"معماری" هدایتگر نیست: دنبال کننده است

این یادداشت در تاریخ 04.20.2020 در وبسایت commonedge.org توسط Duo Dickinson نوشته شده.
من سعی کردم اون رو به فارسی برگردونم. پیشاپیش از ضعف های ترجمه عذر میخوام.
لینک یادداشت اصلی رو هم برای دوستانی که علاقه مند هستند قرار دادم.

جمله ی معروفی منسوب وینستون چرچیل*(Winston Churchill) هست که میگوید:«ما ساختمان ها را می سازیم سپس آنها ما را می سازند.» برای آن دسته از معماران که مدتها باور داشتند که توانایی شکل دادن به فرهنگ را دارند، این ایده بسیار الهام بخش بود. اگرچه هفته های اخیر(دوران همه گیری کرونا) احتمالا عکس این حرف را ثابت می کند. در حقیقت مسائلی دیگر، فرهنگ ما و در ادامه ساختمان هایی که میسازیم را شکل میدهد و بعد از آن، ساختمان ها معماری را، و این ترتیب به ندرت به هم میریزد.

در هفته های گذشته جهان ما به طور چشمگیری دگرگون شده است. یک ویروس در تمام جهان شیوع یافته. تا حدودی به این خاطر که دنیا کوچکتر شده. در طول یک قرن و نیم اخیر، جهان دستخوش مجموعه تغییرات، دگرگونی و آشوب بوده. تاثیر COVID-19، آخرین شکست جدی در تکامل فرهنگی ماست و تاثیرات آن احتمالا بسیار شدید خواهد بود.

این رخدادها میتوانند به این معنا باشند که فرهنگ جهانی ما در آستانه پهن تر کردن یک منحنی قدیمی تر است (کنایه به تلاش برای پهن تر کردن منحنی شیوع ویروس کرونا .م.). قرن اخیر ارتباط - بین کشورها، فرهنگ ها و کسب و کارها- را ترویج نمود و نوعی معماری جهانی را در تمام جهان تولید کرد. رشد شهرها و خالی از سکنه شدن مزارع، زندگی شهری را تبدیل به ویژگی اصلی تکامل تمدن کرد. این ویژگی برجسته زندگی معاصر به واسطه پاندمی به شدت زیر سوال رفت.

بسیاری معتقدند، انتقال به دنیای کوچکتر، ارتباطات سریع و تجارت آزاد نه به واسطه طراحی، بلکه به دلیل اقتصاد و تکنولوژی به وجود آمد. انقلاب صنعتی و فروپاشی مرز بین فرهنگ ها، زمینه یک سده از نمایشگاه های جهانی و "مکتب جهانی"(International School) معماری را ایجاد کرد. اینها رخ داد، به این خاطر که دنیا تغییر کرده بود، نه به این دلیل که معماری راه رستگاری را نشان می داد.

فاصله ها بین مصرف کنندگان و تولیدکنندگان در قرن 20ام محو شد و ایالات متحده 50درصد از شغل های تولیدی خود را از دست داد. جمعیت جهان در این فاصله دوبرابر شد. در سال 1966، 500میلیارد مایل سفر هوایی توسط افراد مختلف صورت گرفت، در سال 2016، این مسافت با افزایش 14برابری به 7تریلیون مایل رسید. تعداد این پرواز ها از 100میلیون در سال 2016 به 1.4میلیارد در سال 2018 رسید. ما به هم وصل شدیم. انفجار جمعیت، جمع شدن مرزها و رشد تکنولوزی های دیجیتال، نظم تازه ای را در جهان ایجاد کرد، با تمرکز بر گسترش بی مهابا.

و معماری پاسخ داد، ساختمان فرودگاه ها، هتل ها، کارخانه ها و مسکن. این رشته، بر این نیروهای اقتصادی و فرهنگی سوار شد. به جای بسط زیبایی شناسی محلی موجود، "معماری مدرن" به عنوان پیش فرض معماری تعریف شد. زمانی که حذف موانع سفر، تجارت و فرهنگ، باعث جابجایی بین قاره ای، تولید، بازاریابی و تجارت بی دردسر شد، منطق برای یک "سبک جهانی"(International Style) آشکار شد. دنیای جهانی(global world) نیاز به معماری جهانی دارد. رهبران فکری طراحی برای ساخت زبانی جهانی از ساختمان -یک اسپرانتو* معمارانه-(زبان اسپرانتو معروف‌ترین زبان فراساخته میانجی جهانی است، که در میان زبان‌های ابداعی موجود، بیشترین سخن‌گویان را در جهان دارا است.) که مجزا از هر فرهنگی خود را حفظ میکند، دست به کار شدند.

