بررسی آلبوم Four Dimensional Flesh از Afterbirth

موسیقی ای که میشنوی دقیقاً موفق شده فضایی فرازمینی از دنیایی موازی در آینده ای دور رو خلق کنه. دنیایی که ظاهرا ً اصلاً جای مناسبی برای ما انسانها نیست. حس تنها بودن در محیطی ناشناخته در سیاره ای دور، جایی به عجیبی و تاریکی ناخوداگاه ما که هم آشناست و هم شدیداً غریب و ترسناکه! جایی که حالا تمام ارزش های ما بی ارزش شده و پوچی و بیهودگی تنها چيزيه که وجود داره. حتی تقلا برای زنده موندن هم پوچ به نظر میرسه. این آلبوم فرا زمینی میلیون ها سال با ما فاصله داره!
مثل اینکه تا بروتال-دث-متال تبدیل به استایل مورد علاقه من نشه دست بردار نیست. البته که استایل جدیدی نیست ولی این ادغامش با Retro Futurism یک مسئله‌ی دیگه س! ظاهرا ً دث-متال کیهانی هم حالا دیگه یه سبکه. هرچی که هست من خیلی پایم!

کاری که Afterbirth انجام میده، مشخصاً بروتال دث-متال هست اما پیاده سازی تکنیکال اون روی بستر پراگرسیوی که ساختار آهنگها رو تعیین میکنه، باعث ایجاد اثری متفاوت شده که میتونه دریچه ای تازه به دنیایی متفاوت در دث-متال باشه.