بررسی کنسول ایکس باکس سری ایکس

مدتی پیش، پرچمدار کنسول‌های نسل نهمی مایکروسافت هم به بازار عرضه شد تا خیال طرفداران ایکس ‌باکس رو تا سال‌ها از بابت وجود سخت‌افزاری قدرتمند راحت کنه. همراه من باشید با بررسی ایکس باکس سری ایکس.

همونطور که می‌دونید، مایکروسافت تصمیم گرفت تا برخلاف رسم معمول عرضه‌ کنسول‌ها تو نسل‌های قبل، این بار نسل نهم رو با دو کنسول شروع کنه. کنسول اول، کنسولی با سخت‌افزاری قدرتمند برای اجرای بازی‌ها روی بالاترین کیفیت ممکن، و کنسولی ارزان‌تر، برای گروهی از علاقه‌مندان که بیشتر دنبال سرگرم شدن با دردسر کمتر و هزینه‌ای معقول‌تر می‌گردن.

کنسول قدرتمند و ۴۹۹ دلاری مایکروسافت یعنی ایکس باکس سری ایکس، برخلاف نام عجیبش، ظاهر ساده و بسیار شیکی داره. طراحی مینیمال و جذاب سری ایکس از همون روزهای اول معرفی، مورد توجه عده‌ زیادی قرار گرفت. مایکروسافت در طول سال‌های گذشته، چند بار به صورت ضمنی، به از بین بردن فاصله‌ بین کامپیوترهای شخصی یا همون PC و کنسول‌ها اشاره کرده بود. حالا بعد از عرضه‌ این غول نسل نهمی و بازی کردن باهاش، می‌تونیم بگیم کار کردن با سری ایکس، تا حد زیادی حس داشتن یه PC خاص رو بهمون القا می‌کنه. شاید طراحی زیبای این کنسول هم از همین قضیه الهام گرفته شده باشه و طراحان مایکروسافت، قصد داشتن ظاهر سری ایکس رو شبیه PC طراحی کنند. تنها نکته‌ منفی ظاهر ایکس باکس سری ایکس، ظاهر نامناسبش هنگام استفاده از این کنسول تو حالت افقیه. پایه‌ مخصوص حالت عمودی سری ایکس، برخلاف پلی‌استیشن 5، ازش جدا نمی‌شه و وقتی کنسول رو به حالت افقی درمیاریم، مقداری تو ذوق می‌زنه.

حالت خوابیده" /> حالت خوابیده" />حالت ایستاده > حالت خوابیده" />

جلوی دستگاه با توجه به طراحی مینیمالش، مملو از یک فضای خالی و مسطحه. نحوه‌ قرارگیری دکمه پاور، درایو بلوری، دکمه خارج کردن دیسک، درگاه USB و دکمه‌ مخصوص شناسوندن کنترلر،‌ به بهترین شکل ممکن به مدرن شدن ظاهر کنسول کمک می‌کنن. در پشت دستگاه هم درگاه HDMI 2.1، دو درگاه USB، ورودی کابل برق، درگاه اِترنت یا همون کابل شبکه، و در نهایت درگاه مخصوص افزایش حافظه ذخیره‌سازی قرار دارن. البته همه این موارد رو باید در کنار خنک‌کننده‌هایی که برای تهویه هوا در پشت کنسول قرار گرفتن قرار داد. نکته‌ جالب در پشت سری ایکس، وجود برجستگی‌های ریز و کوچکیه که برای راحت‌تر پیدان کردن ورودی‌های مختلف، برای افراد کم‌بینا طراحی شده.

به علت داشتن سخت‌افزار قوی‌تر کنسول‌های نسل نهمی نسبت به همتایان نسل قبلیشون، طراحی ظاهری و حتی معماری داخلی این کنسول‌ها نیازمند یک طراحی متفاوت بودن تا بتونن عمل خنک‌سازی و تهویه رو به صورتی بهینه انجام بدن. مایکروسافت با انتقال دریچه‌ تهویه‌ اصلی به بالای کنسول، تونسته این مشکل رو به بهترین شکل مدیریت کنه. وجود این دریچه‌ها و رنگ سبزی که از داخلش به چشم می‌خوره، باعث شده ظاهر کنسول حال و هوای جذاب‌تری به خودش بگیره. تو روزهای ابتدایی عرضه، گزارشاتی از داغ کردن و سروصدای زیاد کنسول Xbox Seies X به گوش می‌رسید که با توجه به مشاهداتی که ما در این مدت از این کنسول داشتیم، می‌تونیم این اتهامات رو حداقل تو کوتاه مدت بی‌پایه و اساس بدونیم.

همونطور که تو بخش قبلی اشاره کردیم، ظاهر کنسول ایکس باکس سری ایکس رو می‌تونیم یه پیشرفت قابل قبول نسبت به نسل قبل درنظر بگیریم. به احتمال زیاد اگه دو کنسول Xbox Series X و Xbox One X رو به فردی که دنیای بازی‌ها رو دنبال نمی‌کنه نشون بدیم، به راحتی بتونه به واسطه‌ی ظاهر مدرن‌تر سری ایکس، کنسول جدیدتر مایکروسافت رو تشخیص بده. اما در مورد رابط کاربری یا همون UI سری ایکس، شرایط متفاوته. مایکروسافت به دلایل نامعلومی تصمیم گرفته این بخش کنسول جدیدش رو با کمترین تغییر نسبت به نسل قبل عرضه کنه؛ درنتیجه برخلاف PS5 که تو همون لحظات ابتدایی بعد از روشن شدنش، حس ورود به نسل جدید رو بهمون القا می‌کنه،‌ ایکس باکس سری ایکس خواسته یا ناخواسته از این پتانسیل بی‌بهره مونده.

پردازنده شخصی‌سازی شده‌ی ۸ هسته‌ای AMD Zen 2 با فرکانس ۳٫۸ گیگاهرتز و معماری گرافیکی RDNA 2 ایکس باکس سری ایکس، قدرتی ۱۲ تِرافلاپسی رو برای این کنسول به ارمغان اورده؛ مقداری که به میزان ۲۰ درصد از پلی ‌استیشن 5 قوی‌تره. در کنار این توان پردازشی، SSD یک ترابایتی سفارشی NVMe سری ایکس، تجربه‌ منحصر به ‌فردی رو به خصوص در رابطه با کاهش مدت زمان لودینگ بازی‌ها بهمون ارائه می‌ده؛ اما باید توجه داشت که ۸۰۲ گیگ فضای ذخیره‌سازی قابل دسترس این کنسول، بدون شک تو آینده‌ی نزدیک، خیلی‌ها رو تو دردسر می‌ندازه. برای نمونه، بازی‌های جدیدی مثل Call of Duty: Black Ops Cold War، تقریباً ۱۳۶ گیگابایت از فضای SSD این کنسول رو اشغال می‌کنه. راهکار مایکروسافت برای این مشکل، کارت‌های گسترش دهنده‌ی فضای SSD مخصوص این کنسوله، که حداقل یک ترابایت به فضای ذخیره‌سازی اون اضافه می‌کنه؛ ولی قیمت ۲۲۰ دلاری این کارت‌ها باعث می‌شه همچنان مشکل کمبود فضا تو ایکس باکس سری ایکس، برای عده‌ زیادی پابرجا بمونه. البته باید توجه کنیم قیمت بالای SSDها و کمبود فضا، تنها مختص به سری ایکس نیست و تمامی کنسول‌های نسل نهمی باهاش درگیرن.

اما جذاب‌ترین قابلیت ایکس باکس سری ایکس در این بخش مربوط می‌شه به قابلیتی به نام Quick Resume. این قابلیت به کاربران اجازه می‌ده بدون اتلاف وقت، بین بازی‌های مورد نظرشون جا به جا بشن و هر زمان نیاز داشتن به بازی قبلی برگردن، بدون دیدن صفحات لودینگ ابتدای بازی، دقیقا از همون نقطه قبل، به بازی کردنشون ادامه بدن.

