نقد و بررسی آلبوم Ohms از Deftones

به عنوان یکی از مطرح ترین بندهای دهه ۲۰۰۰، میراثی که بعد از ۲۰ سال Deftones از خودش به جا گذاشته رو نمیشه دست کم گرفت.

استایل آلترنیتیو متال اونها با فضای شدیدا اتمسفریک و رویایی، تأثیرانکارناپذیری روی متال های همزمان خودش گذاشته که همچنان هم ادامه داره. اونها در طی سال‌ها به خلاق ترین شکل ممکن خودشون رو ارتقا دادن و موفق شدن برند منحصر به فردی رو بوجود بیارن که لایق تمام تمجیداتی هست که همیشه از طرف جناحهای مختلف شده. از فاز ابتدایی نیومتالی شون تا مسیر ماجراجویانه ی دوران بعد از White Pony اونها همیشه با هر آلبوم کیفیتی جدید و صدایی تازه رو ارائه کردن.

با نهمین آلبوم خودشون Ohms اونها موفق شدن به تعادلی رضایت بخش در صدای خودشون برسن. ترکیبی ازاستایل Koi no Yokan و Diamond Eyes به عنوان بهترین آلبومهای Deftones کنار فضاهای اکسپریمنتالی که شباهت زیادی به آلبوم منحصر به فرد همنامشون "Deftones" داره به وضوح مشخصه ولی در عین حال، هم ریفهای جدیدی رو از Stephen Carpenter میشنویم، و هم آهنگسازی متفاوتی رو شاهد هستیم. اشعار سیاسی و دارک Chino هم توی این آلبوم بیشتر از اشعار رومانتیک و سادیسمی همیشگیش خودنمایی میکنه و در نهایت باید بگم که آره این همون چیزیه که بعد از آلبوم معمولی Gore نیاز داشتیم.

هر چقدر توی Gore حضور Stephen Carpenter کمرنگ بود, همه جای این آلبوم Steph حضور فوق‌العاده پر رنگ و تأثیر گذاری داره. گیتار نوازی خاص و استثنایی او از مهم‌ترین دلایل موفقیت آلبوم Diamond Eyes بود و اینجا هم چه مواقعی که با گیتار حالا ۹ سیمش ریف های حجیم و هوی مینوازه و چه مواقعی که توی رنجهای باورنکردنی به صدابازی های اتمسفریک می پردازه، کاملا حضورش حس میشه و این یکی از اتفاقات خوبیه که توی این آلبوم شاهد هستیم. کار فضاسازی و بافتن لایه‌های مختلف موسیقی دفتونز که به شدت متاثر از ژانرهای متفاوتیه، به گردن Frank Delgado هست که او هم توی این آلبوم فوق‌العاده پررنگ و درخشان ظاهر شده که با میکس مثل همیشه بی نقص Terry Date تبدیل به عنصری تأثیر گذار و جدانشدنی از موزیک شده. پروداکشن Terry Date روی این آلبوم واقعا بی نظیره. تک تک آهنگها تکه‌هایی سنگین و پرکار هستن ولی وضوح اصلا از بین نرفته. واقعا با این صدای حجیم گیتار و بیس میکس کردن درام کار آسونی نبود.

ترک اول خیلی خوب نمایانگر ضرباهنگ آلبوم هست. Genesis که سینگل دوم آلبوم بود ترکی در دسترس و تیپیکال دفتونزی بود. از اونجایی که سینگل اول هم (Ohms) ترک آخر آلبوم بود، این شانس رو داشتیم که از ترک دوم آلبوم به بعد وارد ماجراجویی بشیم که دفتونز آماده کرده بود و باید بگم که اون چیزی که بین این دوتا ترک بود من رو غافلگیر کرد.

ریف شروع ترک Urantia شاید یکی از متالی ترین استارت های دفتونز از زمان Diamond Eyes بود البته یه استایل Fear Factory مانند جذابی داره و با کنتراستی که فقط از Deftones در تغییر مود آهنگ سراغ داریم Chorus آهنگ بر خلاف ریف ابتدایی خیلی Dreamy بود و من رو یاد The Cure انداخت.

بیس لاین هوی و ریف وحشی Radiant City هم از هوی ترین قسمت‌های آلبوم هست که نمیتونی باهاش هدبنگ نزنی و Chino که طبق معمول هرجور که صلاح بدونه روی هر ریفی وکال مینویسه. او به نظرم یکی از وکالیست های انگشت شماریه که اینقدر خلاق ملودی مینویسه. همه اون رو به خاطر صدا و استایل منحصر به فردش میشناسن ولی فراتر از اون توانایی عالیش توی نوشتن ملودیه که واقعا منحصر به فرده.

یکی از Chorus های مورد علاقه من مربوط به ترک The Spell of Mathematics هست. ترکی که یکی از بهترین ترکهای آلبوم بود. فضای پست متالی سنگینی روی ترک حاکمه و در انتهای ترک با بشکن هایی که روی اسنرهای درام زده میشه Deftones ما رو دعوت به فضایی ریلکس و سکسی میکنه که فوق‌العاده گیرا و جذابه. Pompeji هم با فضایی اتمسفریک، گیرا و ملودیک کنتراست خوبی با Chorus هوی و تنش زای آهنگ داره. دو دقیقه انتهایی ترک فقط فضاسازی امبینت Delgado رو داریم که بعد از قطع شدن صدای مرغهای دریایی (۴:۰۵) کاملا فازش عوض میشه و ناگهان فضایی تاریک و سنگین حاکم میشه تا به شکل فوق‌العاده ای به ترک بعدی یعنی The Link is Dead وصل بشیم. این اتفاق یکی از تاریکترین و پست متالی ترین اتفاقات موزیک دفتونز بود. درام Abe روی این ترک واقعا مناسب روی ریف گیتار نوشته شده.
کلا Abe یکی از درامر های مورد علاقه منه که تواناییش روی خلق گرووهای بی نقص و مینیمال روی هر ریفی که به سمتش پرت میشه مثال زدنیه و استایل هیپ-هاپی که استفاده میکنه توی شخصیت موزیک بند شدیدا موثره.

ترک Headless هم ترک متفاوتی بود که سینکوپیسم های سنج های درام با ریف های بیس و گیتار میکس خیلی خوشمزه‌ای رو تشکیل داده . Ohms که مثل Ceremony از مستقیم ترین ترک های آلبوم هست با ریفهای ماژور که تا حدی استایل استونری داره به نظر خیلی از آلبوم جدا بود و تفاوت مشخصی با بقیه ترک های آلبوم داشت تا جایی که حس میکنم ممکنه این ترک رو خیلی قبل تر و در زمان آلبوم Gore نوشته باشن.

بعد از ۹ آلبوم Deftones همچنان داره به ماجراجویی ادامه میده و با استایلی جدید موسیقی ارائه میکنه که این واقعا تحسین برانگیزه. من از آلبوم White Pony موسیقی این بند رو دنبال میکنم و با هر آلبوم تحت تاثیر خلاقیتشون قرار گرفتم. Deftones هیچوقت من رو نا امید نکرده. Ohms آلبومی یکدست، نو و بی نقصه که با هر بار گوش کردن بهتر و بهتر میشه.

Rate: 8.5

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار این مطلب فقط با ذکر منبع و نام مجاز است.

Instagram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine