نقد و بررسی آلبوم Alphaville از Imperial Triumphant

یک بار دیگه، بندی از نیویورک در حال جابجا کردن مرزهای موسیقی متال. ظاهراً اتقاقی که در صحنه‌ی متال نیویورک در حال وقوع هست صرفاً محدود به دث-متال نمیشه و ریشه‌ی این خلاقیت ها عمیق تر از این حرفاست!

ژانر موسیقی Imperial Triumphant رو میشه به غیر از Blackened Death که بهشون نسبت داده میشه همون Avant-garde محسوب کرد. چون برای راه و روشی که این بند پیش گرفته هیچ ژانر دیگه‌ای به تنهایی نمیتونه گویای آن‌چیزی باشه که در موسیقی I.T می شنویم.

این بند سه نفره در Alphaville برای به تصویر کشیدن تاریکی‌های کاپیتالیسم و مصرف‌گرایی در دنیای امروزی، از المان‌های بلک متال، پست-متال و دث-متال به عنوان ابزار و از شهر نیویورک به عنوان الهام در ساختارهایی به شدت سینماتیک و ویژوال استفاده کرده و با حضور فوق‌العاده پر رنگ جز فیوژن و گامهایی با فواصلی که حال و هوایی ترسناک رو بوجود میارن، آینده ای پوچ و تاریک رو به تصویر کشیده.

من فیلم Alphaville اثر ژان لوک گدار رو ندیدم ولی گوش کردن به این آلبوم برای من شدیدا فضای فیلم های دیوید لینچ رو تداعی کرد. مخصوصا Blue Velvet و Mulholland Drive فیلمهایی به مراتب دلهره‌آورتر از اکثر فیلم های ژانر وحشت.

خلق چیزی فراتر از "فقط یک آلبوم موسیقی" برای ایجاد تاثیری عمیق تر و حسی جدیدتر، آدم رو در موقعیتی شبیه به تماشای فیلمی آوانگارد قرار میده که چاره‌ای جز باز کردن ذهنت برای پذیرش هر آنچه که میبینی به همان گونه که هست نداری.

به دلایل زیادی که از حوصله این بحث خارجه اعتقاد ندارم که موسیقی متال به طور کلی موسیقی "ترسناکیه" ولی Alphaville یک آلبوم ترسناک از جنس تاریک ترین حفره‌های ذهن انسان مدرنه!

ترک آغازین آلبوم Rotted ‌Futures با صدای کیبورد و گیتارهایی با بندینگ های نامتعارف که انگار مدام از کوک خارج میشن بلافاصله فضایی شوم رو بوجود میاره که در سراسر آلبوم ادامه پیدا میکنه.

بیس لاین های مضطرب و کوردهای ترمولویی ترک Excelsior دویدن های انسان مدرن در جامعه ای مصرف گرا رو القا میکنه که بعد با این شعر همراه میشه:

بوسه ی مرده ی تجملات، تو رو یک برده نگه میداره،
و به نرمی نجوا میکنه: حالا برگرد سر کار!

The dead kiss
Of luxury
Keeps you a slave
Whispering softly:
"Now, back to work"

فضای ترک City Swine خیلی پست-متالیه و مثل روایتی از زبان موجودی تغییرشکل یافته ست که دیگه انسانیت خودش رو از دست داده و در تاریکی های این کلانشهر در حال خزیدنه. قسمت هایی از این ترک از بهترین لحظات آلبوم برای من بود جایی که درست بعد از درام سولوی قبیله ای که توسط Tomas Haake درامر بی همتای Meshuggah نواخته میشه، با انفجاری از ریف های هویِ گیتار و دبل بیس های درام همراه میشه ولی این کوردهای آتونالِ پیانوست که توسط Steve Blanco بیسیت گروه نواخته میشه و بُعدی سورئالیستی و کابوس مانند رو به موسیقی اضافه میکنه. چیزی که برای من حکایت گربه و توپ کانوا رو داره و هرکاری هم که بکنم تحت تاثیر چنین اجراهایی قرار میگیرم.