اما بازنگری گسترده نسبت به آنچه پیش از این اتفاق افتاده بود، نتایج ناخواسته ای در پی داشت. قرنی از انقلاب صنعتی و تعصبات نژادی باعث شده بود که نوسازی شهری*(urban renewal) اتفاق مثبتی به نظر بیاید، درحالی که اقلب تبعاتی فاجعه بار در پی داشت. بنگاه های اقتصادی و نیروهای سیاسی شغل هایی را برای معماران و طراحان ایجاد کردند. نوسازی و تطبیق شهرها با اتومبیل، راه واحد های همسایگی و بلوک ها به آب راه ها را از بین برد. نتیجه آنقدر فاحش بود که حفاظت تاریخی، شهرسازی جدید و فعالین مدنی خشمگین در پاسخ به آن بروز کردند.

اگرچه بحران بنزین در دهه 70 میلادی یک هشدار اقتصادی بود، اضطرار مسائل اقلیمی جاری، بحرانی تر هستند. افزایش انتشار کربن، بالا رفتن درجه حررات، بالا آمدن سطح دریاها، تمام این حقایق ملموس، شیوه ساخت شهرها و ساختمان ها را به صورت بنیادی تغییر می دهند. پایداری و تاب آوری، وارد گفتمان معماری شده است، تغییری که مجددا نه به واسطه معماران که در پاسخ به نیروهای بزرگتر اتفاق افتاد.

حالا اولویت های سبک زندگی برای نسل های این هزاره، مراکز شهری ناگهان متروک شده ی قابل پیاده روی ساخته است. اما شهرسازی رایج به تراکم نیاز دارد، جام مقدس*(Holy Grail) جنبش شهرهای پیاده مدار. متاسفانه امروز ثابت شده که تراکم نتایج غیرقابل پیش بینی دارد. نیویورک نمونه شهر پرتراکم و پیاده محور است و امروز شدیدا آسیب پذیر نسبت به همه گیری.

اما حقایق مستقیم دیگری از تاثیر کویید-19 بر معماری وجود دارد. شرکت ها در حال درک این موضوع هستند که کارمندانشان می توانند حتی بهینه تر از قبل،در خانه هایشان کار کنند. نیکوس سالینگروس*(Nikos Salingaros) ریاضی دان، تئوریسین طراحی شهری و دانش آموخته معماری معتقد است: دیگر هزینه کردن برای دفاتر در برج های شیشه و فولادی توجیه پذیر نیست. برای کسب و کارهایی که به جابجایی اطلاعات وابسته هستند، فواید اقتصادی دور کاری ممکن است آسمانخراش ها را متروکه کند.

در عواقب فوری یازده سپتامبر، اندیشمندان پایان ساختمان های بلند را پیش بینی کردند. به همان شکل، معماری با آنچه دنیا به او می دهد هماهنگ می شود، نه برعکس(برخلاف تلاش های دوسالانه آینده ونیز).

هنوز در میانه بحران ها، انسان ها، ناامیدانه قصد اثرگذاری را دارند. همانطور که شهردار سابق شیکاگو*(Rahm Emmanuel) یکبار اشاره کرده: شما هرگز نباید اجازه دهید یک بحران جدی هدر برود. ممکن است انزوای اجباری ما نکاتی را برملا سازد. ما بالاخره بعد از دهه ها آلودگی، هوای پاک را تجربه میکنیم. شاید مردم تمایلی به بازگشت به هوای غیر قابل تنفس حاصل از مصرف گرایی جهانی نداشته باشند.

معماری هیچ تاثیر ناگهانی رو شرایط پاندمی نخواهد داشت. این زمان برای تعریف نتیجه ای زیبا شناسانه، جنبشی معمارانه یا حتی خروجی خاصی از اینکه معماری چطور تحت تاثیر قرار گرفته است، خیلی زود است. البته این واضح است که نظام اصلی فرضیات ما در مورد تمام جنبه های سبک زندگی معاصرمان مورد پرسش قرار گرفته است.شیوه های پایه ای زیست ما در معرض تغییر به شیوه های پیش بینی نشده ای هستند.

و در نهایت اینگونه است که معماری تغییر میکند.