چسناله ی معنوی🥲😂

پیش نویس: این متن قبل از هرکسی خطاب به خودم، خودم و خودم نوشته شده.

گاهی نمیدونیم چی بنویسیم.

گاهی دلمون میگیره.

شایدم بیشتر از گاهی.

خب همینجوری که نیست.‌

نمیدونم حکمتش چیه ولی،

زندگی به همین اسونیا ام نیست. از همون ثانیه اول سخت گیریاشو شروع میکنه.

عاشقمون میکنه،

دلتنگمون میکنه،

تنهامون میکنه،

میندازمون وسط ادمایی که اذیتت میکنن،

شب ها بیخوابمون میکنه،

قلب هامونو به درد میاره...

اما...

ما تا اینجاشو اومدیم،

تا اینجاشم خیلی سخت بوده،

خیلی سخت بوده...

خیلی اشکمونو دراورده...

خیلی دلامونو مچاله کرده،

ولی حالا که تا اینجا اومدیم،

بقیشم میریم.

حالا هر چقدر هم که سخت تر بشه...به حال خودمون گریه میکنیم ولی به ریشش میخندیم!

یک بار،فقط یک بار،

باید بیایم و به جای تکیه به بنده ش،

به خودش تکیه کنیم،

دست به دامنش شیم،

بهش بگیم که چقدر خسته شدیم،

شدیم بالمون شکسته شده،

من ایمان دارم،

یک روزی،

بلاخره نجاتمون میده،

قبل اینکه روحمون بمیره،

دقیقا یک قدم قبلش،

تا بگه ببینا، ببین من هستما،

پس عیبی نداره،

تو ام مثل من، بزار خم شی،

صدای خرچ خرچ استخونات بیاد،

عیبی نداره،

دلت گرم باشه که خدا نمیزاره بشکنی،

لحظه ی اخر، قبل خورد شدنت بارت رو از روی کمرت برمیداره :)

پی نویس: این پست رو یه یارای ناراحت اما امیدوارم شروع کرد به نوشتن، و حالا یه یارای خوشحال و امیدوار تمومش میکنه :)