بررسی آلبوم Abscess Time از Pyrrhon

از زمانی که موسیقی متال متولد شد و بعد از محبوبیت به رادیو و تلویزیون راه پیدا کرد و شروع به تقسیم شدن به شاخه های مختلف در ژانرهای مختلف کرد، تا زمانی که خیلی از این ژانر ها با له شدن زیر چرخدنده های بی رحم صنعت موسیقی و در طی این پیشرفت سریع شکست خوردند، اکستریم متال همیشه جایی امن در زیر زمین در حال تجربه کردن راه های خلاقانه برای ارائه ی موسیقی و هنری مستقیم و خام بود. بدون در نظر گرفتن آنچه که رادیو و رسانه‌های عامه‌پسند از متال تقاضا می کرد اونها به این کاوش و ماجراجویی ادامه دادند. تا جایی که امروز اوج خلاقیت و نوآوری در گسترش مرزهای این موسیقی رو باید از این بندها توقع داشت. و نیویورک در حال حاضر تبدیل به صحنه‌ی این نوآوری ها شده.

خیلی از آدمها به خارج شدن از منطقه‌ی امن سلیقه شون علاقه ای ندارن و زیر بار فشاری که هضم کردن موسیقی نو(حداقل برای گوش شنونده) به مغز میاره نمیرن. ولی خوب من ازون دسته مازوخیست هایی هستم که از این سردرد استقبال می کنن. ولی این آلبوم یکم بیشتر از حد نرمال به من فشار آورد و چالش درک پیچیدگی ها و تلفیق های عجیب توی این موسیقی اکسپریمنتال و خلاقانه به هفته ها زمان نیاز داشت که طی اون مدام به سراغش می رفتم و قبل اینکه دیوانه بشم کنار می کشیدم و این روند اونقدر تکرار شد تا اینکه حالا می تونم درک خوبی از کاری که این چهار نابغه دارن با دث-متال انجام میدن داشته باشم.

تکنیکال دث-متال Pyrrhon با مخلوطی از نویز راک و جز اکسپریمنتال موفق شده اثری هنری از دل و روده ی خلاقانه ترین خصوصیات این ژانرها ارائه بده. و حالا با Abscess Time اونا یک بار دیگه ساختاری دست نیافتنی از دث-متال رو به نمایش گذاشتن که ثابت میکنه اونها پرچمدار کشف سرزمین های ناشناخته ی دث-متال هستند.

ساختار گیج‌کننده ی آهنگ ها همراه با درامی پر از سنکوپ روی ریتم های ترکیبی مثل ۱۱/۴ با وکال هارش و بی نظم Doug Moore و ریفهای سرگیجه آور گیتار که البته گاهی خیلی اتمسفریک میشه، همه این موزیک رو تبدیل به هرج و مرجی کرده که خیلی غافلگیر کننده دارای نظمی منطقیه!

بیس مثل خیلی از تکنیکال دث-متال های دیگه توی صورت آدم سیلی نمیزنه ولی با برخوردی جالب و کافی، خیلی خوش صدا و هماهنگ با فضای موسیقی نمود می کنه.

این هرج و مرج منظم اما توانایی عجیبی در ارتباط برقرار کردن با شنونده داره طوری که مثل نیرویی کمکی برای هضم این موسیقی پیچیده عمل میکنه. البته این توانایی رو مدیون وکال متنوع و صادقانه ی Moore به همراه اشعار فوق‌العاده‌ایه که واقعا توی ژانر دث-متال همتا نداره. در حالی که مضمون اکثر اشعار این سبک شبیه پلات فیلم های سینمای وحشته (البته که جذابیت های خودشو داره) اشعاری که Moore می نویسه خیلی ملموس و منقلب کننده به حقیقت های زشت و دردناک انسان امروزی می پردازه. اشعاری که یکی از بهترین اشعاری بودن که از یه بند متال سراغ دارم و این یک خصوصیت فوق‌العاده برای این بنده. این موسیقی بروتال و تکنیکال پیچیده رو با یه همچین اشعاری همراه کنید!

And now the ground shifts under our feet
And our debts shadow us into our sleep
So that we never rest, we just slave for a seat
At the table of gold, as if we’re not the feast
Like cattle we are butchered, like kings they will eat
For the landless and luckless are such easy meat
And the cost of our living will only increase

(Human Capital)

یکی از ترکهای مورد علاقه من Down At Liberty Ashes بود که ریف زیبای بیس و البته ریفهای سورئال گیتار فضایی مطابق با شعر و موضوع ترک رو بوجود آوردن. ترکی که در واقع برای کارگران بی رحم ترین و دشوارترین کارخانه های صنعتی در آمریکا نوشته شده و مرگ و عذاب اونها در این کارخانه رو به تصویر میکشه.
در Another Day in Paradise اونا به دث-متال کلاسیک خیلی نزدیک میشن.

ترک هشت دقیقه ای The Lean Years از درخشان ترین اجراهای بند توی آلبومه. ترکی که مدام وارد میزان‌های متفاوت میشه و چندگانگی ریفها در طول ترک حس عدم اعتماد و امنیتی رو بوجود میاره که فقط وقتی همه چیز تموم میشه معنا پیدا میکنه.

ترکهای کوتاه و گرایند-کوری آلبوم مثل بقیه آلبوم فوق‌العاده نبودن و یکم من رو از روند موزیک توی آلبوم دور کردن.

آلبوم در نهایت با ترک ۸ دقیقه ای و عظیم Rat King Lifecycle تموم میشه. پایانی فوق‌العاده که اوج تمام اتفاقاتی بود که در طول آلبوم رخ داده بود. فشار آوردن به مغز تا مرز دیوانگی برای بیان موضوعی مهم!

خب Pyrrhon بعد از این می خواد به کجا بره؟ واقعا پیش‌بینی اینکه چقدر توانایی فشار آوردن به دیوارها برای گسترش این موزیک رو دارن کار سختیه! در حال حاضر Pyrrhon توی صحنه‌ی دث-متال شدیدا بند مهمیه. بندهایی مثل Pyrrhon و Afterbirth برای ادامه‌ی این خلاقیت ها و این جنبش مبتکرانه در دث-متال فوق‌العاده حیاتی هستن. Artificial Brain رو هم به لیست اضافه کنید که باید منتظر آلبوم جدید اونها هم باشیم.

اگر می خواهید که با این متال مبتکرانه همراه بشید این آلبوم نقطه‌ی شروع مناسبیه. آلبومی که شاید بهترین آلبوم اونها برای ارائه‌ی این استایل به مخاطب های بیشتر بود. قطعا این موسیقی به دلیل دارا بودن المان هایی که تاریخ مصرف ندارن هنوز افقی بی انتها برای پیشرفت و بقا رو جلوی خودش میبینه.

Rate: 9

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار اون هم با ذکر نام یا تگ کردن مجاز.

Instagram: @heavy.rate.champion

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine