بررسی آلبوم Splinters from an Ever-Changing Face از END

سه سال طول کشید تا بعد از اون EP قدرتمند سال From the Forgiving Arms of God ،۲۰۱۷ ما اولین آلبوم کامل END این بند یا بهتره بگم سوپربند زیرزمینی رو با عنوان Splinters from an Ever-Changing Face بشنویم.

و اوف اوف اووووف! چه آلبومی!

آلبومی که به مانند طرح کاور زیباش، یک اثر اکسپرسیونیستی زمخت و دردناک رو به تصویر میکشه.
تلفیقی خام و خالص از هاردکور و اکستریم متال که توی ۳۳ دقیقه تمام درد و رنجش رو توی صورت آدم می زنه. ولی این به معنای یک هرج و مرج بی سر و ته نیست، برعکس بین ترک ها تنوع خوبی از لحاظ بافت و فضا دیده میشه.

این آلبوم خیلی من رو یاد آلبوم Shadow of Life از Umbra Vitae انداخت. اون آلبوم هم یک متالکور سریع و خلاق بود. شاید از نظر تکنیکی قوی تر از این آلبوم بود ولی چیزی که END با این آلبوم ارائه داده دارای خصوصیاتی هست که من دوست داشتم در Shadow of Life ببینم ولی ندیدم. اون هم نسبت محتوای موسیقی ارائه شده در مدت زمان کوتاه آلبوم هست. در این آلبوم کوتاه، موسیقی از ابتدای آلبوم تا انتها دارای کنتراست و تنوع منطقی تری هست. جوری که من اصلا متوجه زمان کوتاه آلبوم نشدم برعکس آلبوم Shadow of Life که حجم زیادی از موسیقی با کنتراست پایین به صورت رگباری ترک به ترک پشت سر هم پخش میشه جوری که تا آدم به خودش میاد آلبوم تموم شده.

با شروع آلبوم ترک های Covet Not و Pariah بهم این اطمینان رو دادن که این آلبوم اصلا شوخی نداره و من خودم رو برای ادامه‌ی این تجربه‌ی دل و روده‌ای آماده کردم! درست جایی که موسیقی زیادی هارش و دردناک میشه یک برکداون به موقع حال هوای آدم رو عوض می کنه و ترک بعدی باز با یک ریف جذاب! و این چرخه تا آخر آلبوم آدم رو هوشیار نگه می‌داره.

کیبورد های ترک Hesitation Wounds فضایی فرا تر از زندگی‌ رو برای این ترک به وجود آورده که در آخر ترک تو یک فضای تاریکِ بلک متالی با بیس و درام فید می‌شه.
ترک Every Empty Vein قطعا ترکِ مورد علاقهٔ منه که توی فقط ۱ دقیقه تغییر‌های فوق‌العاده توی ریف و فضای ترک وجود داره که مثل موجودی زخمی یک برونریزیِ کوتاه و خلاق رو به نمایش میذاره و ترکِ Sands of Sleep ، با حضور Tanner Merritt خیلی‌ احساسی‌ تر و حماسی تر از بقیهٔ ترک‌ها پایانی مناسب برای آلبوم رو رقم می‌زنه.

افسردگی، نا امیدی و ترس موضوع اصلی این آلبوم هست و یک روایتِ داستانی هم در طولِ این آلبوم از یک فردِ در بیمارستان وجود داره که هر از گاهی بین ترک ها مکالمات او با دکترش رو می شنویم.
یکی از این مکالمات صدای فیلم The Faces of Depression اثر سال ۱۹۵۹ هست که در آن فردی افسرده در حال مکالمه با دکتر خود است:

" فرقی نداره اگر شب تاریک باشه یا روزی آفتابی یا بارونی یا طوفانی یا هرچی، هیچ چیز خوب به نظر نمی رسه! همه چیز سیاهیه! بیان کردنش خیلی سخته، ولی یک گفته‌ی قدیمی درباره‌ی مکانی به نام جهنم هست. جایی که آدمای بد پس از مرگشون میرن. بدترین قسمت جهنم شعله‌های آتیشش نیست، ناامیدی بدترین قسمتشه! و من فکر میکنم که این همون قسمتیه که آدم واقعا می چشه!"

من داشتم لیستی از بهترینهای نیم سال اول 2020 درست می کردم که این آلبوم باعث شد دست نگه دارم. چون قطعاً جایگاه خوبی توی اون لیست خواهد داشت.