بررسی آلبوم Stare Into Death And Be Still از Ulcerate

من فکر می‌کنم امسال اوج شکوفایی هنر رو داشته باشیم. این امر با تاریخ بشر گره خورده و از پس هر بلایی و هر مصیبت بزرگی هنرهای نابی بیرون میاد. شاید این بهترین جنبه‌ی مثبت وضعیت کنونی باشه. هنری که الان می خوام راجع بهش حرف بزنم چیزی نیست جز آلبومی که کامیونیتی متال رو شدیداً تحت تاثیر قرار داده و همه دارن در موردش صحبت می کنن. خوب من معمولا تحت تأثیر جو قرار نمی گیرم و سعی می کنم نظر خودم رو داشته باشم ولی Stare Into Death And Be Still جای هیچ شک و گمانی رو باقی نمیذاره.

من بعد از شناختن Ulcerate و شنیدن این آلبوم اول از همه از دست خودم خیلی عصبانی شدم که چطور تا الان من با این موزیک آشنا نشده بودم و چطور تا الان چنین جواهری رو از دست داده بودم. چند سالی میشه که دارم گرایش پیدا می کنم به سمت اکستریم متال اونم به خاطر پتانسیل زیادش در ارائه موسیقی خلاق و هنری. این تمایل از متال های عامه پسندتر به سمت اکستریم متال با Isis برای من شروع شد. بندی که با بوجود آوردن فضاهایی بسیار حساس و عمیق در ساختاری تاریک و سنگین، به شدت من رو تحت تاثیر قرار داد و به راحتی تبدیل شد به یکی از بندهای مورد علاقم و خیلی خیلی خوشحالم که نقطه عطف این تحول برای من امسال مصادف شد با این آلبوم ابر انسانی و شگفت انگیز و شاهکار Ulcerate به نام Stare Into Death And Be Still

این بدون شک قوی ترین و بهترین آلبومی بود که امسال شنیدم. و مطمئن باشید که آخر امسال توی لیست ها و چارت های مختلف همه اسم این آلبوم رو میارن.

تکنیکی، دارک، عمیق، طوفانی، اتمسفریک و زیبا، زیبا، زیبا. این آلبوم بی نهایت زیباست.

بعد از نزدیک شش بار گوش کردن به این آلبوم کنجکاو شدم که آلبوم های قبلی این بند نیوزیلندی رو گوش یدم تا به یه پرسپکتیو خوب از دیسکوگرافی و کلاً روند رشد این بند برسم.

این آلبوم قطعاً بهترین اثرشونه. ولی آلبوم های قبلی هم یه شدت تکنیکال و قوی بودن ولی Ulcerate توی این آلبوم در ادامه‌ی از نو خلق کردن جمله ها و فضاهای جدید اکستریم متال و دث-متال خیلی پخته تر شده و باعث شده که دستشون توی نوشتن آهنگها بازتر بشه و موسیقی شون حالا جنبه ی احساسی خیلی عمیق تری پیدا کرده و جوری مدام تورو متمرکز و متاثر نگه میداره که مفهوم زمان برات بیگانه میشه.

به جرات میگم که اونا با این آلبوم دیگه یه بند افسانه‌ای هستن چون این آلبوم حالا از خودشون هم بزرگتر شده و اونقدر فک همه رو رو زمین انداخته و چشم های همه رو گرد کرده که سخت بشه این بند رو فراموش کرد.

با وضعیتی که دنیای امروز دچارش شده، این آلبوم بهترین زمان ممکن منتشر شد. با تم معنایی ایستادن در حرمت مرگ و احترام به این بزرگترین حقیقت بشر، این آلبوم از تاریکترین دریچه‌ی هنر وارد روان انسان می شه. یک دیوانگی افسارگسیخته که با حجم عظیمی از احساسات در ریتم های مدام در حال تغییر و میزان های لنگ مثل یک هیولا از اعماق تاریکی به سمتت میاد ولی اونقدر مبهوت زیبایی این هیولای منحصر به فرد میشی که بی حرکت با آغوش باز جلوش می ایستی. ریف ها و ملودی های گیتار بی نهایت زیبا هستن و درام! من نمی دونم چطور این درام رو نوشته و چطور کلا اونا این موسیقی رو می نویسن. چه برسه به از بر کردن و زنده اجرا کردن. این انسان ها شدیداً قابل احترام هستن.