اللهم بارک لمولانا صاحب الزمان

#خسرو

نحنُ ابناءُ الحیدر