نقد و بررسی آلبوم Stygian از Atramentus

فیونرال دووم متال به راستی که متعلق به دنیایی دیگر است. این ژانر با اینکه زیر مجموعه ی اکستریم متال محسوب میشه ولی فاقد خیلی از خصوصیاتی هست که با کلمه ی اکستریم به ذهن ما خطور میکنه. اینجا خبری از ریف های سریع و بلست-بیت های خرد کننده نیست. پرخاشگری جای خودشو به ناله و غم داده و تکنیکالیتی جای خودش رو به روند کند و با حوصله ی نت هایی داده که هر کدوم حاوی معنایی عمیق و عواطفی به شدت تاثیر گذار هستند.

روایتگری و داستان سرایی، بستری مساعدتر از فیونرال-دووم پیدا نخواهد کرد و Stygian مصداق بارز این داستان سرایی در فضایی حماسی است. مثل فیلمی که نمیشه نصفه و نیمه رها کرد، برای درک بهتر باید درش غرق شد و از ابتدا تا انتها باهاش همراه شد.

مغز متفکر این بند Phil Tougas موفق شده ابتدا داستانی حماسی در دنیایی اساطیری رو خلق کنه و بعد به بهترین شکل اون رو در قالب یک آلبوم موسیقی ارائه کنه که اولین آلبوم Atramentus محسوب میشه. روایت افسانه ای داستان در کتابچه ای که با نسخه ی فیزیکی آلبوم بیرون اومده، گنجانده شده.

دنیایی که او خلق کرده متشکل از 5 قاره ی اصلی و 12 شهر اصلی میشه که توسط اقیانوسی واحد به نام The Juurn به هم متصل هستند. این داستان در آینده ای بسیار دور (بیش از 1500 سال) روایت میشه، جایی که انسان ها بر اثر تکرار بی رحمانه ی تاریخ، دورانی مشابه به قرون وسطی رو پشت سر گذاشته اند و حالا محکومم به زیستن در دنیایی تاریک و پوچ هستند.

کاراکتر اصلی داستان، شوالیه ای ملقب به The Guardian of Atros Kairn هست که به بلند ترین قله ی دنیا در قاره ی غربی سفر میکنه تا با بدست آوردن شمشیر افسانه ای Atra Eas که متعلق به الهه ی خورشید Heeos میباشد، به جاودانگی برسد. بهای بدست آوردن شمشیر و زندگی جاودان، خاموشی خورشید است.

حالا شوالیه ی خسته ای که توسط شمشیر خدایان بار جاودانگی را به دوش میکشد، شاهد خاموشی خورشید و مرگ تمام عزیزان و دوستانش خواهد بود و باید این غم را به تنهایی و تا ابد به دوش بکشد.

بعد از قرن ها او با قدم های خسته و سنگین روی یخ ها در انتظار مرگی است که هرگز نخواهد آمد و حتی او(قدرتمندترین شوالیه) هم چاره ای به جز شکستن ندارد. ابدیت اینگونه خوفناک است!

این آلبوم به دو بخش "پاییز" و "زمستان" تقسیم میشود. ترک اول Stygian I: From Tumultuous Heavens آخرین پاییز دنیا را روایت میکند. آغاز عصر تاریکی ای که بر اثر خاموشی خورشید، زمستانی ابدی را با خود به همراه خواهد آورد.

"O' Mother Heeos, may your blessed light shine down once more across the eastern horizon!
O' Father Atra Eas, may your sword sing in the wind and guide us through the ceaseless night!"

این ترک با ریفهای تاریک و شوم که به آهستگی تمام به جلو میره بدون نیاز به لیریکس فضایی تاریک و واقعه ای شوم رو روایت می کنه و خیلی خوب از فضاهای تاریک و ریف های ظالمانه به فضاهایی محزون با سولوهایی غمناک وارد می شه. اینجا The Guardian of Atros Kairn در این مسیر با وجود مواجهه با موجوداتی اهریمنی که او را برای همیشه زخمی میکنند، موفق به بدست آوردن شمشیر و زندگی جاودان میشود. پایان آخرین پاییز دنیا و شروع زمستانی ابدی!

فضایی که کیبورد François Bilodeau در ترک دوم Stygian II: In Ageless Slumber بوجود آورده، تغییر پاییز به زمستان رو به تصویر میکشه و لیریکس(که البته روی آهنگ خونده نمیشه) به توصیف کابوس ها و دردهای او می پردازه.

اما ترک 24 دقیقه ای آخر یعنی Stygian III: Perennial Voyage یکی از شکوهمندترین و حماسی ترین فیونرال هایی بود که شنیدم.ماجرای این ترک که قرنها بعد اتفاق می افته، به بیداری و سیاحت این شوالیه ی بی نام با زخمهایی دردناک بر اثر سرما و غمی غیر قابل تحمل در سرزمینی می پردازه که زمانی در آن زندگی میکرد و حالا زیر خورشیدی خاموش با کیلومترها یخ مدفون شده. به جز خاطرات عذاب آور از کسانی که از زندگی قبلیش می شناخت چیزی برایش باقی نمانده.

"Yet I hear them still, weeping beneath oceans of ice.
And I mourn them still, yearning to find peace among them."

ریف های غمگین و ناله های سر به فلک کشیده ی این ترک در انتها جای خودشون رو به بلست-بیت های درام با فریادهای دلخراش Phil Tougas میدن که در نهایت به مانند داستان غمناک این شوالیه به سوی بی نهایت میره و محو میشه.

این چیزیه که از یک آلبوم Funeral Doom یا Epic Doom انتظار دارم. حسی که بعد از شنیدن این آلبوم داشتم حس جدیدی بود. انگار که داستانی حماسی از دوران قرون وسطی رو خونده بودم. البته که این داستان تأثیرات بی شماری از الهیات مسیحی، فرجام‌شناسی و اساطیر یونان داره ولی همزمان بسیار منحصر به فرد و تاثیرگذار جلوه میکنه و تمام المان های آلبوم از موسیقی گرفته تا داستان و طراحی بی نظیر Mariusz Lewandowski روی کاور آلبوم، به خوبی با هم هماهنگ شدن و اثری یکپارچه و بی نقص رو بوجود آوردن.

Rate: 9

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار این مطلب فقط با ذکر منبع و نام مجاز است.

Instagram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine

Telegram:
Heavy Rate Champion
Heavy Rate Magazine