کنترلر کنسول‌های ایکس ‌باکس تو چند نسل گذشته، همیشه یکی از نقات قوت این کنسول‌ها بودن. از همون روزهای ابتدایی معرفی ایکس ‌باکس سری ایکس متوجه شدیم مایکروسافت تغییر چندانی تو کنترلر جدیدش ایجاد نکرده و با همون فرمول موفق نسل قبل پا به میدون گذاشته. مهم‌ترین تغییرات کنترلر ایکس ‌باکس سری ایکس و اِس، اضافه شدن دکمه‌ی اشتراک‌گذاری یا همون Share، و البته، مقدار کمی جمع و جور شدنِ‌ این کنترلره. البته می‌شه از این دید به قضیه نگاه کرد که کنترلر نسل قبل ابکس ‌باکس، اونقدری خوب عمل کرده که مایکروسافت نیازی به تغییر دادنش احساس نکرده؛‌ اما از طرفی کنترلر جدید PS5 و قابلیت‌های جذابش ممکنه طرفداران سری ایکس رو کمی نااُمید کنه. حتی اگه با این عدم تغییر کنترلر ایکس ‌باکس سری ایکس هم کنار بیایم، استفاده از باتری‌ قلمی تو سال ۲۰۲۰، اونم برای کنسول مدرنی مثل ایکس ‌باکس سری ایکس واقعاً توجیه‌پذیر نیست!

تو یه تعریف ساده می‌تونیم بگیم که یه کنسول‌ بازی، دستگاهی برای سرگرم شدن به وسیله‌ اجرای بازی‌های ویدئویی به حساب میاد. طبق این اصل بدیهی، می‌تونیم نتیجه بگیریم که موفقیت یک کنسول بازی، رابطه‌ مستقیمی با بازی‌هایی که براش عرضه می‌شن داره. متاسفانه برنامه‌ریزی مایکروسافت برای بازی‌های لانچ یا روز عرضه‌ کنسول‌های نسل نهمیش، خیلی خوب پیش نرفت. در واقع مایکروسافت تا اندازه‌ زیادی روی عرضه‌ بازی Halo Infinite تو روز عرضه‌ ایکس ‌باکس سری ایکس و اِس حساب کرده بود. بعد از نمایش گیم‌پلی این بازی و نگرانی تعداد زیادی از طرفداران از بابت کیفیت نهایی Halo Infinite،‌ مایکروسافت به ناچار مجبور شد انتشار بازی رو به تعویق بندازه. حساب بیش از حد روی هیلو اینفینیت هم باعث شد تا در کمال ناباوری،‌ مایکروسافت نتونه بازی انحصاری خاصی رو تو روز عرضه‌ کنسول‌های سری ایکس و اِس براشون آماده کنه.

البته برنامه‌ انتشار بازی‌های انحصاری برای این کنسول‌ها تو سال آینده از یک طرف، و خرید استودیوهای بزرگ توسط مایکروسافت از طرف دیگه، نوید آینده‌ روشن‌تری برای این کنسول می‌ده؛ هرچند نمی‌تونیم منکر این بشیم که داشتن بازی‌های انحصاری باکیفیت تو روز عرضه، می‌تونن تاثیر چشم‌گیری تو شروع قدرتمند یک کنسول تو اوایل نسل داشته باشن.

ایکس ‌باکس سری ایکس با وجود بهره بردن از سخت‌افزاری قدرتمند و سرویس‌هایی جذاب، می‌تونه کنسولی ایده‌ال برای بسیاری از گیمرها باشه. از طرف دیگه نداشتن بازی انحصاری تو روز عرضه، ممکنه باعث شه گروه دیگه‌ای از گیمرها هنوز برای خریدش مردد باشن. در هر صورت، چیزی که مشخصه اینه که مایکروسافت با درس گرفتن از اشتباهاتش تو اوایل نسل هشتم، عملکرد به مراتب مناسب‌تری نسبت به اون دوران داشته؛ درنتیجه احتمالا تو ادامه‌ی نسل نهم، می‌تونیم شاهد رقابت جذاب‌تری بین این شرکت و رقیب دیرینش یعنی سونی باشیم.

ازتون ممنونم که وقتتون رو به مطالعه بررسی ایکس باکس سری ایکس تو صفحه من اختصاص دادید؛ اگه در مورد اونچه که خوندید، نظر، پیشنهاد یا انتقادی داشتید، خوشحال می‌شم اونارو تو بخش نظرات این مطلب بخونم.