آغاز ترک Atomic Age با موسیقی باربرشاپی در ابتدا فضایی آرام رو القا میکنه. آرامشی که مثل تجملات و تبلیغات هجو و مبتذل جامعه ی مصرف گرا واقعی نیست. اما واقعیت عذاب آور و تلخی که در پس این زرق و برق ها پنهان شده کم کم نمایان میشه و این موسیقی منطقی و منظم با ریف های استکاتویی قدم به قدم جای خودشون رو به یک موسیقی ناهنجارتر میده تا جایی که سرگیجه آورترین ریفهای گیتار درکل آلبوم رو می‌شنویم و جیغ های مرگ آور و مورمور کننده ی Yoshiko Ohara (وکالیست بند Bloody Panda) این واقعیت تاریک و آخرزمانی رو مثل خون حیوانی سلاخی شده توی صورت آدم می پاشه. اجرایی روانی و بی نظیر از این وکالیست استثنایی ژاپنی!

ترک Transmission to Mercury در ابتدا با جزی محزون و سنگین شروع میشه که نزدیک دو دقیقه ادامه داره و ناگهان با Blast-beatهای درام و کوردهای ناهجار گیتار و البته بیس لاینی ملودیک تبدیل به یک هیولای خشمگین میشه. در ادامه لایه های مختلفی از وکال هارمونی و ساکسیفون های سرگیجه آور به آهنگ اضافه میشن. من شخصا ترجیه میدادم به لحاظ موسیقایی این دو دنیا ترنزیشن معنادارتری داشتن ولی فکر میکنم که این شوک قسمتی از نیت این ترک دیوانه کننده بود.

ترک Alphaville با ریفهای مرسوم تر در اکستریم متال و با قسمتهای ریتمیک تر شاید متال ترین و در دسترس ترین ترک آلبوم بود. با اینکه المان های جز حضور کمرنگتری دارن، ولی همچنان ترنزیشن ها در راستای ساختار آلبوم عجیب و ناهنجار هستن.

و ترک آخر آلبوم The Greater Good هم یکی از سینماتیک ترین و هوی ترین ترک های آلبومه ولی بر خلاف دیگر ترک ها دارای فراز و نشیب ها و ترنزیشن هایی با اون کنتراست نیست. فضایی بی نهایت دارک و آخرزمانی که به نظرم انتخاب خوبی برای پایان آلبوم بود. یک تجربه ی شنیداری عالی.

ترک های کاوری که از Voivod و The Residents در آلبوم به عنوان Bonus Tracks قرار گفته، البته برای من قسمتی از آلبوم محسوب نمیشه. هرچند گوش کردنشون در ادامه ی روند آلبوم(البته مجبور به اینکار نیستیم) مقداری تعادل رو بهم میریزه ولی انتخاب های بی هدف و بدون فکری نیستن و با فضای آلبوم نه چندان غریب.

هرچی از سبک درام زدن Kenny Grohowski تعریف کنم کمه. احاطه ی فوق العاده ی او به هردو استایل جز و اکستریم متال منجر به اجرای بی نظیری از ریتمهای متنوعی شده که با شیفت کردن های به موقع به ریتم های لنگ و ترکیبی به فضای سرگیجه آور آلبوم افزوده ولی همزمان با فیل های فوق العاده خوشمزه و بلست بیت های به موقع برای من تبدیل به جذابترین عنصر این موزیک شد که می تونستم به تنهایی ازش لذت ببرم. البته پروداکشن بی نظیری که توسط Trey Spruance و Colin Marston انجام شده، با تفکیک عالی و شفافیت کریستالی صداها لذت این آلبوم رو باز هم بیشتر کرده.

اونها قبلا هم با آلبوم های Abyssal Gods و Vile Luxury خودشون رو به عنوان یک بند پیشرو و آوانگارد در صحنه ی اکستریم متال معرفی کرده بودن. ولی حالا انتشار این آلبوم توسط یک لیبل بزرگ مثل Century Media Records حالا این سبک از متال رو در معرض نور روز قرار میده و گردن های زیادی رو به سمت خودش میچرخونه تا راه رو برای ادامه‌ی این مسیر برای بندهای بیشتری هم باز کنه. Alphaville از این جهت آلبومی خواهد بود که اسمش همیشه در محفل های مربوط به متال پیشرو و آوانگارد به زبان خواهد آمد.

Rate: 9.5

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار این مطلب فقط با ذکر منبع و نام مجاز است.

Instagram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine