اولین «فِـیـد آوت» تاریخ موسیقی!

«فِـید آوت» (ّFade out) در مهندسی صدا به کاهش تدریجی سیگنال صدا گفته می‌شود و در مقابل آن «فِـید این» (Fade in) افزایش تدریجی صداست. حتماً بارها به ویژه در موسیقی‌های پاپ دیده و شنیده‌اید که انتهای آهنگ با کاهش تدریجی صدا به پایان می‌رسد، اما شاید به اندازۀ من کنجکاو (یا فضول!) نبوده‌اید که بپرسید این عمل از کجا در صنعت موسیقی آغاز شده است؟
به هرحال این کاری است که تنها باید پس از اختراع وسایل و تجهیزات ضبط صدا امکان‌پذیر بوده باشد؛ اما ظاهراً ایدۀ «فید آوت» در انتهای آثار موسیقی بسیار قدیمی‌تر از این حرف‌هاست!

گویا نخستین بار «فرانتز یوزف هایدن»؛ موسیقی‌دان کلاسیک، در سال 1772 از تکنیک fade out در اجرای سمفونی شماره 45 خود استفاده کرده است. اما چطور؟!
با یک ترفند بسیار نوآورانه و جالب: نوازندگان در انتهای سمفونی، یکی پس از دیگری، صحنۀ اجرا را ترک کرده‌اند و به این ترتیب صدا خود به خود «فید آوت» شده است!

بعدتر در سال 1915، «گوستاو هولست» نیز از تکنیک مشابهی در سوییت هفت قسمتی «سیارات» استفاده کرد: گروه همسرایان زن در اتاقی خارج از صحنه آواز می‌خواندند و او به آرامی در اتاق را بست تا صدای آنها محو شود!

استفاده از تکنیک fade out طبعاً در قرن بیستم با ظهور نوارهای مغناطیسی و تجهیزات ضبط الکترونیکی محبوب‌تر و گسترده‌تر شد و به استودیوها اجازه داد تا راحت‌تر با حجم صدا بازی کنند. بسیاری از فید آوت‌های اولیه صرفاً برای جا دادن آهنگ‌ها در زمان اجرای محدود رادیو یا صفحات گرامافون به کار رفتند اما بعداً برای جلوه‌های هنری و دراماتیک نیز مورد استفاده قرار گرفتند.

این هم از نتیجۀ فضولی من!
امیدوارم برای شما هم مفید بوده باشد.