ساعت مردانه{کوروش زمان}

کوروش کبیر یکی از اون شخصیت‌هاییه که هر ایرانی وقتی اسمش میاد، ناخودآگاه یه حس غرور خاصی تو دلش بیدار میشه. یه پادشاه واقعی، با مغز و قلب بزرگ. حدود دو هزار و پونصد سال پیش توی دوره‌ی هخامنشی، وقتی بیشتر دنیا پر از پادشاه‌های ستمگر و جنگ‌طلب بود، کوروش با یه دید تازه اومد. اون فقط کشورگشایی نمی‌کرد، بلکه به آدم‌ها، دین‌ها و فرهنگ‌های مختلف احترام می‌ذاشت.

می‌گن وقتی بابل رو فتح کرد، به جای اینکه مثل بقیه کشورگشاها خون بریزه، به مردم آزادی داد، برده‌ها رو آزاد کرد و حتی اجازه داد هرکس خدای خودش رو بپرسته. اون موقع همچین کارهایی عجیب بود، ولی کوروش نشون داد که انسانیت از شمشیر مهم‌تره. منشور معروفش – که به عنوان اولین اعلامیه حقوق بشر شناخته می‌شه – تا امروز نماد احترام و عدالت مونده.

کوروش فقط یه فرمانروا نبود، یه فکر بزرگ پشت کاراش بود. تونست اولین امپراتوری منسجم دنیا رو بسازه؛ از هند تا یونان، سرزمینی که ملت‌ها و اقوام مختلف توش کنار هم زندگی می‌کردن. با این‌حال، مردم ازش می‌ترسیدن؟ نه! بهش عشق می‌ورزیدن، چون عدالت‌محور بود، چون مردم رو از خودش می‌دونست، نه ابزار حکومت.

می‌گن وقتی مرد، نه کاخ باشکوهی خواست نه مقبره‌ای مجلل. توی پاسارگاد، اون آرامگاه ساده‌اش هنوزم پابرجاست؛ یه نماد از فروتنی و عظمت واقعی. کوروش کبیر شاید هزاران سال پیش زندگی کرده، ولی اندیشه‌اش هنوز تو قلب همه کسایی زنده‌ست که دنبال آزادی، احترام و انسانیتن. واقعاً لقب «بزرگ» برازنده‌شه.