من تشنهی حرکتم؛ و روزگار، قاب عکسیست سیراب از سکون.
قلم‌ها زخمی‌اند.
بگوییدش ز صد چشم، آب دریا بر زمین رویید
پس کِی کشتی‌اش لنگر به چشم ما می‌اندازد؟
بگوییدش قلم‌ها زخمی‌اند از شعرِ مژگانش
پس کِی این سیه‌مژگان به دفتر سایه اندازد؟
بگوییدش چنین با ما مکن، ما برگ پاییزیم
بهمن از زمستانْ اوست، هر بنیاد اندازد
مرا صبری‌ست تا فردایِ ناپیدایِ دیدارش
پس کی صبرِ ما از رویِ جانان پرده اندازد؟
مطلبی دیگر از این انتشارات
به دَرَک، بیا بنویسیم.
مطلبی دیگر از این انتشارات
چمدانِ بى مسافر
مطلبی دیگر از این انتشارات
تو زمینی نیستی.