نقد و بررسی آلبوم Southside از Sam Hunt

معمولا سبک کانتری هیچ وقت ژانر مورد علاقه من نبوده اما همیشه یک گونه علاقه ای خاص و مخفی نسبت به بخش های تجربی تر این ژانر داشتم و همجتیت از اسطوره هایی چون Johnny Cash و صدای بهشتی Patsy Cline که روح را از بدن جدا می کند لذت برده ام و پس از شنیدن اسم Sam Hunt که گویا چهره جدید ، جسور و توانای این ژانر در کنار افرادی چون Lil Nas X ۰ است کنجکاویم گل کرد و هر چند پیش از آن طرفدار موسیقی وی نبوده ام حداقل انتظار تجربه چیزی بیشتر از یک کانتری پر از ریش و پشم مردونه بشنوم معمولی بوده ام ؛ چون نه تنها Southside این ویژگی را دارد بلکه اضافه بر آن یک ترکیب نپخته از Trap و کانتری است که تنها با آب دهان به هم چسبیده است؛ پس تمام رویا ها خود را تمام شده فرض کنید که Sam Hunt رقیب بلامانع و قهرمان ناشناخته کانتری شود

البته چند آهنگ اول این ویژگی ها را نشان نمی دهد مثل 2016 که یک موسیقی کلیشه ای کانتری است ولی آهنگ بعدیش Hard To Forget در جا با یک مشت وسط پاهایتان به ترانه های بسیار منزجر کننده و موسیقی گوش خراشش از نفس می اندازدتتان و اوضاع از اینجا به بعد بهتر هم نمی شود زیرا آهنگ بعدی هم ، Kinfolks ، یک ترکیب آبکی از پاپ و کانتری عامه پسند است

این ضعف از عدم توانایی نیست بلکه از عدم اشتیاق برای ساختن محصولی باکفایت است زیرا آواز خواندن نیمه رپ مانند و نیمه دکلمه گویی آن با صدای یکنواختش با ترانه های کلیشه ای و موسیقی بیش از اندازه بلند بدون هیچ جنبش و انرژی پشتش تماما گویای این بی اشتیاقی و لذت بخش نبودن آن است. موسیقی او مثل کاغذ دیواری دستشویی یک رستوران بی کیفیت است که حتی ارزش بررسی دقیق و توجه را ندارد

تمپو های چفت نشده با سمپل های کلیشه ای فضایی بسیار تلخ را برای آلبوم می سازد که هر بار با شنیدنش اوق می‌زنید مثل گیتار های ساینده آهنگ Body Like a Back Road با ترکیبی از کپک زده ترین ویژگی های ژاتر هدی پاپ و هیپ هاپ با کانتری و یا Young Once با میکس بلند و اصوات پس زمینه گوش خراش ، ترانه های مکرر و آواز مزخرف Sam که به راحتی فردی را روانی می کند یا ترکیب بد ساز ها و اصوات بلند Trap که پرده گوشتان را پاره می کند در Let It Down تمامشان نمونه ای از دریای بهم ریخته و بی حال این آلبوم است که بافتش مثل تابلویی خالی است. حتی زمانی که Sam می خواهد از دیگران تقلب کند نه تنها بدترین افراد را انتخاب کرده بلکه کیفیت مزخرف آن ها را بدتر هم کرده مثل Downtown's Dead که مشابه ادرار کردن Imagine Dragons بر روی آهنگی کانتری می باشد یا Nothing Last Forever که نمونه ای حتی کلیشه ای تر از موسیقی Drake در این سال ها است

این آلبوم‌ نمونه واقعی درگیری صنعت موسیقی برای بدست آوردن بیشترین درآمد با کمترین هزینه و عملکرد بی خیال هنرمند نسبت به محصولش است زیرا MCA Nashville به جای تمرکز روی قدرت هنرمندان توانایی چون Kacey Musgraves یا حتی در کمترین حالت Russell Dickerson تمام فشار را روی Sam گذاست تا هر چه زودتر آلبومی را بیرون بدهد که نتیجه اش اثری است که با هر ثانیه گذر آن فاسد تر می شود.

Rate: 1/10

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً ما رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنیم.

انتشار این مطلب فقط با ذکر منبع و نام مجاز است.

Instagram:
Heavy Rate Magazine
Heavy Rate Champion

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine