نقد و بررسی آلبوم The Sanguinary Impetus از Defeated Sanity

بروتال دث-متال رو میشه افراطی ترین ژانر مشتق شده از دث-متال دونست که تمام عناصر تکنیکی و ویژگی های بی رحم اون رو به حداکثر رسونده.
بندهایی مثل Cryptopsy و Suffocation در ابتدای دهه‌ی ۹۰ این جنبش دیوانه وار رو به سمت مسیری عجیب و سرسام‌آوری هدايت کردند. حتی چاشنی های جز فیوژن و پراگرسیو هم به این سوپ اضافه شد تا شاهد تولد ژانرهایی مثل پراگرسیو دث-متال و البته تکنیکال دث-متال باشیم.

بند Defeated Sanity هم در ابتدا به عنوان یک بند بروتال دث-متال شروع به کار کرد. اما اونها با هر آلبوم المانهای تکنیکی بیشتری رو به موزیکشون تزریق کردن و حالا این هیولایی که موضوع بحث ماست بدون شک یکی از تکنیکی ترین، پیچیده ترین و بدون ساختار ترین آلبومهایی هست که توسط یک بند تکنیکال دث-متال ارائه شده. اونا با این آلبوم حتی از آلبوم دیوانه کننده ی ۴ سال پیش هم فراتر رفتن!

کار قبلی اونها که یک دبل آلبوم بود به نام Disposal of the Dead/Dharmata یکی از بهترین تک-دث هایی بود که شنیدم. آلبومی که به دو قسمت تقسیم شده بود؛ قسمت اول (Disposal of the Dead) که بیشتر به بروتال تمایل داشت و قسمت دوم (Dharmata) که خیلی پراگی و تکنیکال بود.

اما Defeated Sanity با The Sanguinary Impetus کلاس بروتالیتی و تکنیکالیتی خودش رو باز هم بالا تر برده و توی یک آلبوم فوق‌العاده یکدست، ۳۳ دقیقه موسیقی ناموزون و بی‌رحمانه ای رو ارائه داده که شاید بهترین کارشون تا به امروز باشه. حداقل از دیدگاه تکنیکالیتی!

من فکر میکنم که حتی حرفه‌ای ترین طرفداران تکنیکال دث-متال با گوش هایی که سالها توی این موزیک تربیت شده و به ساختارش عادت کرده‌ هم کار سختی رو برای درک این آلبوم پیش رو خواهند داشت.

پازلی بدون راهنما با تکه هایی اضافی!

این آلبوم به غایت بروتال و تکنیکاله! تکنیکالیتی این آلبوم اما به هیچ عنوان باعث نشده که از بروتالیتی اون ذره‌ای کم بشه. حتی طعم آشنای دث-متال کلاسیک به خوبی تو آلبوم حس میشه و المان های پراگی اگر حضور دارند فقط در ترکیب بندی ها هستند و نه در استایل اجرای موزیک.

از پروداکشن کار هرچقدر تعریف کنم کمه. میکس و مستر Colin Marston بدون اینکه ذره‌ای از وضوح و شفافیت سازها رو قربانی کنه موفق شده بی رحمی آلبوم رو خیلی زمخت و یک تیکه به تصویر بکشه. صدای کدر گیتار کنتراست فوق‌العاده ای با صدای شفاف و بعضا کریستالی بیس داره و رکورد طبیعی و فلت درام تعادل این پروداکشن فوق العاده رو برقرار می کنه. پیشنهاد میکنم که از بهترین هدفون‌هاتون برای این آلبوم استفاده کنید.

ساختار آهنگ ها فوق العاده بی نظمه و مشخصه که طی جمینگ های بداهه نوازی به دست اومده.
درامر فوق‌العاده ی گروه؛ Lille Gruber بعد از جدا شدن گیتاریست Christian Kühn حالا مسئولیت گیتار رو هم به عهده داره. کسی که هر دوی این سازها رو در سطحی باورنکردنی می نوازه.
و بیس Jacob Schmidt هم که طبق معمول با دقتی مثال زدنی هم ریتم ها و هم ملودی های بارز خودشو به نمایش میذاره. ترک Propelled Into Sacrilege به نظر من اوج درخشش بیس توی این آلبوم بود و قطعا از شاخص ترین ترک های آلبوم.

بین ترک های آلبوم اما کنتراست زیادی دیده نمیشه و این باعث شده که این ۳۳ دقیقه تجربه‌ی دیوانه وار مثل یک ترک واحد عمل کنه. تجربه‌ای غیر قابل توصیف که از ثانیه ی اول با پیچیدگی جنون آمیزش و ترنزیشن های عجیب و غریب تا انتهای آلبوم ادامه پیدا میکنه.

البته آلبوم هرچی به آخر نزدیک میشه قابل هضم تر میشه اما خوب باز هم قابل درک ترین ترکهای آلبوم همچنان فوق‌العاده نا متعادل و بدون ساختار به نظر میرسن. دو تا ترک آخر آلبوم یعنی Drivelling Putrefaction و Dislimbing The Ostracized خیلی به بروتال نزدیکتر هستن و ساختار قابل درک تری از سایر ترکهای آلبوم دارن که این به سبک تر شدن باری که گوش تا اینجا به دوش کشیده کمک زیادی میکنه.

من همیشه شیفته ی موسیقی تکنیکال و پیچیده بودم و فکر می‌کنم وقتی که ایده ای با موسیقی تکنیکال و چالش برانگیز بیان میشه خیلی تاثیر عمیق تر و ماندگارتری روی ذهن داره. مثل گنجی که به راحتی بدست نمیاد و ارزشش چند برابر میشه.

ولی The Sanguinary Impetus بیش از اندازه تکنیکال بود. تا حدی که فکر میکنم زیبایی و ماندگاری کار قربانی این تکنیکالیتی بیش از اندازه شده و لحظات کمی که از آلبوم تو ذهن من باقی مونده برای بازگشتن به آلبوم کافی نیست و من پیامی به جز مهارت های تکنیکی از این آلبوم دریافت نکردم.

حتی نصف این ترکیب بندی های غیر منسجم و بیش از اندازه سورئال هم می تونست یک اثر تکنیکال رو به نمایش بذاره و همچنان جا رو برای ساختن فضایی معناگرا و اتمسفری جذاب هم باز کنه. به اضافه ی هارمونی های فوق العاده عجیب که احساس می کنی هر نوازنده داره قطعه ای متفاوت رو مینوازه که البته شدیداً شگفت انگیزه ولی هضمشون برای هر کسی سخته، اونقدر که آلبوم از لیگ آلبومهای تکنیکال معمولی خارج و به لیگ محیرالعقول ترین آثار موسیقی متال پیوسته!

عدم اطمینان به ساختار ترک ها با ترنزیشن هایی که فوق العاده غیر قابل پیش بینی اتفاق میافتن هم باعث میشد که قطار من مدام از ریل خارج بشه و لذت های کوتاه تبدیل به تحسین کردن مهارت های اونها بشه. انگار که راهی جز این وجود نداره.

تمام ارزش این آلبوم توی ساختارهای بی نظم و پیچیده و نوازندگی های ابر انسانی این سه نابغه هست که اگر می خواستم به تکنیکالیتی آلبوم نمره بدم قطعا نمره ی ۱۰ هم کافی نبود ولی این تکنیکالیتی فرصت زیادی رو برای ارتباط برقرار کردن با موسیقی به من نداد.

Rate: 7

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار این مطلب فقط با ذکر منبع و نام مجاز است.

Instagram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine