هزینه تولید یک پیامرسان چقدره؟ اصلا نیاز به حمایت دارد؟

پیامرسان که امروز خیلی صحبتشون تو ایران زیاد شده نرم افزارهای ارتباطی هستند که عموما بر پایه مخاطبین گوشی امکان ارتباط رو برقرار میکنند و عموما مانند شبکه های اجتماعی ارتباط هر شخص غریبه با شخص غریبه دیگر رو ایجاد نمیکنند و صرفا بر روی ارسال پیام بصورت آنی تمرکز میکنند که البته این تعریف طی سالهای اخیر با توجه به رقابت های بین پیامرسان ها دچار خلاقیت و تغییر در این تعریف شده اند و به نوعی ترکیبی از هر دو سرویس پیامرسان و شبکه اجتماعی رخ داده است که در برنامه های متفاوت این ترکیب با درصد های مختلفی ایجاد شده اند .

در حال حاضر در ایران پیامرسانهایی شروع بکار کرده اند که همانطور که گفته شده با استاندارد های فعلی فاصله هایی دارند ، لازمه که از حق نگذریم و بگیم که این فاصله منطقی است و بمرور زمان باید این سرویس ها بهینه شوند ولی موضوع اصلی این پستم در خصوص اینست که یک پیامرسان چقدر سرمایه نیاز داره تا تولید و نگهداری بشه .

موردی که مهمه اینست که وقتی میگیم پیامرسان یعنی ابتدا باید این نرم افزار بتونه ارتباط سریع و امن رو ایجاد کنه و اگر نتونه اینکار رو انجام بده عملا پیامرسان نیست.

زمانی که ما شبکه اجتماعی داشتیم اولین بحثی که وجود داشت فیلترینگ بود نه رقابت داخلی و عملا همه داشتیم بخوبی کار میکردیم (همه کسانی که شرکتی کار میکردند) ولی در ادامه متوجه شدیم که بازار شبکه های اجتماعی رو به افول است و لازمه که روی پیامرسانها تمرکز کنیم پس نیاز به تکنولوژی های بروز تر و افراد خبره تر داشتیم

تیم امروزی ما افرادی با استعداد و به اصطلاح خوره برنامه نویسی هستند که از هیچ چالشی دریغ ندارند و از کارشون گروهی شون لذت میبرند و نسخه ایی که در حال آماده سازی است نسخه ایست که متفاوت از هر سرویس دیگری ست.

یه چنین پروژه های عظیمی که دارای ابعاد زیادی از نظر اجرا هستند نیازمند سرمایه ایی حدود ۳ الی ۵ میلیارد تومان طی دو یا سه سال فعالیت است و میزان درآمد این پروژه با توجه به نوع معماری تجاری اون متفاوت هستند که به توجیح پذیری پروژه کمک میکند، مسلما اگر توجیح پذیر نباشد هیچکس وارد چنین تجارتی نخواهد شد.

مورد مهمی که وجود دارد اینست که همه پیامرسانهای موفق دنیا خصوصی هستند و هیچ دولتی حامی مالی آنها نیست زیرا اصولا اینکار منجر به عدم اطمینان مخاطبین از این سرویس ها خواهد شد. البته بدیهی است که پس از اینکه یک برند مثل وی چت یا تلگرام بزرگ میشود دولتها تلاش میکنند از تاثیرگذاری این برند ها بر روی مردم استفاده کنند و مستقیم و غیر مستقیم این اتفاقات صورت میگیرد ولی مسئله مهم اینست که چرا در ایران قبل از اینکه یک پیامرسان تاثیرگذار شود مورد حمایت قرار میگیرد؟ در دنیای تجارت هر کدوم از رقبا میبایست در شرایط مساوی رقابت کنند و وارد بازار شوند ولی در ایران حداقل در مورد اپلیکیشن سروش این اتفاق نیوفتاد. ما نیز جزو برند هایی بودیم که میتوانستیم از این نوع حمایت ها استفاده کنیم. وام ۵ میلیاردی و دیتاسنتر های رایگان و ... ولی چرا باید استفاده میکردیم؟

ما تصمیم گرفتیم که مستقل عمل کنیم و از هیچ حمایت بیخودی استفاده نکنیم و درآمدمون رو هم از داخل سرویس خودمون و از کاربرانی که رضایت کامل دارند دریافت کنیم ، اما چطور رضایت کامل خواهند داشت؟

مطمئن باشند اطلاعاتشون بطوری ذخیره سازی میشود که قابل استفاده برای هیچ کس نباشد
سرعت و کیفیت نرم افزارها معقول باشد
متفاوت از دیگر سرویس های بزرگ و کوچک باشد
خدماتی جذاب ارائه کند
برای عموم رایگان باشد و اگر سرویس مازادی لازم بود به اختیارشون هزینه کنند
و بنظرم از همه مهمتر جزو هیچ جریان سیاسی نباشند

ما بزودی وارد بازار پیامرسان ها خواهیم شد و متفاوت از بقیه شروع به دادن سرویس های جذاب به کاربرانمان خواهیم شد و آرزو میکنیم که وایبر ، تلگرام، فیس بوک، توییتر و دیگر سرویس های مشابه رفع فیلتر بشوند و ما در کنار آنها با سرویس های خوب به کاربران لایق ایران سرویس دهیم.

این مهمه که بدونیم تلگرام و دیگر سرویس های مشابه خارجی خیلی زحمت کشیدند و سرویس های فوق العاده ایی هستند و بی معنیست که هر برند ایرانی بخواد ناگهان و به زور جای اونها رو بگیره ، زمانی که پیامرسان ما شروع بکار کرد هیچکدام از ما از تلگرام خارج نخواهد شد و تا زمانی که بهتر از تلگرام شدیم در این سرویس فوق العاده خواهیم ماند