[بررسی] Light of Meaning و Darkness of Being از OLD MAN GLOOM

داشتم پست خیلی احساسی که Aaron Turner توی صفحه ی اینستاگرام خودش در مورد دوستانش و خاطراتش با این بند گذاشته بود رو می خوندم و با خودم فکر کردم که واقعا هم چنین موسیقی ای فقط از افرادی این‌چنینی بر میاد.

چون برخلاف تصور عام، موسیقی متال صرفا یک موسیقی خشن و پر سرو صدا نیست. اتفاقا این موسیقی یکی از احساسی ترین و ظریف ترین اشکال موسیقی هست که انسان‌هایی درونگرا و شدیداً حساس اون رو برای مخاطبانی با همین خصوصیات خلق می کنن. انکار نمی کنم که دنیا پر از متال های بی احساس و بی ربط و صرفا پر سرو صدای عاری از ارزش هنریه. ولی اونا موضوع بحث ما نیستند.

این سوپر بند به غیر از Aaron Turner که همه او رو به خاطر ISIS و Sumac می‌شناسیم متشکل از اعضای بندهایی مثل Converge, Cave In و Mutoid Man هست که از سال 1999 کارشون رو شروع کردن. نوشتن این دوتا آلبوم که با فاصله‌ی دو ماه از هم منتشر شدن برای اونها همونطور که خودشون گفتن حکم درمان روحی برای روان های آسیب دیده‌ی اونها بر اثر مرگ ناگهانی بیسیست گروه Caleb Scofield رو داشته.

طبق روال معمول این بند که علاقه به شوخی و دست انداختن طرفداراش مخصوصاً توی روند انتشار آلبوم ها داره اینجا هم ابتدا سینگلی از آلبوم اول Seminar VIII Light of Meaning به نام EMF منتشر کردن و ناگهان کل آلبوم دوم Seminar IX Darkness of Being رو منتشر کردن. بعد از دوماه هم آلبوم اول رو بیرون دادن.

هنر اکسپریمنتال و بداهه نوازی در موسیقی، میتونه طبیعی ترین و خالص ترین شکل برون ریزی هنری باشه. موسیقی که طبق روال معمول کارهای Aaron Turner که علاقه زیادی به هنر بداهه داره، خیلی طبیعی و مستقیم دارای تمام خصوصیات واقعی زندگیه. ترک ها از بین صداهای امبینت و نویز یکی بعد از دیگری مثل رویدادهای طبیعی زندگی خودشون رو به ما تحمیل می کنن. بی رحم، غیرقابل پیش‌بینی، خشن و البته جاری مثل سلسله اتفاقاتی که در طول زندگی‌مان خواه ناخواه در معرض آنها قرار می گیریم؛ شکست، موفقیت، بیماری و مرگ. که البته مرگ Caleb Scofield اینجا یکی از اصلی‌ترین الهامات این آلبوم هست.
ولی جواب ما به این هرج و مرج بی رحم زندگی چیه؟ چه چیزی تراژدی های زندگی رو برای ما قابل تحمل می کنه؟ چه چیز زخم های ما رو درمان و درد هامون رو تسکین میده؟
ترک آخر آلبوم Light of Meaning خیلی مستقیم By Love, All is Healed نامگذاری شده و ترک آخر آلبوم Darkness of Being هم Love is Bravery نام‌گذاری شده و هر دو ترک به این موضوع اشاره می کنن که پا گذاشتن در مسیر عشق توی یک همچین دنیای تاریک و ترسناکی شجاعت محسوب میشه و البته راهی برای درمان زخمها.

با گوش کردن به ین دو آلبوم ممکنه خیلی ها شروع به عقب و جلو زدن و رد کردن ترکها بکنن. چون در واقع شما باید بین نویزها و صداهای امبینت دنبال ترکهای اصلی بگردید و اگر آمادگی چنین پرزنتیشنی رو نداشته باشید ممکنه که کلافتون کنه. مثلا قبل از شروع ترک Final Defeat فقط سه دقیقه و نیم نویز و کمی امبینت داریم که ناگهان تبدیل به یک اسلاج فوق العاده میشه که کاملاً ارزش صبر کردن رو داره. به هر حال باید خودتون رو در جریان آلبوم قرار بدید تا ذات غیر قابل پیش‌بینی و اجربی این کار رو درک کنید چون این موضوع جزئی از پیام و نیت این موزیک هست. هرچند من فکر میکنم که می تونستن زمان کمتری رو به این نویزها اختصاص بدن و همچنان همین تاثیر رو داشته باشن.

توی این دو آلبوم OMG خیلی بیشتر از قبل احساسات خودشون رو بروز دادن. چه در اشعار و چه در موسیقی. ترک Wrath of the Weary خیلی ساده و کوتاه ولی ملودی زیبای گیتارش قدرت غیر قابل انکاری در انتقال احساس به مخاطب داره. بعضی جاها موزیک خیلی دوومی میشه مثل نیمه‌ی اول ترک The Bleeding Sun و بعضی وقتا خیلی نئوروسیسی و اسلاجی و حتی مستودانی مثل ترک EMF.

در مجموع OMG از سوپر بندهای خیلی خاص و مهم در اکستریم متال هست که همیشه در حال جا به جا کردن مرزها و محدودیت های این موسیقی بوده و این دو آلبوم از آلبوم های ضروری سال 2020 هستند که شنیدنشون رو بهتون پیشنهاد می کنم.

Performance: 9
Songwriting: 8
Originality: 8
Production: 8
Personal Enjoyment: 9
Lyrics and Concept: 9
Overall: 8.5

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار اون هم با ذکر نام یا تگ کردن مجاز.

Telegram: https://t.me/HeavyRate

Instagram: @heavy.rate.champion