پرتاب ماهواره به فضا بدون موشک

دیجی‌کالا مگ‌ نوشت: استارت‌آپ اسپین‌لانچ که در زمینه‌ی توسعه‌ی پرتابگر فضایی به روش قلاب‌سنگ فعالیت دارد، در دهمین عملیات آزمایشی موفق خود محموله‌ی ناسا را به آسمان فرستاد.

شاید تا کنون نام «اسپین‌لانج» (SpinLaunch) را نشنیده باشید چون این شرکت یکی از بازیگران تازه‌نفس در دنیای پرتاب‌های فضایی است و به اندازه‌ی اسپیس‌ایکس یا ناسا شناخته شده نیست. با این حال، شتاب‌دهنده‌ی زیرمداری این شرکت که عملا یک قلاب‌سنگ یا تیرکمان فضایی است، بارها و بارها ثابت کرده است که می‌تواند نقشی در آینده‌ی فرستادن انتقال محموله‌ها به فضا داشته باشد.

این شتاب‌دهنده که محموله‌ها را با سرعت بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت به اتمسفر زمین پرتاب می‌کند اکنون دهمین آزمایش زیرمداری خود را هم با موفقیت پشت سر گذاشته است. در این پرتاب آزمایشی محموله‌های ناسا و دیگر شرکای اسپین‌لانچ با روش قلاب‌سنگ پرتاب شدند و نتایج، روندی امیدوارکننده را نشان می‌دهد.

قلاب‌سنگ فضایی غول‌پیکر اساسا با چرخاندن یک وسیله‌ی نقلیه‌ی کوچک حول بازوی عظیمی به شعاع ۳۳ متری کار می‌کند. این وسیله‌ی نقلیه می‌تواند به سرعت بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و پس از رها شدن، چنانکه در آزمایش‌های اسپین‌لانچ تجربه شده است، به معنای واقعی کلمه هزاران متر به هوا پرتاب می‌شود.

این بار برای دهمین آزمایش این سامانه، اسپین‌لانچ بیش از ۱۵۰ تن از جمله مقامات دولتی، علاقه‌مندان و اعضای ناسا را به «بندرگاه فضایی آمریکا» (Spaceport America)، جایی که شتاب‌دهنده‌ی زیرمداری را ساخته است، دعوت کرد.

عکس | پرتاب ماهواره به فضا بدون موشک

پس از بارگذاری محموله‌های ناسا و دیگر شرکا در یک وسیله‌ی نقلیه‌ی آزمایشی، در نهایت اسپین‌لانچ با استفاده از تأسیسات قلاب‌سنگ فضایی آن‌ها را به اتمسفر شلیک کرد. پرتابگر اسپین‌لانچ این بار هم مانند آزمایش‌های قبلی به ارتفاع حدود ۷۶۰۰ متر دست یافت.

همان‌طور اشاره شد، این سامانه فقط یک شتاب‌دهنده‌ی زیرمداری است و حتی بزرگ‌ترین شتاب‌دهنده‌ای نیست که این شرکت می‌خواهد بسازد. اسپین‌لانچ قصد دارد یک سامانه‌ی قلاب‌سنگ فضایی بزرگ‌تر بسازد که بتواند محموله‌ها را به ارتفاع ۶۰ کیلومتری برساند. این شرکت برای انجام پرتاب به مدار پایین زمین سال ۲۰۲۶ را هدف‌گذاری کرده است.

امید می‌رود که سیستم‌های تحویل مداری مانند اسپین‌لانچ بتوانند به قرار دادن ماهواره‌ها و دیگر تجهیزات در مدار کمک کنند. این کار باعث صرفه‌جویی میلیون‌ها لیتر سوخت خواهد که در موشک‌هایی مانند موشک مأموریت آرتمیس ۱ بخش زیادی از هزینه‌ها را به خود اختصاص می‌دهد.

تنها نقطه ضعف چنین روشی این است که اطمینان حاصل شود قطعات و محموله‌ها می‌توانند در برابر نیروهای شدیدی که برای پرتاب به آن‌ها وارد می‌شود، مقاومت کنند. در نسخه‌ی فعلی محموله‌ها باید توان تحمل شتاب ۱۰ هزار برابر شتاب گرانش (G) را داشته باشند. موضوعی که با یک شتاب‌دهنده‌ی بزرگ‌تر حتی بیشتر هم اهمیت پیدا می‌کند.