نقد و بررسی آلبوم Ultra Mono از IDLES

گروه Idles را می توان بزرگ ترین گروه پست پانک‌ این دهه نامید و رسیدن به صدر جدول انگلستان مهر تاییدی بر آن است ، ناگفته نماند که این گروه با جبهه چپ‌گرا و حرف های جنجالی شان ، آن ها را به جنبشی سیاسی نیز تبدیل کرده ، خواه این‌ موضوع مورد علاقه بسیاری از Brexit طلبان و راست گرا های انگلستان یا دیگر کشور ها باشد یا نه. آلبوم قبلی گروه ، Joy ، نمونه ای قدرت توقف ناپذیر ، انرژی انفجاری و تندی زبان آن ها است و آلبوم Ultra Mono کم و بیش آن را دنبال می کند اما با خاصیت هایی متفاوت که مهم ترین آن ها موسیقی بسیار صنعتی و ریتمیک تر است که گاهی حتی شبیه ترکیبی میان هیپ هاپ و پانک می شود. مثل آهنگ War که Joe Talbot با اصوات دهانی خود صدای اسلحه را تقلید می کند و ریتم های و گیتار های صعودی مثل گاوی وحشی یورش می برد و می ایستد و نویز هایی مثل ناخن کشیدن بر روی تخته آن را همراهی می کند ، همچنین در Anxiety این ویژگی با کیفیتی پایین تر اما با خشونتی بیشتر تکرار می شود. دومین ویژگی متفاوت این آلبوم کنایه های بسیار سر راست تر Joe است مثل همین آهنگ که خیلی سر راست و خشونت آمیز وی خود را به اسلحه ای برای جنگیدن با جنگ تشبیه ‌می کند؛ یا آهنگ Mr Motivator که Talbot با تشبیه خود به بوکسر های مختلف می خواهد ترامپ را از آلت بگیرد ( اشاره ای به جنجال Locker Room ).

شباهت موسیقی گروه به گروه های No Wave و Noise Rock به خصوص Swans در دوران The Seer نسبت به قبل بیشتر شده و در گیتار های فریاد زن این آهنگ و درام های چکشی اش و بوق ها و درام های ارتشی Grounds که بر روی تنه موسیقی رژه می روند دیده می شود و در Kill them With Kindness تکرار می شود. این تکرار شدن گاه می تواند مشکل ساز شود ، به خصوص آنکه سه آهنگ Model Village و Carcinogenic و Ne Touche Pas Moi تقریبا روی یک تمپو و Groove حرکت می کند و این آهنگ ها هر‌چند بسیار کوبنده هستند ، پشت هم بودن آن ها می تواند موجب خستگی گوش شود و اینکه آهنگ آرام ولی متفاوت و اگزستانسیال A Hymn که گیتار های چاق مثل مهی غلیظ موسیقی را در بر می‌گیرد در انتهای آلبوم می آید فرصتی از دست رفته برای تغییر اتمسفر به حساب می آید .

دو آهنگ The Reign و The Love بالعکس ترانه های همنوع دوستش ، اتمسفری بسیار تلخ و صنعتی دارد و Danke هم پایانی انرژی زا برای آلبوم است هر چند چیز‌ جدیدی برای ارائه ندارد .

اگر Joy موجودی خشن پر از استعارات سیاسی و کنایه های مضحک است ، Ultra Mono برادر بسیار بی‌کله و وحشی تر آن اما با انعطاف پذیری کمتر است که هر طرفدار موسیقی راک را عاشق خود می‌کند و بار دیگر این گروه را به درجه ای بالاتر هنری می برد .

Rate: 8

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

یادتون نره مارو در فضای مجازی دنبال کنید .

Instagram:
Heavy Rate Magazine
Heavy Rate Champion

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine