گذر زمان 03/03/22

جالبه برام! تا حالا از این منظر به زندگی نگاه نکرده بودم. این که تمام سعیمو بکنم تا بتونم بیشترین استفاده رو از وقت باقی مونده ببرم.

نمیدونم چرا آدما اینجوری‌ان؟ تا وقتی یه چیزی هدر نره یا دیر نشه توجهی بهش نمیکنن. خیلیا رو میشناسم که حتی نمیدونن الان با وقتشون چیکار کنن این در حالیه که من وقت کم آوردم. واقعا به همه برنامه هام نمیرسم. مثلا همین تابستون دوست دارم یه دوره برنامه نویسی هوش مصنوعی رو تموم کنم. در ضمن کلاس گیتار رو دوباره شروع کنم. سطح بعدی کلاس بازیگریم رو برم. یه یک هفته با دوستام برم مشهد. برا پیاده روی اربعین برم کربلا. یه بیست روز هم احتمالا با خونواده برم مسافرت.

واقعا همۀ اینا با هم میشه؟ نه! تازه میخواستم یه دوره شطرنج هم بهش اضاف کنم دیدم اصلا نمیشه. کنکور رو هم که دو هفته انداختن عقب و باعث شد از بیست و یکم تا سی و یک شهریور فقط هفتاد و دو روز وقت داشته باشم.

دورۀ برنامه نویسی پونزده جلسه که خودش پونزده روز از وقتمو میگیره! کلاس گیتار هم هفته ای سه یا دو جلسه که اگر قرار باشه مسافرت هام رو برم اصلا وقت نمیکنم. اگر یه هفته با دوستام، بیست روز با خونواده و پونزده روز کربلا رو در نظر بگیرم، جدا از کلاس گیتار فقط پنج روز برام میمونه! واااای مغزم سوت کشید. فقط یه راه وجود داره، اونم این که شانس بیارم بتونم کلاس گیتار، دورۀ برنامه نویسی و کلاس بازیگری رو تو یه روز بندازم که غیر ممکنه!

تو رو خدا قدر وقتتونو بدونین. من که دارم حسرت وقتای نخورده ام رو میخورم. متاسفانه به همۀ این برنامه هایی که گفتم علاقۀ شدید دارم و نمیتونم حذفشون کنم یا بزارم کنار! حالا ایشالا تا تابستون یه کاریش میکنم. موفق باشید و برای وقتتون برنامه ریزی داشته باشید. حتی برای تفریحات!... این که میگن زمان طلاست همینه! ثبل این که متوجه بشین دیر شده. پس امیدوارم این یه تلنگری بشه که وقتتون رو به بطالت نگذرونین. برنامه داشتن هنر میخواد. بی برنامه پیش نرید. «ما آنچه شرط بلاغ بود با تو گفتیم تو خواه پندگیر خواه ملال»