نوشتن یا ننوشتن ...کدام تسکین است؟

سلام.این اولین پست من بعداز رویدادهای چندروز گذشته ست!!

راستش اصلا دست و دلم به نوشتن نمیرفت.البته مطالب عزیزان رو مطالعه می کردم.ولی ذهنم با هزار سوال درگیربود:

بنویسم؟آخه از چی؟اون "چی"،چی باید باشه که نیاز امروز من و هم وطنانم باشه؟هان؟

توی وضعیت موجود؛کدوم متن ،شعر،خاطره و داستانی ،"رنگمایه دلگرمی "با خودش میاره؟

ای کاش پاسخ این سوال ها حسرت این روزهای من نبود!!!

طبق قاعده کلی "عمل واکنش مبتنی برنوع احساس آن است"،الان باید غمگین و عزلت نشین باشم.ولی هرچه نگاه میکنم، نوشتن از ننوشتن بهتره..خیلی هم بهتره.. ..

نوشتن....اکسیرنابی که عمیقا حال تورو خوب می کنه..یه حس خوبی که قابل تسری به دیگران هم هست.بماند همین دست به قلم شدن،خودش مولود مبارکِ یه حس خوب پایه است..می فهمید که چی می گم؟اصلاخودتون بارها تجربه ش کردید.انگار نوشتن یه جور دهن کجی به مشکلاته..یه جور عرض اندام ...یه "منمِ "اساسی و دلچسب به هر کی و هرچی نخواد آدم "نسخه عالی خودش"باشه..

نوشتن ....اون معجزه ای که بهت کمک می کنه از اون دسته آدمهایی باشی که:

وقتی هستندهستند،وقتی نیستند هم هستند..

نوشتن.....یه سرشاریِ بی انتها ویک قلم حکاکی ست، که روی حریر ناپیدای زمان، نقش "همیشه ماندن" می زنه..

من می نویسم، پس هستم......

آداب هم کلامی

برای اینکه دیگران ازسرمیل و رغبت به حرفهای ما گوش کنند،بایدبه چندنکته دقت داشته باشیم:

۱-ساده و همه فهم حرف بزنیم

۲-همراه با دلیل حرف بزنیم

۳-کنترل عادتهای ناخواسته(تکیه به دیوار،دست روی دست انداختن،بازی باخودکاریا هرشئ دیگر)

۴-تنظیم حرکات دست و سر و چشم ها،با سرعت حرف زدن

۵-مکث های به موقع داشته باشیم

۶-از مخاطب، شناخت نسبی داشته باشیم(سن و سواد وفرهنگ)

۷-مختصرگویی روفراموش نکنیم

شادباشید و امیدوار