هنرمندان فرهنگ ها را ماندگار می کنند

در گذر از سرزمین ها و کشورهای مختلف، آنچه بیش از هر چیز توجه بازدیدکنندگان را جلب می‌کند، بناها و آثار هنری، دست سازه ها و صنایع دستی است که زبان گویای هر ملت می‌باشد وهر اثر هنری، قرن ها تاریخ و تمدن را در دل خود جای داده است. در پیچ و تاب نقش ها، در بیکرانگی رنگ ها، در هر گره نخ ها و در هر ضربه مس ها، دنیایی از زیبایی و تاریخ و فرهنگ و اصالت نهفته است.

و این هنرمند است که با خلق اثری هنرمندانه، به تاریخ ، تمدن و فرهنگ کشورش خدمت می‌کند و گویی سربازی گمنام بر فراز قله ای بلند در لبه مرز بی فرهنگی و ابتذال، به حفاظت و حراست از میراث های تمدنی کشورش مشغول است.

هنرمندان با فهم و بینشی که نسبت به فرهنگ ، دین و آداب و رسوم خود داشتند، آثاری خلق کردند که که رفته رفته این آثار هنری،بنای فرهنگی و تمدنی ملت ها و حکومت ها را شکل داده است. و از این طریق، آثار هنری فرهنگ ها و حکومت ها را ماندگار کرده اند.

هنرمندی که قصد خلق اثری ماندگار و جاودانه دارد، علاوه بر مهارت هنری ، به درک و شناخت جامع و کامل از دین، آداب و رسوم و بایدها و نبایدهای فرهنگی و اجتماعی، نیازمند است.

نگاهی گذرا به آثار هنری که در طی سالیان درخشیده اند و در یادها ماندگار شده اند، این نکته را تایید می‌کند آنگاه که اثری هنری به اندیشه و تفکر آراسته می‌گردد ، در یادها ماندگار میشود و اثر خود را بر دنیای ما جاودانه می‌کند. به همین دلیل است که گاه درباره یک نقاشی فاخر یا بنایی با شکوه، می‌توان سالها و حتی قرن ها صحبت کرد و کار هنرمند و مفاهیم مورد نظر وی و اهدافش را تحلیل و بررسی کرد.

این اتفاق به درستی و به وضوح در معماری اسلامی قابل مشاهده است. با نگاه به معماری اسلامی، در طراحی و ساخت پنجره های مشبک شمسه هایی با اضلاع چهار و شش و هفت و هشت و دوازده می بینیم. هر کدام از این اضلاع را که میبینیم بر گرفته از یک مفهوم است. مثلا در چهار قل از عناصر اربعه آب، باد، خاک، آتش و جمله سبحان الله والحمد و لله و لا اله الا الله و الله اکبر الهام گرفته شده است. وقتی در یک پنجره از چند شمسه و یا نمادی دیگر استفاده می شود، در واقع قصد نشان دادن مفهومی فرا تر از آنچه که دیده می شود مد نظر است که در واقع تمامی این عناصر در ترکیب با یکدیگر خواص و ویژگی های خاصی را ارائه می دهند.

اما امروزه در هیاهوی زندگی ماشینی و در دوره حصر آدمیان در دنیای تکنولوژی و مدرنیت، دنیای پر رمز و راز هنر به درد فراموشی دچار شده است و بسیاری از آثار هنری در گوشه ی عتیقه فروشی ها، موزه ها و انباری خانه های مادربزرگها، خاک می‌خورند و هوای تازه را آرزو می‌کنند.

شهرها و مردمانش برای زنده ماندن فرهنگ و تمدن و اصالت خویش نیاز دارند تا به روح خسته و به انزوا کشیده هنر، روح تازه ای بدمند. و این اتفاق مبارک تنها از راه توجه و تمرکز میسر خواهد شد.

توجه کردن یا فوکوس لاتین یا ذکر عربی، در هر زبان ، فرهنگ و آیینی که باشد، جزء قوانین حاکم بر هستی است و همه چیز برای بهتر شدن و بهتر ماندن، به توجه چه حداقلی و چه خاص و ویژه نیاز دارد.

راز و رمز توجه در این است که توجه در درون خود، تفکر و اندیشه را جای داده است. اندیشیدن مانند طی کردن یک" راه " است. اندیشه کمک می‌کند تا" راه " از " چاه " تشخیص داده شود و کسی که قدم در راهی می‌گذارد، هم به سنگ‌های پیش‌رو و نزدیکش نگاه می‌کند و هم به افق‌های دور دست و ادامه مسیر...

هنر و تمدن ایرانی در این روزگاران، نیازمند توجه بیشتر همه ماست. کافیست لحظه ای به پشت سر خود نگاه کنیم و تاریخ هزاران ساله خود را مرور کنیم تا دریابیم هنر و هنرمند، در روزگار ما نیاز به توجه و لطف بیشتر دارد. لطفی از جنس کنار زدن پرده ها و پاشیدن نور بر اتاق تاریک و توجهی مانند باز کردن پنجره ها برای ورود هوای تازه... هوای تازه هنر

یک توجه کوچک از سمت همه، منتج به اتفاقی عظیم خواهد شد. حضرت امیر در حدیثی می فرمایند:

" یدالله، مع الجماعه ". همانا دست خداوند با جماعت است.