بررسی آلبوم Devouring Ruin از Wake

المان های زیادی توی موزیک متال وجود داره. هر سبکی از این موزیک خصوصیات خودشو داره. اتمسفر و فضای دووم، المان های تهاجمی بلک متال، بافت زمخت دث-متال، تکنیک های پراگرسیو، فضای احساسی پست-متال و خشونت بی پروای متالکور و گرایند-کور.

من همیشه از نگاه کردن به این دنیا از دریچه‌ی ژانری خاص دوری کردم و برچسب زدن روی بعضی بندها رو اصلاً دوست ندارم چون به نظرم خیلی کار درستی نیست. تکامل ژنتیک گونه ی این موسیقی امروز بیشتر از همیشه پیچیده شده و با سرعتی غیر قابل مهار در حال پیشرفت. تا جایی که برچسب زدن به بعضی بندها تقریبا غیر ممکنه. البته که هنوز بندهایی هستن که برخوردی کلاسیک و سنتی دارن و این اصلا چیز بدی نیست. ولی پیدا کردن فرمولی ناب از دل این هرج و مرج بی حد و مرز به گونه‌ای تأثیر گذار برای من دقیقا معنا و مفهوم کاملی از خلاقیت هنری محسوب میشه. کاری سخت و پر دردسر که نتیجه ش ممکنه به راحتی تبدیل به موزیکی بنجل و صرفا سر و صدایی بی معنی بشه. که برای بند کانادایی Wake قضیه اصلا اینطور نیست. بندی که حالا ۵ آلبوم استودیویی منتشر کرده که هیچکدوم تکرار آلبوم قبلی نبوده. اونا موزیکشون رو با تمایلات مشخصی به گرایند-کور شروع کردن ولی تنها ویژگی‌ِ مداوم توی موزیکشون تنوع و تغییر بوده. تغییرات خلاقانه‌ای که البته به هیچ‌وجه گیج کننده و بی سر و ته نیست و با آلبوم امسال، اونا از گرایند-کور و دث-گرایند فاصله‌ی معنی داری گرفتن. در ادامه‌ی روند طولانی‌تر شدن ترک ها و ماجراجویی در سبک های مختلف با هر آلبوم اونا امسال موفق شدن در Devouring Ruin به تعادلی آرمانی بین زمان و محتوا برسن. جوری که این موسیقی نه تنها در طی ۴۵ دقیقه و در ۱۰ ترک حتی یک لحظه هم من رو خسته نکرد. حتی بعضی وقتا ترک ها رو به عقب میزدم تا قسمت‌هایی رو دوباره بشنوم.

اونا که در آلبوم سال ۲۰۱۸ Misery Rites با وارد کردن المان هایی از دووم همه رو متعجب کرده بودن، حالا با Devouring Ruin ثابت کردن که اون ماجراجویی‌ها مقطعی نبوده و این کامل ترین و بهترین فرمولیه که Wake ارائه می کنه.

این آلبوم شاهکاریه که از دل این ماجراجویی‌ها در تلفیق و میکس سبک‌های مختلف بیرون اومده. دث-متالی که با حفظ خصوصیات گرایند-کور پا به قلمروی بلک متال و دووم گذاشته. با خصوصیات زیادی از سبک های دیگه که همونطور که گفتم اصلا تبدیل به برچسبی مشخص برای این موزیک نمی شن.

این آلبوم کسانی که به دنبال خشونت بی پروای گرایند-کور و دث-کور هستند رو راضی میکنه مخصوصا توی ترک های (!Kana Tevoro (Kania! Kania و Monuments of Impiety

ولی این موسیقی حتی توی بی رحم ترین لحظات دارای ملودی های منقلب کننده‌ای هست که یکی از نقاط قوت این آلبوم محسوب میشه. خصوصیتی که آلبوم امسال Ulcerate هم داشت. اونا اول تو رو با بی رحمی مطلق میخکوب می کنن و بعد با بهترین زمان‌بندی ممکن گیتارهای ملودیک، موجی از احساسات و عواطف که اتفاقا نتیجه‌ی این کنتراست زیبا هست رو مثل طلای مذاب توی گوش های بی دفاع و آسیب‌پذیرت می ریزن. این لحظات هست که تفاوت هنر ناب رو با موزیک های معمولی نمایان می‌کنه.

اوج این اتفاق در ترک This Abyssal Pain مشخصه. ترکی که از اواسطش تمایل زیادی به اینداستریال دووم پیدا می کنه. اجرای درخشان درام مخصوصاً در ترک The Procession (Death March to Eternity) کاملاً خودنمایی می کنه.

ترک های میان پرده‌ای آلبوم فوق‌العاده به موقع و مناسب به خدمت روند بهتر شنیده شدن آلبوم میان و شما رو برای شنیدن طولانی ترین ترک آلبوم یعنی ترک حماسه Torchbearer آماده می کنن. ترکی که در طی ۱۰ دقیقه و ۴۰ ثانیه بارها استایل خودش رو عوض می کنه. ولی اونقدر خوب و یکپارچه نوشته شده که دارای شخصیت منحصر به فرد خودش هست.از دووم متالی محزون به دث متالی وحشی میره و قسمتی از ترک بلک متالی ترین بخش آلبوم هست. این پتانسیل فوق‌العاده اکستریم متال در بوجود آوردن فضایی خلاق رو نشون میده که خوراک نابغه هایی مثل این بند کانادایی هست.

اولین بار که این آلبوم رو شنیدم بلافاصله متوجه این اتفاقات فوق‌العاده شدم و می دونستم که با یه آلبوم معمولی مواجه نیستم. آلبومی که حد و مرز نمودارها رو برای من جابه‌جا کرده و باید صبر کنیم و ببینیم که تا آخر سال چندتا آلبوم می تونن با آلبوم‌هایی مثل این رقابت کنن.

Rate: 9.6
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

اگر این نقد رو دوست داشتید حتماً من رو در شبکه های اجتماعی دنبال کنید و پیشنهاد کنید که چه آلبوم هایی رو در آینده نقد کنم.

نوشتن این نقد تماماً نظر شخصی خودم هست و انتشار اون هم با ذکر نام یا تگ کردن مجاز.

Instagram: @heavy.rate.champion

Telegram: https://t.me/HeavyRate